Een reisje om niet te vergeten..

Samen met mijn moeder

Als ik terugdenk en alles goed op een rijtje zet, is het moment dat de echtscheiding officieel was, het moment waarop mijn vaders strijd, ook mijn strijd zou gaan worden. Mijn moeder begon langzaam uit zijn visier te verdwijnen en was eindelijk na jarenlange strijd officieel gescheiden. Mijn vader kwam eigenlijk niet meer naar Nederland, mits hij me kwam bezoeken of op kwam halen.

Het is niet meer op twee handen te tellen, hoe vaak ik als klein meisje helemaal klaar zat om met hem mee te gaan en hij me uren liet wachten en vervolgens niet op kwam dagen. Een week later ontving ik dan pas een brief van hem met daarin iedere keer een ander excuus waarom hij niet was gekomen. Ondanks zijn smoesjes, wist ik dat hij dan te veel had gedronken en me simpelweg gewoon vergeten was. Nu ik terugdenk aan die momenten doet het me nog steeds veel pijn, omdat ik op die dagen als kind echt verward en intens verdrietig was, een gevoel dat onbeschrijflijk veel pijn kan doen.

Als kind had ik op jonge leeftijd al een behoorlijke rugzak met bagage, waar ik voor mijn gevoel altijd alleen mee heb gelopen. Ook voelde ik me vaak anders dan anderen en was ik met andere dingen bezig dan mijn leeftijdsgenootjes. Vaak zat ik op mijn kamer brieven of gedichten te schrijven gericht aan mijn vader onder begeleiding van droevige muziek. Dit was een manier om mijzelf te uiten als meisje. Want zoals ik al schreef in één van mijn vorige posts, ben ik altijd een echte binnenvetter geweest. Praten over mijn emoties en gevoelens vond ik erg moeilijk en wilde altijd alles zelf verwerken, waardoor ik al op vroege leeftijd qua emoties in een soort van "automatische overlevingspiloot" raakte. Praten is sowieso niet één van ons "Rasker's" sterkste kanten. Maar hoe minder je voelt, des te beter dacht ik altijd. Ik had immers al zoveel gevoeld en geleerd dat je met gevoelens toelaten, alleen maar gekwetst zou worden, dus hield ik me sterk, zelfs tegenover mijn moeder. Daardoor heb ik altijd in "stil verdriet geleefd", in een wereld die voor mij grauw, grijs en eenzaam was.

Twee gebeurtenissen in het jaar na de scheiding, staan me nog glashelder bij, ik was toen ongeveer tien jaar. Eén daarvan wil ik graag vandaag met jullie delen. Het tweede verhaal schrijf ik morgen omdat het anders erg veel wordt.

Ergens aan het eind van het schooljaar ging ook mijn basisschool op het jaarlijkse schoolreisje. Toen we het aanmeldformuliertje mee naar huis kregen, wat mijn moeder moest ondertekenen, was ik door het dolle heen. Dit jaar gingen we op schoolreisje naar de ZOO in Antwerpen. Natuurlijk zag ik meteen de mogelijkheid om mijn vader te zien omdat hij in Antwerpen woonde en vroeg dit aan mijn moeder. Van mijn moeder mocht ik mijn vader bellen om te vragen of hij die dag ook naar de ZOO kwam om zo samen de dag door te kunnen brengen. Het was ondertussen al een behoorlijke tijd geleden dat ik hem had gezien en miste hem verschrikkelijk ondanks hij me keer op keer liet zitten. Mijn vader beloofde me door de telefoon dat hij de dag van het schoolreisje ook naar de dierentuin zou komen en we samen door de ZOO zouden lopen. Alle vriendinnetjes waarmee ik had afgesproken een groepje te vormen, was ik totaal vergeten. Over een paar weken zie ik papa!

Een aantal dagen voor ons reisje naar Antwerpen heb ik mijn vader  gesproken om zeker te weten dat hij ook kwam. Gelukkig was hij het niet vergeten en vroeg hoe laat we aan zouden komen, hij zou dan bij de ingang op me wachten.

De ochtend van het schoolreisje, was ik behoorlijk nerveus, kan ik mezelf herinneren. Niet omdat ik benieuwd was naar de dieren, maar wel dat ik mijn vader terug zou zien en ik toch altijd schrik had voor hoe hij ging verschijnen. Hij zou zichzelf namelijk niet schamen om zwaar onder invloed bij de ingang op me te wachten. Eenmaal aangekomen in Antwerpen, waar ik al van kleins af aan bekend ben, begin ik rond te kijken of ik mijn vader misschien al zie lopen, maar zag hem niet. Toen onze bus stopte bij de ZOO en ik uitstapte, zag ik ook bij de ingang mijn vader niet staan. Hoopvol keek ik rond, opzoek naar hem, maar toen we 15 minuten verder waren en inmiddels allemaal waren uitgestapt, zag ik hem nog steeds niet. Opeens was de dag waar ik zo naar uit had gekeken, veranderd in een dag van constant over mijn schouder kijken of mijn vader misschien niet later was aangekomen en me was komen zoeken. Mijn vriendinnetjes hadden zich wel een keer afgevraagd waar mijn vader was, omdat ik hun had verteld dat hij zou komen, maar kinderen zijn kinderen en waren dit na het zien van de eerste dieren natuurlijk al lang weer vergeten. Zelfs wanneer er een boodschap werd omgeroepen door de geluidsinstallatie van het park, luisterde ik aandachtig in de hoop dat ze mijn naam zouden omroepen en dat mijn vader op me stond te wachten. Terwijl al mijn vriendinnetjes plezier hadden, herinner ik deze dag als teleurstellend. De dag liep ten einde en de klas moest zich weer verzamelen om naar de bus te lopen en terug naar Nederland te rijden.

Teleurgesteld en vol verdriet zit ik in de bus en kijk nog voor één laatste keer met tranen in mijn ogen naar buiten, waar opeens mijn vader zwaaiend en schreeuwend aan komt gestrompeld met bloedvlekken in zijn kleren en een blauw oog. Dit moment speelde zich echt af als een drama film en is me altijd detail tot detail bijgebleven. Het moment waarop ik mijn vader zag, had de chauffeur net de deuren van de bus gesloten en begon zijn draai te maken om te vertrekken. Wat ik op dat moment voelde was net alsof mijn hart in stukjes werd verscheurd. De hele dag heb ik teleurgesteld rondgelopen, constant op zoek naar mijn vader.. Hij had de hele dag gehad om te verschijnen en net op het moment dat hij dit niet moest doen, was hij daar ineens.. Het enige wat ik op dat moment hysterisch kon uitschreeuwen was : "PAPA!", "IK MOET NAAR MIJN PAPA!" en wilde de bus uit om naar hem toe te gaan. De bus was al beginnen rijden en de leerkracht probeerde me te kalmeren. Het moment dat ik stopte met huilen, voelde ik nog maar één ding en dat was niks.. Ik was verdoofd van al het huilen en kon eigenlijk alleen nog maar leeg voor me uitstaren..

x Yalisa

Vriendinnetjes van school & ik