Laat me je meenemen naar het verleden

Nu is het juiste moment.. Het moment dat ze het boek voorgoed moet sluiten. Het steeds zwaarder wegend boek dat ze bij haar draagt vanaf ze haarzelf kan herinneren.

Het sterke, zelfverzekerde, vrolijke meisje .. Dat was ze al lang niet meer. Hoe kon iets waar je zoveel van hield, je helemaal kapot maken?



29 maart 2017, 21:00 uur

Na een dagje weg te zijn geweest, zit ik in de auto op de terugweg naar huis. Plotseling gaat mijn telefoon, het is mijn moeder. Ze vraagt hoe lang het nog duurt voordat ik terug ben in Helmond. Met een instant raar gevoel in mijn maag, zeg ik dat het nog zeker een uurtje duurt. Ik hoorde aan haar stem dat er iets niet goed was en meteen dacht ik : "Het zal toch niet...". Ze wilde geen antwoord geven op mijn vraag wat er aan de hand was en vroeg of ik meteen als ik in Helmond was, naar haar wilde rijden. Het uur in de auto leek wel een eeuwigheid te duren en mijn hart bonkte in mijn keel..

"Je kunt beter even gaan zitten", zei mijn moeder, toen ik bij haar thuis was aangekomen. Mijn hart maakte nog meer overtoeren dan dat het al deed. "Yalisa, ze hebben papa dood gevonden op bed, in zijn woning. Ik vind het zo verschrikkelijk voor jou".

Het gevoel wat daar op volgde kan ik beschrijven als een grote leegte. Ik voelde alles, maar tegelijkertijd voelde ik niets.. Verwarring, omdat mijn vader in mijn ogen onsterfelijk was en overal bovenop kwam.

Vanaf ik een klein meisje was, ben ik mezelf voor aan het bereiden op dit moment. Het moment dat ik dit slechte nieuws zou krijgen. Het klinkt voor jullie misschien raar om bijna je hele leven bezig te zijn met het voorbereiden op de dood van je vader, maar voor mij was dit eigenlijk niet zo vreemd.

"Een gebroken persoon, die dagelijks moest vechten met zijn demonen en keer op keer verloor", "Een man die overgenomen werd door zijn demonen en er uiteindelijk zelf één werd". Dat is een korte omschrijving van wie mijn vader was geworden.

Mijn naam is Yalisa Rasker, op 22 februari 1991 werd ik geboren. Ik ben de dochter uit een gebroken gezin, de dochter van een vader die de strijd met zijn alcoholverslaving heeft verloren. Dagelijks, jarenlang heb ik hulpeloos toegekeken hoe mijn vader van een sterke slimme man, veranderde in een verloren persoon, die niet kon leven met de pijn en onrecht die hem als kind zijn aangedaan. De jarenlange strijd die ik heb geleverd om mijn vader te helpen, een strijd waarin ik mezelf ben verloren, een strijd waarin we beiden hebben verloren. Een wereld vol mensen die met afschuw en onbegrip reageren, me voor gek verklaarden dat ik zo ver ging voor mijn vader. Een hypocriete wereld waarin mensen alleen zwart-wit zien, "moet hij maar niet zoveel zuipen, dat doet hij allemaal zelf!" Niet wetend, of niet kunnen nadenken wat de reden kan zijn, dat een persoon zo ver van wal kan raken. De levenslange strijd die we samen hebben proberen te winnen, maar ondanks alles, toch hebben verloren.

In deze blog wil ik mensen die iemand kennen of zelf in een soort gelijke situatie verkeren, steun bieden, mijn verhalen delen en vertellen hoe ik hiermee omging. Er lopen veel mensen rond die met verslavingen in de familie te maken hebben. Hopelijk kan ik jullie met de verhalen van mijn vader steun bieden en inspireren sterk te blijven.

x Yalisa