Verloren in een strijd die niet van mij moest zijn

Afgelopen weken heb ik minder geschreven en heb ik een moeilijke periode gehad. De dood van mijn vader heeft bij mij diepe wonden en gevoelens van onmacht achtergelaten. Vele gevoelens die ik heb kan ik moeilijk plaatsen en zijn vaak in tegenstrijd met elkaar. Mijn verdriet is moeilijk te omschrijven omdat dit gepaard gaat met boosheid. Sommige momenten ben ik zo kwaad op mijn vader... Het moment dat hij stierf, heeft hij mij achtergelaten met alles waar hij mij ooit mee heeft belast en voel ik me in de steek gelaten. Het brein van een mens, in ieder geval dat van mij, is complex. De afgelopen 20 jaar van mijn leven, heeft in het teken van mijn vader gestaan en heb ik mijn eigen gevoelens vanaf kleins af aan altijd weggestopt om hem te kunnen helpen.. Mijn hart is gebroken, mijn hoofd stroomt over.. De herinneringen, woorden en beelden die hij achterliet, achtervolgen me. Ik ben verloren in een strijd die niet van mij moest zijn..

Maar wat mis ik hem...

29-08-2017, vijf maanden na het overlijden van mijn vader.

Vorige week dinsdag was het vijf maanden geleden dat mijn vaders levenloze lichaam was aangetroffen in zijn woning te Antwerpen. Sinds de dood van mijn vader is het stil in mijn leven en kan ik er maar niet aan wennen. Toen mijn vader nog leefde was ik vaak mentaal uitgeput doordat hij altijd een zware druk op mijn schouders legde en mijn dagen doorgaans bestonden uit 30 telefoongesprekken, tientallen sms'jes of whatsappjes en meerdere voicemails van mijn vader. Soms waren de gesprekken om hem te kalmeren, raad te geven en de impulsieve ideeën uit zijn hoofd te praten, soms bestonden de gesprekken uit bedreigingen, haat richting mij en dronkenpraat. Ook  heeft mijn vader meerdere keren zijn leven willen beëindigen en heb ik vanuit Nederland vaak aan de andere kant van de lijn machteloos toegeluisterd hoe hij langzaam wegvaagde. Nu mijn vader er niet meer is voel ik mezelf eigenlijk nog net zo machteloos als toen hij mijn leven beheerste en vind ik het moeilijk om deze rust, die zijn overlijden met zich heeft meegebracht, te accepteren. 

De dag waarop mijn vader 5 maanden dood was, ben ik samen met mijn moeder en oma het kerkhof in Antwerpen gaan bezoeken waar een deel van mijn vaders as is uitgestrooid. Wanneer ik daar liep kwamen er veel herinneringen en gevoelens naar boven. Toen mijn vader nog leefde zijn we vaak samen over dit kerkhof gewandeld en hebben we de gigantische prachtige graven bewonderd en genoten van de mooie natuur die hier te vinden is. Wandelen deden we graag samen en konden dan uren met elkaar praten en onze fantasieën erop los laten, we hadden lol samen. Nu ik daar weer voor het eerst na een aantal maanden liep, dit keer met de gedachten dat ik hier nooit meer met hem zou kunnen wandelen, was alles minder mooi en ondanks dat de zon scheen, regende het in mijn hart.

Omdat ik nu nooit meer mijn gevoel kan uiten richting mijn vader en dit me dagelijks kwelt, heb ik die dag een kaart geschreven met daarin mijn gedachten en emoties aan hem gericht. Ondanks dat ik weet dat hij deze niet meer kan lezen, hoop ik dat er iets bestaat na dit leven en hij heeft kunnen zien wat ik voel, nu hij me zo heeft achtergelaten. Bij de strooiweide waar mijn vaders as is uitgestrooid heb ik de kaart neergezet met daarbij een kaars. Uiteindelijk nu een week later is er nog weinig veranderd qua gevoelens en heb ik het met momenten echt zwaar.

Hoe kan ik jou nou vergeten en verdergaan? Jij degene die mij zoveel heeft gegeven om te herinneren.. Jij die dagelijks voortleeft in mij.. Jij die mij tot de verloren persoon heeft gemaakt die ik nu ben.

29-08-2017 ; Schoonselhof