Mijn eerste echte herinnering..

Vanaf ongeveer je 4e levensjaar kun je jezelf dingen herinneren. Waarom we dingen van voor die tijd vaak niet meer kunnen herinneren, is nog niet helemaal wetenschappelijk bekend maar er zijn verschillende theorieën over. Eén voorbeeld van die theorieën is bijvoorbeeld : Een kind van 4 kan zichzelf een bepaalde dag in de speeltuin nog goed herinneren. Maar wanneer het kind 7 jaar ouder is, heeft het al zo vaak gespeeld in de speeltuin, dat de dagen allemaal op elkaar beginnen te lijken en zo eigenlijk als één herinnering worden opgeslagen. Hier kon ik mezelf wel in vinden.

Toen ik mezelf af ging vragen wat mijn eerste herinnering was, moest ik hier best lang en diep over nadenken.. Toen uiteindelijk deze als eerste herinnering naar boven kwam :
Het was een warme dag en ik zou die ochtend op schoolreisje gaan, ik zat toen in groep 2 van Christelijke basisschool de Rank in Helmond, dus zal ik 5 jaar zijn geweest. Die ochtend was mijn moeder erg gehaast en achteraf gezien behoorlijk gestrest. Ze moest me met de fiets naar school brengen en kwam er op het moment dat we aan wilden fietsen achter dat haar band slap was. Omdat mijn oma 5 deuren verderop woonde, kon mijn moeder haar fiets lenen. Onderweg naar school, kan ik mezelf nog herinneren dat mijn benen zwaar begonnen te wegen, waardoor ik steeds meer moeite had om mijn benen uit elkaar te houden. Omdat de fiets van mijn oma geen jasbeschermers had en ik mijn benen niet meer uit elkaar kon houden, kwam ik met mijn linkervoet  tussen de spaken van die fiets. Mijn hak hing nog maar met een stukje vlees aan mijn voet. Mijn moeder die op dat moment een flinke rughernia had, heeft me toen helemaal naar huis gedragen, niemand wilde haar helpen. Vervolgens ging het heel snel. Een kennis uit de straat die kippenslachter was, bracht mij en mijn moeder als een gek naar het ziekenhuis. Ik weet nog dat toen ik in die bus zat, er nog half levende kippen in die bus lagen en ik daar toen ook nog schrik van had. In het ziekenhuis aangekomen, bleek dat mijn voet gebroken was en moest deze worden gezet en in het gips. Later die avond, toen ik in bed lag, kan ik mezelf herinneren dat mijn vader pas nadat ik in bed lag thuis kwam. Ze hadden ruzie en mijn vader schreeuwde tegen mijn moeder. Als kind hoor je die dingen, maar stel je er eigenlijk nooit echt vragen over of ben je het de dag erna zo goed als vergeten.

Nu ik ouder ben en natuurlijk ook veel verhalen van mijn moeder heb gehoord, weet ik nu waarom mijn vader die avond zo schreeuwde tegen mijn moeder. Hij kwam pas laat thuis omdat hij na het werk was gaan zuipen in de kroeg. Mijn vader was straalbezopen thuis gekomen en gaf mijn moeder de schuld van mijn gebroken been.. Met nare en kleinerende beschuldigingen tot gevolg. De reden dat ze die ochtend zo gestrest was kwam doordat mijn vader eigenlijk al een behoorlijk alcohol probleem had en verbaal behoorlijk agressief kon worden. Dit is voor mij ook hét moment, dat mijn vader langzaam in iets veranderde, dat steeds een stukje meer van hem overnam.

Zoals ik al zei heb ik er behoorlijk lang over na moeten denken maar dit is dus mijn eerste échte levensherinnering.. Ik had er eigenlijk ook nooit eerder bij stil gestaan, zoals denk ik vele van jullie hier nooit echt bij stil hebben gestaan. Misschien wel leuk om zelf eens over na te denken. De jaren die daaraan vooraf gingen, ken ik alleen terug uit foto's.

Het is jammer dat ik mezelf niets herinner van die jaren daarvoor, want dat waren juist de beste en mooiste jaren die wij met z'n drietjes als gezin hadden..

x Yalisa