Er was niets meer te redden

Helemaal op het einde van mijn ouders huwelijk, waren ze nog wel getrouwd maar van liefde was geen sprake. Mijn vader wilde niet scheiden en zo begon voor mijn moeder een echtscheiding die zeker 3 jaar heeft geduurd. Nadat de advocaat meerdere jaren had geprobeerd in contact te komen met mijn vader en dit echter niet lukte omdat mijn vader geen vaste verblijfsplaats had, besloot hij om de scheiding met of zonder goedkeuring van mijn vader door te voeren. Op 22-03-2002 heeft de rechter uitspraak gedaan en was mijn moeder officieel geen mevrouw Rasker meer.

Het feit dat mijn moeder midden in de echtscheiding zat en de advocaat geen gehoor kreeg van mijn vader, was voor mijn vader geen reden om uit beeld te blijven. Ondanks alles had hij nog steeds dagelijks grote invloed op ons leven. Mijn moeder liet mij vrij over de beslissingen die ik maakte of ik wel of geen contact wilde met mijn vader. Al vanaf ik mezelf kan herinneren is mijn vader altijd een van de belangrijkste personen geweest en heb ik altijd ondanks alles, erg naar zijn aanwezigheid verlangd. Ik hield en zal voor altijd zielsveel van hem houden, wat hij ook deed of wat zijn gebreken ook waren. Het is een extreem sterke band die ik niet kan uitleggen maar die mijn vader en ik beide duidelijk voelden. Misschien was het omdat we zoveel op elkaar leken? Zowel van de binnen- als buitenkant. Hoe dan ook, het feit dat ik vrij was in de keuze om te gaan met mijn vader, heeft ervoor gezorgd dat ik van kleins af aan een onbesproken contract ben aangegaan, dat ervoor zorgde hoe ouder ik werd, hoe intenser en heftiger de gebeurtenissen werden en er voor mijn vader bepaalde grenzen verdwenen.

Van het volgende voorval staan mijzelf nog maar enkele dingen bij, omdat ik dit zelf niet als vervelend heb ervaren. Voor mijn moeder moet dit verschrikkelijk zijn geweest en weet alle details daarom ook van haar..

Als kind speelde ik graag buiten en was skeeleren één van mijn hobby's. Mijn moeder was altijd erg voorzichtig met mij en waarschuwde me altijd dat ik niet ver weg mocht en dat ik altijd in het zicht moest blijven. Zoals gewoonlijk, ging ze buiten kijken of ze me zag, maar ik was nergens te bekennen. Omdat toen (1999) de mobiele telefoon nog niet zo vanzelfsprekend was als dat het nu is, kon mijn moeder niemand even snel bellen om te vragen of ze me hadden gezien. Een aantal uur later bleek dat tijdens ik aan het skeeleren was, mijn vader zwaar onder invloed, mij in de auto had meegenomen naar België, geheel achter mijn moeders rug om. In de volksmond spreken we dan van ontvoering maar zoals ik al zei heb ik dit zelf niet als vervelend ervaren omdat ik blij was mijn vader te zien en je een kind natuurlijk makkelijk wijs kunt maken "dat mama het goed vind". Wel is het levensgevaarlijk en onverantwoord geweest om mij onder invloed helemaal mee te nemen naar België. Dat maakt me eigenlijk nu veel kwader dan dat het toen invloed op me had. Uiteindelijk heeft mijn oom me teruggebracht naar Nederland en ik was verder prima in orde. Mezelf helemaal niet bewust van het feit dat "mama" vreselijk ongerust was. Ik was blij, ik had papa gezien!

Ergens midden in de echtscheiding, in 2000, woonde mijn vader in een klein appartementje boven een café in Mechelen, in een smal straatje dat leidde naar de kerk en "de Grote markt". Omdat ik die tijd toch graag mijn vader wilde zien, maar niet graag alleen ging en durfde, ging mijn moeder voor één weekend met mij mee. Nu ik ouder ben en terugdenk moet dat een behoorlijk lastige situatie geweest zijn voor mijn moeder, maar ben ik haar dankbaar dat ze me altijd zelf heeft laten kiezen. Het weekend dat we daar verbleven veranderde ook alweer snel in een hel. Dat ik op bezoek was, zorgde er alles behalve voor dat mijn vader niet dronk. Het leek hem niets te doen dat ik op bezoek was gekomen en was alleen maar bezig mijn moeder verwijten naar haar hoofd te gooien. Wanneer bij mijn vader de stoppen weer doorrsloegen omdat hij teveel had gedronken, was hij tierend vertrokken en de deur achter zich op slot gedaan.. Hij had ons opgesloten.. Mijn moeder heeft nooit laten zien dat ze bang was en daarvoor heb ik veel respect. Ze was sterk op de momenten dat ik haar nodig had. Laat in die avond was het feest in het café, onder het appartement begonnen. Het liedje "It feels so good" van zangeres Sonique werd die avond veel gedraaid. Nu jaren later, wanneer ik dit liedje hoor, neemt het me weer mee naar die avond.

De dag erna keerde mijn vader terug naar het appartement. Waar hij was geweest of wat hij had gedaan, weet ik tot de dag van vandaag nog niet. Wel weet ik dat mijn moeder mij had klaargemaakt om te vertrekken. Toen mijn vader zag dat we wilden gaan, werd hij opnieuw kwaad en erg agressief. Toch is het ons gelukt om via de deur, naar de gang, via de trap naar beneden te rennen met al onze spullen. Toen we beneden de voordeur open deden, stond mijn vader al boven uit het raam te dreigen en te schreeuwen. Mijn moeder zei me hier niets van aan te trekken en dat we nu veilig waren en naar mijn oom, de middelste broer van mijn vader zouden lopen, die woonde daar niet ver vandaan. Wanneer we beginnen te lopen schrik ik mezelf rot van een harde klap achter mij. Mijn vader had een grote zware bloempot van boven naar beneden uit het raam gegooid en had ons maar net gemist..

Dit was mijn laatste verhaal van deze week, maandag begin ik weer met schrijven.

x Yalisa