De tweede straf

Zoals jullie een tijd terug konden lezen was mijn vader na anderhalf jaar gevangenschap vrijgekomen en was dit maar voor korte duur. Kort nadat hij werd vrijgelaten viel hij terug in zijn oude patroon en werd zijn gedrag alleen maar erger. De achttien maanden gevangenisstraf en nuchter leven, de beloftes naar mij toe, hadden totaal geen betekenis gehad. Het gedrag van mijn vader had er weer voor gezorgd dat hij was opgepakt en in de gevangenis was beland. Dit keer niet voor 18 maanden maar voor uiteindelijk alles bij elkaar bijna 7 jaar! Het was niet de uitspraak van de rechter die ervoor zorgde dat hij 7 jaar moest zitten maar het gedrag wat mijn vader tijdens zijn detentie vertoonde.

In deze periode van detentie was ik ongeveer 10 jaar en heeft deze geduurd tot mijn 16e levensjaar..

Kort nadat mijn vader voor de tweede keer was opgepakt, kreeg ook ik het slechte nieuws te horen via mijn oom. Ook dit moment staat me nog erg helder bij: Het was avond en ook dit weekend sliep ik bij mijn oom in België. We liepen samen over de  drukke Turnhoutsebaan in Antwerpen, onderweg naar een videotheek om videobanden te huren, iets wat mijn oom en ik regelmatig deden samen. We keken dan vaak naar comedy films, haalde lekkere dingen in huis en zorgde mijn oom ervoor dat ik mijn vader voor even kon vergeten. Deze avond was anders.. Onderweg naar de videotheek merkte ik dat mijn oom iets dwars zat en was hij niet zo vrolijk als hij normaal was. Mijn gevoel had het juist en mijn oom zei : "Yalisa, ik moet je iets vertellen. Marc is opgepakt en zit weer in de gevangenis". In de ogen van mijn oom kon ik zien dat de opsluiting van mijn vader voor veel emotie zorgde. Het was immers zijn grote broer, die niet alleen hem maar ook mij keer op keer liet stikken.

Mijn gevoel was om eerlijk te zijn dubbel.. Deze keer had ik het er niet zo moeilijk om te horen dat mijn vader weer was opgepakt. Het is namelijk voor mij altijd erg moeilijk geweest om hem los te kunnen laten en maakte mezelf altijd zorgen om hem. Mijn vaders vrijheid betekende voor mij gevaar en angst. Angst om mijn vader te moeten verliezen omdat hij geen grenzen kende, gevaar omdat hij op vrije voet onder invloed van verdovende middelen, niet wist wat hij deed en vaak terecht kwam in situaties die levensgevaarlijk waren. Zijn overmatig drank en drugsgebruik zorgden er bij mij voor dat ik constant bezig was met het feit mijn vader te kunnen verliezen aan een overdosis. Met dit idee en gevoel liep ik altijd rond als hij vrij was. Nu hij weer opgesloten zat, ver weg van alle "slechte vrienden" en van alle drank en drugs, wist ik dat ik mezelf minder zorgen moest maken en betekende dit voor mij eigenlijk een gevoel van opluchting. Waarom ik destijds de rol heb overgenomen als zorgdrager voor mijn vader? Daar kan ik jullie geen antwoord opgeven, zo ook mijzelf niet. Het is misschien wie ik ben en toch mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem.

Een aantal weken nadat mijn vader werd opgepakt, begon hij me weer te bellen en te schrijven. Net zoals de vorige keer begon hij me weer gouden bergen te beloven en had hij voor al zijn daden een excuus. Voor zijn excuses was ik dit keer niet te vangen en confronteerde hem telkens weer met het feit dat hij niet eens had geprobeerd nuchter te blijven. In mijn ogen had hij tijdens zijn vrijlating zelf kunnen kiezen welke kant hij was opgegaan. In plaats van het alleen nog maar te proberen, was hij direct teruggegaan naar zijn oude "vertrouwde" milieu. Zichzelf in mijn ogen niet één seconde vastgehouden aan zijn beloftes die hij me had gedaan en gewoon als kip zonder kop verder is gegaan waar hij was gebleven. Ondanks dat ik dit keer niet meer zo makkelijk was om te praten als de vorige keer, vaak de telefoon weigerde op te nemen en ik bij elk excuus van hem een weerwoord gaf dat hij fout zat, gaf hij niet op. Zelfgemaakte kaarten, brieven met elke letter in een andere kleur en andere creaties stuurde hij naar me op in de hoop mijn vertrouwen terug te kunnen winnen. Maar ik hield voet bij stuk.. voor een tijdje in ieder geval..

Ongeveer een jaar ging voorbij en het gemis van mijn vader begon weer aan me te knagen. Ondanks dat ik probeerde als klein meisje hard te zijn tegen hem, maakte het me van binnen kapot. Mijn vrije tijd spendeerde ik vaak boven op mijn kamer met de muziek op hoog volume, zoals ik dat meestal deed en nog steeds doe als ik met mijn gevoel geen raad weet. Diverse plakboeken vol gedichten en foto's van mijn vader die ik maakte om mezelf te kunnen uiten want ik voelde me rot. Mijn verdriet wilde ik niet aan hem laten merken omdat ik niet wilde dat hij wist dat ik hem miste, dan had hij een bepaalde macht op mij en zou hij er alles aan doen om mij te manipuleren. Ook mijn moeder wilde ik zo min mogelijk met mijn verdriet belasten en hield dus eigenlijk alles voor mezelf. Mijn moeder had destijds zelf veel stress om mij alleen groot te brengen en we hadden het niet breed, alles behalve. Toch heeft ze altijd haar best gedaan om voor mij te zorgen en te roeien met de riemen die ze had. Als niemand wist wat er écht in mij omging, hoefde ik hier ook niet over te praten want ik wilde niet praten. Soms wist ik zelf niet eens wat ik nou voelde.. dan wordt het moeilijk om het onder woorden te brengen, laat staan mezelf kwetsbaar op te stellen. Toch ondanks alle emoties en tegenstrijdige gedachten in mijn hoofd, ben ik mijn vader niet op gaan zoeken in de gevangenis.

Mijn vader had goed en wel anderhalf jaar gevangenisstraf erop zitten waarop ik plots werd gebeld door een mobiel nummer.. Het was mijn vader die belde. Gewoonlijk belde mijn vader vanuit de gevangenis met een anoniem nummer maar dit keer niet.. Hij vertelde me dat hij vrij was gelaten en hij voortaan in Breda verbleef.. en dat hij me graag zou willen zien, zeker nu dat hij een stuk dichterbij woonde. Iets diep van binnen in mij voelde dat er iets niet klopte en ik was natuurlijk al op mijn hoede in welke toestand hij zou zijn wanneer ik in zou stemmen hem te zien. Het was nooit van te voren in te schatten in welke toestand hij zou verkeren en of het überhaupt wel verantwoord was om af te spreken. Niet alleen onverantwoord door zijn gedrag maar ook een stukje als zelfbescherming, ik wilde immers niet graag bij mijn vader zijn wanneer hij had gedronken. Daarvoor was er te veel gebeurd.

Eigenlijk niet goed wetend wat ik aan moest met zijn vraag, gaf ik aan er even over na te willen denken...

x Yalisa

Verloren in een strijd die niet van mij moest zijn

Afgelopen weken heb ik minder geschreven en heb ik een moeilijke periode gehad. De dood van mijn vader heeft bij mij diepe wonden en gevoelens van onmacht achtergelaten. Vele gevoelens die ik heb kan ik moeilijk plaatsen en zijn vaak in tegenstrijd met elkaar. Mijn verdriet is moeilijk te omschrijven omdat dit gepaard gaat met boosheid. Sommige momenten ben ik zo kwaad op mijn vader... Het moment dat hij stierf, heeft hij mij achtergelaten met alles waar hij mij ooit mee heeft belast en voel ik me in de steek gelaten. Het brein van een mens, in ieder geval dat van mij, is complex. De afgelopen 20 jaar van mijn leven, heeft in het teken van mijn vader gestaan en heb ik mijn eigen gevoelens vanaf kleins af aan altijd weggestopt om hem te kunnen helpen.. Mijn hart is gebroken, mijn hoofd stroomt over.. De herinneringen, woorden en beelden die hij achterliet, achtervolgen me. Ik ben verloren in een strijd die niet van mij moest zijn..

Maar wat mis ik hem...

29-08-2017, vijf maanden na het overlijden van mijn vader.

Vorige week dinsdag was het vijf maanden geleden dat mijn vaders levenloze lichaam was aangetroffen in zijn woning te Antwerpen. Sinds de dood van mijn vader is het stil in mijn leven en kan ik er maar niet aan wennen. Toen mijn vader nog leefde was ik vaak mentaal uitgeput doordat hij altijd een zware druk op mijn schouders legde en mijn dagen doorgaans bestonden uit 30 telefoongesprekken, tientallen sms'jes of whatsappjes en meerdere voicemails van mijn vader. Soms waren de gesprekken om hem te kalmeren, raad te geven en de impulsieve ideeën uit zijn hoofd te praten, soms bestonden de gesprekken uit bedreigingen, haat richting mij en dronkenpraat. Ook  heeft mijn vader meerdere keren zijn leven willen beëindigen en heb ik vanuit Nederland vaak aan de andere kant van de lijn machteloos toegeluisterd hoe hij langzaam wegvaagde. Nu mijn vader er niet meer is voel ik mezelf eigenlijk nog net zo machteloos als toen hij mijn leven beheerste en vind ik het moeilijk om deze rust, die zijn overlijden met zich heeft meegebracht, te accepteren. 

De dag waarop mijn vader 5 maanden dood was, ben ik samen met mijn moeder en oma het kerkhof in Antwerpen gaan bezoeken waar een deel van mijn vaders as is uitgestrooid. Wanneer ik daar liep kwamen er veel herinneringen en gevoelens naar boven. Toen mijn vader nog leefde zijn we vaak samen over dit kerkhof gewandeld en hebben we de gigantische prachtige graven bewonderd en genoten van de mooie natuur die hier te vinden is. Wandelen deden we graag samen en konden dan uren met elkaar praten en onze fantasieën erop los laten, we hadden lol samen. Nu ik daar weer voor het eerst na een aantal maanden liep, dit keer met de gedachten dat ik hier nooit meer met hem zou kunnen wandelen, was alles minder mooi en ondanks dat de zon scheen, regende het in mijn hart.

Omdat ik nu nooit meer mijn gevoel kan uiten richting mijn vader en dit me dagelijks kwelt, heb ik die dag een kaart geschreven met daarin mijn gedachten en emoties aan hem gericht. Ondanks dat ik weet dat hij deze niet meer kan lezen, hoop ik dat er iets bestaat na dit leven en hij heeft kunnen zien wat ik voel, nu hij me zo heeft achtergelaten. Bij de strooiweide waar mijn vaders as is uitgestrooid heb ik de kaart neergezet met daarbij een kaars. Uiteindelijk nu een week later is er nog weinig veranderd qua gevoelens en heb ik het met momenten echt zwaar.

Hoe kan ik jou nou vergeten en verdergaan? Jij degene die mij zoveel heeft gegeven om te herinneren.. Jij die dagelijks voortleeft in mij.. Jij die mij tot de verloren persoon heeft gemaakt die ik nu ben.

29-08-2017 ; Schoonselhof