De tweede straf

Zoals jullie een tijd terug konden lezen was mijn vader na anderhalf jaar gevangenschap vrijgekomen en was dit maar voor korte duur. Kort nadat hij werd vrijgelaten viel hij terug in zijn oude patroon en werd zijn gedrag alleen maar erger. De achttien maanden gevangenisstraf en nuchter leven, de beloftes naar mij toe, hadden totaal geen betekenis gehad. Het gedrag van mijn vader had er weer voor gezorgd dat hij was opgepakt en in de gevangenis was beland. Dit keer niet voor 18 maanden maar voor uiteindelijk alles bij elkaar bijna 7 jaar! Het was niet de uitspraak van de rechter die ervoor zorgde dat hij 7 jaar moest zitten maar het gedrag wat mijn vader tijdens zijn detentie vertoonde.

In deze periode van detentie was ik ongeveer 10 jaar en heeft deze geduurd tot mijn 16e levensjaar..

Kort nadat mijn vader voor de tweede keer was opgepakt, kreeg ook ik het slechte nieuws te horen via mijn oom. Ook dit moment staat me nog erg helder bij: Het was avond en ook dit weekend sliep ik bij mijn oom in België. We liepen samen over de  drukke Turnhoutsebaan in Antwerpen, onderweg naar een videotheek om videobanden te huren, iets wat mijn oom en ik regelmatig deden samen. We keken dan vaak naar comedy films, haalde lekkere dingen in huis en zorgde mijn oom ervoor dat ik mijn vader voor even kon vergeten. Deze avond was anders.. Onderweg naar de videotheek merkte ik dat mijn oom iets dwars zat en was hij niet zo vrolijk als hij normaal was. Mijn gevoel had het juist en mijn oom zei : "Yalisa, ik moet je iets vertellen. Marc is opgepakt en zit weer in de gevangenis". In de ogen van mijn oom kon ik zien dat de opsluiting van mijn vader voor veel emotie zorgde. Het was immers zijn grote broer, die niet alleen hem maar ook mij keer op keer liet stikken.

Mijn gevoel was om eerlijk te zijn dubbel.. Deze keer had ik het er niet zo moeilijk om te horen dat mijn vader weer was opgepakt. Het is namelijk voor mij altijd erg moeilijk geweest om hem los te kunnen laten en maakte mezelf altijd zorgen om hem. Mijn vaders vrijheid betekende voor mij gevaar en angst. Angst om mijn vader te moeten verliezen omdat hij geen grenzen kende, gevaar omdat hij op vrije voet onder invloed van verdovende middelen, niet wist wat hij deed en vaak terecht kwam in situaties die levensgevaarlijk waren. Zijn overmatig drank en drugsgebruik zorgden er bij mij voor dat ik constant bezig was met het feit mijn vader te kunnen verliezen aan een overdosis. Met dit idee en gevoel liep ik altijd rond als hij vrij was. Nu hij weer opgesloten zat, ver weg van alle "slechte vrienden" en van alle drank en drugs, wist ik dat ik mezelf minder zorgen moest maken en betekende dit voor mij eigenlijk een gevoel van opluchting. Waarom ik destijds de rol heb overgenomen als zorgdrager voor mijn vader? Daar kan ik jullie geen antwoord opgeven, zo ook mijzelf niet. Het is misschien wie ik ben en toch mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem.

Een aantal weken nadat mijn vader werd opgepakt, begon hij me weer te bellen en te schrijven. Net zoals de vorige keer begon hij me weer gouden bergen te beloven en had hij voor al zijn daden een excuus. Voor zijn excuses was ik dit keer niet te vangen en confronteerde hem telkens weer met het feit dat hij niet eens had geprobeerd nuchter te blijven. In mijn ogen had hij tijdens zijn vrijlating zelf kunnen kiezen welke kant hij was opgegaan. In plaats van het alleen nog maar te proberen, was hij direct teruggegaan naar zijn oude "vertrouwde" milieu. Zichzelf in mijn ogen niet één seconde vastgehouden aan zijn beloftes die hij me had gedaan en gewoon als kip zonder kop verder is gegaan waar hij was gebleven. Ondanks dat ik dit keer niet meer zo makkelijk was om te praten als de vorige keer, vaak de telefoon weigerde op te nemen en ik bij elk excuus van hem een weerwoord gaf dat hij fout zat, gaf hij niet op. Zelfgemaakte kaarten, brieven met elke letter in een andere kleur en andere creaties stuurde hij naar me op in de hoop mijn vertrouwen terug te kunnen winnen. Maar ik hield voet bij stuk.. voor een tijdje in ieder geval..

Ongeveer een jaar ging voorbij en het gemis van mijn vader begon weer aan me te knagen. Ondanks dat ik probeerde als klein meisje hard te zijn tegen hem, maakte het me van binnen kapot. Mijn vrije tijd spendeerde ik vaak boven op mijn kamer met de muziek op hoog volume, zoals ik dat meestal deed en nog steeds doe als ik met mijn gevoel geen raad weet. Diverse plakboeken vol gedichten en foto's van mijn vader die ik maakte om mezelf te kunnen uiten want ik voelde me rot. Mijn verdriet wilde ik niet aan hem laten merken omdat ik niet wilde dat hij wist dat ik hem miste, dan had hij een bepaalde macht op mij en zou hij er alles aan doen om mij te manipuleren. Ook mijn moeder wilde ik zo min mogelijk met mijn verdriet belasten en hield dus eigenlijk alles voor mezelf. Mijn moeder had destijds zelf veel stress om mij alleen groot te brengen en we hadden het niet breed, alles behalve. Toch heeft ze altijd haar best gedaan om voor mij te zorgen en te roeien met de riemen die ze had. Als niemand wist wat er écht in mij omging, hoefde ik hier ook niet over te praten want ik wilde niet praten. Soms wist ik zelf niet eens wat ik nou voelde.. dan wordt het moeilijk om het onder woorden te brengen, laat staan mezelf kwetsbaar op te stellen. Toch ondanks alle emoties en tegenstrijdige gedachten in mijn hoofd, ben ik mijn vader niet op gaan zoeken in de gevangenis.

Mijn vader had goed en wel anderhalf jaar gevangenisstraf erop zitten waarop ik plots werd gebeld door een mobiel nummer.. Het was mijn vader die belde. Gewoonlijk belde mijn vader vanuit de gevangenis met een anoniem nummer maar dit keer niet.. Hij vertelde me dat hij vrij was gelaten en hij voortaan in Breda verbleef.. en dat hij me graag zou willen zien, zeker nu dat hij een stuk dichterbij woonde. Iets diep van binnen in mij voelde dat er iets niet klopte en ik was natuurlijk al op mijn hoede in welke toestand hij zou zijn wanneer ik in zou stemmen hem te zien. Het was nooit van te voren in te schatten in welke toestand hij zou verkeren en of het überhaupt wel verantwoord was om af te spreken. Niet alleen onverantwoord door zijn gedrag maar ook een stukje als zelfbescherming, ik wilde immers niet graag bij mijn vader zijn wanneer hij had gedronken. Daarvoor was er te veel gebeurd.

Eigenlijk niet goed wetend wat ik aan moest met zijn vraag, gaf ik aan er even over na te willen denken...

x Yalisa

Verloren in een strijd die niet van mij moest zijn

Afgelopen weken heb ik minder geschreven en heb ik een moeilijke periode gehad. De dood van mijn vader heeft bij mij diepe wonden en gevoelens van onmacht achtergelaten. Vele gevoelens die ik heb kan ik moeilijk plaatsen en zijn vaak in tegenstrijd met elkaar. Mijn verdriet is moeilijk te omschrijven omdat dit gepaard gaat met boosheid. Sommige momenten ben ik zo kwaad op mijn vader... Het moment dat hij stierf, heeft hij mij achtergelaten met alles waar hij mij ooit mee heeft belast en voel ik me in de steek gelaten. Het brein van een mens, in ieder geval dat van mij, is complex. De afgelopen 20 jaar van mijn leven, heeft in het teken van mijn vader gestaan en heb ik mijn eigen gevoelens vanaf kleins af aan altijd weggestopt om hem te kunnen helpen.. Mijn hart is gebroken, mijn hoofd stroomt over.. De herinneringen, woorden en beelden die hij achterliet, achtervolgen me. Ik ben verloren in een strijd die niet van mij moest zijn..

Maar wat mis ik hem...

29-08-2017, vijf maanden na het overlijden van mijn vader.

Vorige week dinsdag was het vijf maanden geleden dat mijn vaders levenloze lichaam was aangetroffen in zijn woning te Antwerpen. Sinds de dood van mijn vader is het stil in mijn leven en kan ik er maar niet aan wennen. Toen mijn vader nog leefde was ik vaak mentaal uitgeput doordat hij altijd een zware druk op mijn schouders legde en mijn dagen doorgaans bestonden uit 30 telefoongesprekken, tientallen sms'jes of whatsappjes en meerdere voicemails van mijn vader. Soms waren de gesprekken om hem te kalmeren, raad te geven en de impulsieve ideeën uit zijn hoofd te praten, soms bestonden de gesprekken uit bedreigingen, haat richting mij en dronkenpraat. Ook  heeft mijn vader meerdere keren zijn leven willen beëindigen en heb ik vanuit Nederland vaak aan de andere kant van de lijn machteloos toegeluisterd hoe hij langzaam wegvaagde. Nu mijn vader er niet meer is voel ik mezelf eigenlijk nog net zo machteloos als toen hij mijn leven beheerste en vind ik het moeilijk om deze rust, die zijn overlijden met zich heeft meegebracht, te accepteren. 

De dag waarop mijn vader 5 maanden dood was, ben ik samen met mijn moeder en oma het kerkhof in Antwerpen gaan bezoeken waar een deel van mijn vaders as is uitgestrooid. Wanneer ik daar liep kwamen er veel herinneringen en gevoelens naar boven. Toen mijn vader nog leefde zijn we vaak samen over dit kerkhof gewandeld en hebben we de gigantische prachtige graven bewonderd en genoten van de mooie natuur die hier te vinden is. Wandelen deden we graag samen en konden dan uren met elkaar praten en onze fantasieën erop los laten, we hadden lol samen. Nu ik daar weer voor het eerst na een aantal maanden liep, dit keer met de gedachten dat ik hier nooit meer met hem zou kunnen wandelen, was alles minder mooi en ondanks dat de zon scheen, regende het in mijn hart.

Omdat ik nu nooit meer mijn gevoel kan uiten richting mijn vader en dit me dagelijks kwelt, heb ik die dag een kaart geschreven met daarin mijn gedachten en emoties aan hem gericht. Ondanks dat ik weet dat hij deze niet meer kan lezen, hoop ik dat er iets bestaat na dit leven en hij heeft kunnen zien wat ik voel, nu hij me zo heeft achtergelaten. Bij de strooiweide waar mijn vaders as is uitgestrooid heb ik de kaart neergezet met daarbij een kaars. Uiteindelijk nu een week later is er nog weinig veranderd qua gevoelens en heb ik het met momenten echt zwaar.

Hoe kan ik jou nou vergeten en verdergaan? Jij degene die mij zoveel heeft gegeven om te herinneren.. Jij die dagelijks voortleeft in mij.. Jij die mij tot de verloren persoon heeft gemaakt die ik nu ben.

29-08-2017 ; Schoonselhof

De beloofde dag van vrijheid

Vorige keer konden jullie lezen dat de bezoeken aan de gevangenis voor mij te emotioneel waren en een te lange nasleep hadden. Dit heeft mij toen doen besluiten, mijn vader niet meer te bezoeken. De druk die mijn vader (on)bewust op mijn schouders legde, door zijn verzoeken in zijn brieven en tijdens onze telefoongesprekken hielden echter niet op. Ook zei hij vaak : "Yalisatje, ik ga nuchter leven en doe dit alleen voor jou maar daar heb ik jou wel bij nodig. Jij bent de reden dat ik blijf proberen". Zijn beloftes om niet meer te drinken en er voor mij te zijn, gaven me stiekem als kind toch hoop, omdat ik van hem hield en ik niets liever wilde dan dat hij "beter" werd. Het werd als het ware in mijn hoofd MIJN taak om hem te helpen.. Hij deed dit tenslotte voor mij, zei hij.

De dag van mijn vaders vrijlating was aangebroken en zijn beloftes en goede voornemens verdwenen al snel als sneeuw voor de zon..

Mijn vader had zijn straf van ongeveer 18 maanden uitgezeten en kwam op vrije voet. Naar dit moment had ik lange tijd uitgekeken omdat ik hem enkele maanden niet had bezocht en hem wel erg miste. Hoewel mijn vertrouwen en geloof in zijn woorden op vele momenten nog ontbrak, hoopte ik dat hij ze waar zou maken en dit de dag zou zijn waarop alles beter zou worden. Helaas had de vrijlating voor mijn vader een hele andere betekenis.

Mijn vader kwam vrij, had anderhalf jaar geen kans gehad om alcohol te drinken en was dus nuchter. Toch was de eerste nuchtere vrije keuze die mijn vader maakte een slechte keuze. Hij koos ervoor zijn "slechte vrienden" van voor zijn detentie op te zoeken en eigenlijk direct zijn oude slechte gewoontes op te pakken. Niet alleen dronk mijn vader nóg meer dan voor zijn gevangenisstraf maar ook zijn interesse in drugs leek toe te zijn genomen. Mijn vader, de alcoholist die ze hadden opgesloten was vrijgekomen en was niet enkel meer alcoholist maar nu ook heroïneverslaafde..

Ondertussen was door dit alles mijn wereldje ingestort.. Mijn verdriet was onbeschrijflijk en het dag in, dag uit, zorgen maken om mijn vader beheerste mijn leven. Hij had me weer teleurgesteld en weer was ik in zijn beloftes getrapt. Maar ik ben ik en ik zette altijd mijn gevoel aan de kant voor hem. De momenten dat ik mijn vader in die periode zag, waren stressvol, verdrietig en hectisch. Stressvol en hectisch in mijn hoofd, verdrietig omdat ik mijn vader langzaam zag veranderen in een afhankelijke, zielige junkie. De momenten dat ik hem zag waren alles behalve prettig en kan ze beter beschrijven als eng en verontrustend. Hij nam me wel eens mee naar zijn "vrienden", zowel mannen als vrouwen, die allemaal drugs gebruikte en vaak in vieze, niet-kindvriendelijke panden verbleven. Vaak wilde ik in deze situaties zo snel mogelijk weer weg en terug naar mijn moeder of oom. Omdat mijn vader vaak toch te ver heen was om logisch na te denken en het hem eigenlijk ook niet veel kon schelen of ik er wel of niet bij was, bracht hij me zonder moeilijk te doen terug. Hij sliep in deze periode vaak op straat en had geen verblijfsplaats. Soms kon hij overnachten in één van de daklozenopvangen in Antwerpen, mits hij genoeg geld had wat vaak niet het geval was. Het beetje geld wat mijn vader overdag bij elkaar bedelde in de stad, werd vaker gebruikt voor drank of drugs dan voor eten of een slaapplek. Ook zorgden de verslavingen van mijn vader ervoor dat het geld van het bedelen niet genoeg was en hij op een andere manier aan geld of drank moest komen. Zijn normen en waarden werden overgenomen door zijn verslavingen die er zoals de vorige keer voor zorgden dat hij ging stelen van mensen of winkels.

Het deed me pijn om mijn papa die nuchter was, in een korte tijd te zien veranderen in iets wat nog erger was dan voorheen en was constant bezig met de gedachten of hij dit extreme gedrag wel ging overleven. Zoals ik al eens ooit eerder schreef, kende het gedrag van mijn vader enkel zwart en wit, geen grijs en dus geen middenweg. Het was alles of niets en zo ook dit keer met zijn heroïneverslaving. Niet alleen zijn uiterlijk maar ook zijn algehele gezondheid ging achteruit.. Wat vele mensen denken te kunnen overzien en voorkomen wanneer ze heroïne gebruiken gebeurde toch.. Ergens is er een moment geweest waarop mijn vader een "vieze" naald heeft gebruikt en hij Hepatitis C heeft opgelopen. Hepatitis C geeft een ontsteking van de lever die ontstaat door besmetting met dit virus. Mensen kunnen ongemerkt besmet zijn en pas na jaren klachten krijgen. Bloedcontact en onzorgvuldig gebruik van drugsspuiten zijn de belangrijkste manieren waarop mensen besmet raken met het hepatitis C-virus.. Het dagelijkse alcoholmisbruik van mijn vader had hier zeer slechte invloed op. Overmatig alcoholgebruik kan er namelijk voor zorgen dat het virus overgaat in onbehandelbare levercirrose wat de dood tot gevolg kan hebben.

Na een korte tijd op vrije voet te zijn geweest werd mijn vader opnieuw opgepakt voor meerdere diefstallen en werd hij "cold turkey" opgesloten.. Nogmaals weg van alle drugs en drank, opnieuw opgesloten tussen vier muren omdat hij wéér was ontspoord. 

Opnieuw zat mijn hoofd vol vragen en emoties die ik niet kon uiten. Al die maanden had ik uitgekeken naar het moment van "belofte" de dag dat hij vrij kwam en de dag dat alles anders zou zijn. Zelfs de 18 maanden alcoholvrij, waren voor hem niet lang genoeg om zijn drang te overwinnen en weer voelde het alsof hij niet genoeg van mij hield om sterk te blijven. De beloften die hij deed hadden geen betekenis voor hem gehad, waar deze voor mij van groot belang waren. 

Mijn vader, mijn eerste grote liefde, de man waarvoor ik door het vuur ging, brak nogmaals mijn hart, zonder er enig berouw om te tonen.

 

De gevangenis deel 2

Laatst vertelde ik jullie over mijn eerste ervaring in de gevangenis, waar ik mijn vader ging bezoeken. De rechter had uitspraak gedaan en had mijn vader 18 maanden gevangenisstraf gegeven. De indrukken die ik op had gedaan tijdens mijn eerste bezoek, hadden een soort rust gevonden, al kon ik dat van mijn emoties niet zeggen. Mijn dagelijkse leventje met onder anderen school, gingen gewoon door maar ik had in mijn hoofd moeite met doorgaan. Ik had veel dubbele gevoelens, die het voor mij moeilijk maakte een keuze te maken of mijn vader nu een "goede" of "slechte" man was. Er was een soort van oorlog in mijn hoofd ontstaan, waarvan mijn gevoel het vaker won dan mijn "verstand".

Mijn vader en ik

Na mijn eerste bezoek aan mijn vader, ben ik nog een enkele keer op bezoek gegaan. De gevangenis bleef voor mij een plek waar ik niet graag was. De tijdsdruk van één uurtje was voor mij te hoog en werd steeds verdrietiger, hoe vaker ik afscheid moest nemen. Destijds kan ik me herinneren dat mijn vader erg emotioneel was en bij ons afscheid altijd begon te huilen. Het feit dat ik hierna gedwongen werd te vertrekken omdat het uur voorbij was, brak me steeds meer. Op het moment van afscheid was ik zelf ook erg verdrietig en het verdriet van mijn vader maakte dit alleen maar zwaarder. De verwarring en emoties hebben mij doen besluiten, niet meer op bezoek te gaan.

De brieven en telefoontjes van mijn vader bleven binnenstromen. Ondanks dat ik aan had gegeven dat ik er erg veel moeite mee had om op bezoek te komen en vooral het afscheid nemen, bleef mijn vader vragen of ik op bezoek kwam. Doordat hij nogal opdringerig kon zijn en het vaak voor mij moeilijk maakte om "nee" te durven zeggen, zei ik soms gewoon "ja" om van de druk af te zijn. Natuurlijk zorgde dit voor een nieuwe druk omdat ik wist dat ik echt niet meer op bezoek wilde in de gevangenis. Het gevoel van machteloosheid tijdens de bezoeken en de onzekerheid ten opzichte van mijn vaders beloftes, werden me te veel. Wekelijks bleven de brieven binnenkomen en probeerde hij toch in contact te blijven met mij. Op de jonge leeftijd die ik toen had, heb ik de brieven vaak als vervelend beschouwd omdat er toch ondanks mijn beslissing, verzoeken in stonden. Zo vroeg hij in iedere brief of ik terug wilde schrijven, de telefoon op wilde pakken als hij belde en of ik meer foto's op wilde sturen. Als jong meisje voelde het als een verplichting om terug te moeten schrijven en wist ik ook niet altijd wat ik nou precies moest schrijven. Mijn vader had in de gevangenis veel tijd om na te denken, kon geen alcohol drinken en dacht dus weer nuchter na waardoor hij met emoties te maken kreeg, die hij nog niet eerder toe had gelaten. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij mij verdriet had aangedaan en er nooit voor mij was geweest. In iedere brief staan dezelfde beloften, de belofte om nuchter te leven en de belofte een goede papa te zijn voor mij. Mijn vader leek alleen altijd te vergeten dat mijn vertrouwen ten opzichte van hem een flinke beschadiging had opgelopen en de gebeurtenissen niet zo makkelijk te vergeten waren. Hij vond het eigenlijk als ik terugdenk maar heel vanzelfsprekend dat het vertrouwen direct weer hersteld zou zijn tussen ons en had vaak alleen maar begrip voor zijn eigen verdriet en gevangenschap. Mijn vaders denkwijze ging als volgt : Hij had een fout gemaakt, waarvan hij vond dat hij er eigenlijk niets aan kon doen omdat hij gedronken had, hij nu een veel te lange straf had gekregen en er daardoor dus niet voor mij kon zijn.. Waarop hij het als mijn taak zag om hem op de hoogte te houden van mijn leven en hem wekelijks te bezoeken.. Want "wat kon hij er nou aan doen dat hij in de gevangenis zat?".

Het probleem met mijn vaders verslaving was dat hij zichzelf helemaal van de wereld dronk, vervolgens een hoop verdriet aanrichtte en het de dag erna zo goed als vergeten was. Doordat hij zich vaak niet meer bewust was van wat er de vorige dag gebeurd was, was zijn realiteit een hele andere dan die van mij. Al het geweld in huis, de gemene man die hij kon worden en zijn langdurig alcoholgebruik met crimineel gedrag tot gevolg, waren nog maar wazig terug te vinden in zijn geheugen, maar ik herinnerde alles.. Ieder detail..

Ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal meeleest, het doet me goed om het met jullie te delen en ook berichtjes te krijgen van anderen die ook vechten voor iemand waar ze van houden!

x Yalisa

Met mijn vaders schoenen

Zijn gedicht voor mij

Lieve lezers,

In mijn verhaal  "De gevangenis" vertelde ik jullie over de brieven die mijn vader me schreef tijdens zijn detentie periode en dat ik ze voor het eerst sinds lange tijd weer had gelezen. Met veel pijn heb ik ze afgelopen week teruggelezen en moet eerlijk zeggen, dat ik daardoor mezelf weer best verdrietig voel. Eén brief die ertussen zat heeft bij mij veel losgemaakt en kon deze mezelf ook niet meer herinneren. In de brief staat een lang gedicht, dat mijn vader zelf voor me heeft geschreven en me tijdens het teruglezen veel pijn deed. Het gedicht wil ik graag met jullie delen zodat jullie niet alleen een beeld krijgen van mijn emoties en gedachten, maar ook een beetje van mijn vaders kant:

"Mijn gedicht voor jou die ik boven alles verkies en ik mijn leven zou geven zonder erover te moeten nadenken, al zou de reden waarom, je eigen schuld zijn. Mijn Yalisa"

"De realiteit werd een leugen en de leugens werden realiteit. Maar wat ik wel wil van jou is dat je me geloofd dat ik altijd van jou ben blijven houden en het me continu pijn deed je te moeten missen. Al was het mijn schuld meestal en kon je het nergens aan ondervinden, dat dit zo was. De tijd dat we samen waren, die tijd was veel te kort. Maar voor ik het echt besefte, was ons hele gezinnetje en alles wat we hadden opgebouwd al volledig ingestort en kansloos. De drank en de drugs die ik nam, gaf me het gevoel van er iets aan  kunnen doen en kracht om te vechten. Nu ben ik opgesloten en ben alles verloren. De straf die ze me hebben gegeven, daar kan ik wel tegen, want de mens die ze me geeft, heeft misschien zelf geen leven. Want mijn echte straf heb ik al gekregen, door te moeten leven met het schuldgevoel voor wat ik jou niet meer kon geven. Door wat ik jou heb aangedaan en te kort gedaan. Vele liedjes die ik hoor, die me aan jou doen denken, kunnen me krenken. Jij bent het allerbeste wat God me kon schenken. Hij gaf jou mij met plezier, maar nam je van me af toen ik het niet leek te waarderen. De pijn en emotie die ik erdoor voel, is Zijn straf die hij me ervoor gaf en dus mijn enige en werkelijke straf. Want alleen van Zijn straf voel je echt wat.

Buiten schijnt de zon maar het onweert in mijn hart. Ik trachtte en probeerde, maar steeds een valse start. Ik droom veel van je mooie ogen en je blonde krullen dansend in de wind. Jij, de reden van mijn leven, mijn bloed, mijn enig kind. Je geloof in mij lijkt voorbij, wat normaal is door iemand zoals mij. Kon ik maar opnieuw beginnen en dan nog liefst vanaf het eerst beginnen. De kansen op geluk zijn me nu ontnomen. Maar toch krijg ik ze terug en ook mijn beurt om terug bij jou te komen. Uren kan ik turen, naar jou foto's op mijn kale muren.

Ik ben je vader en jij mijn kind en ik wil dat je weet, dat ik jou echt bemin. De pijnen in mijn hart en het leed, door de pijn die ik jou aandeed! Ik verdien ze nu ik het weet, wat ik toen niet begreep. Maar 1 ding houdt me gereed, de dag die komt en jou, mij teruggeeft. En hoop dan op die ene kans van jou, voor mij, zodat je ziet, papa maakt me weer blij! Dan zijn alle zorgen weer voorbij en de geleden pijn wordt stilaan weer klein. Ik kan dan terug voor je zorgen, die capaciteit waarvan het leek, hij is ze kwijt. Slechts jij en ik, geen plaats meer voor schrik, van wat zou het nu weer zijn? Want nee, jij kan weer trots gaan zijn, op het langverwachte gelukkig samenzijn. Dat is de opdracht in mijn leven, vanuit mijn hart naar mijn brein, om terug van jou te zijn. Dus God, laat morgen er snel zijn, want ik kostte haar al overdreven veel pijn. Dat kindje wat je me schonk, vol vreugde en zonneschijn. Mijn Yalisa, ik moet nu echt terug bij haar zijn zodat haar hart terug groot en vol liefde kan zijn. Daarom mijn lieve God, wordt weer ruimer en geef haar terug die pluimen, die haar verdriet opruimen."

"Je papa die ontzettend veel van je houdt en zal blijven van je houden. Om het even wat je zou doen of misdoen, kortom niets of niemand zal mij ooit kunnen overtuigen waardoor ik minder voor je zou voelen of niet meer van je zou houden Want uiteindelijk ben jij het die me de kracht geeft om niet op te geven. Want ik weet als alles goed gaat ben jij het die kleur in mijn leven  brengt, iets waar geen ander mens ooit voor in aanmerking zou komen."

"Heel veel liefs en dikke kussen en hopelijk een snelle laatste dag hier zodat we verder kunnen."

Dat was mijn vaders gedicht voor mij en heeft me behoorlijk geraakt. Sinds het overlijden van mijn vader, heeft alles een ander perspectief gekregen en merk ik dat naast mijn verdriet, ook het gevoel van gefaald te hebben op komt zetten. De zinnen "Want uiteindelijk ben jij het die me de kracht geeft om niet op te geven" en "Jij, de reden van mijn leven, mijn bloed, mijn enig kind", deden me meer pijn dan voorheen en heb ik altijd geweten, dat zonder mij, mijn vader veel eerder had opgegeven. De onverklaarbare, onverwoestbare en extreem sterke band tussen mijn vader en mij, hield hem op de been en zorgde er keer op keer voor dat hij vanuit de diepste put, omhoog probeerde te klimmen. Doordat er iets was wat ons beide sterk verbond, bleef ik hopen op zijn kracht en beheerste mijn vaders verslaving niet alleen zijn leven maar ook dat van mij. Door hier dagelijks in betrokken te zijn geweest en het eigenlijk voor mij "normaal" werd om mijn vader te helpen in zijn strijd, was dit een soort "levensdoel" voor mij geworden. Ik kan me nu soms wel voor mijn kop slaan dat ik ooit tegen hem heb gezegd : "Ik heb pas rust als jij dood bent!", terwijl ik dat op die momenten echt meende omdat zijn gedrag mij helemaal kapot maakte. Want hoe ouder ik werd, hoe erger het gedrag van mijn vader werd en hij mij zelfs meerdere malen heeft bedreigd en uitgescholden.. Op die gebeurtenissen kom over een aantal verhalen terug. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat sinds zijn dood ik erg moet wennen aan mijn "nieuwe" leven. De rust die is gekomen vind ik moeilijk te accepteren, omdat mijn dagen altijd draaide om mijn vader. Het was voor hem niet gek om 15 keer mijn voicemail in te spreken, 40 keer binnen een uur te bellen of mijn berichten inbox te bombarderen met allemaal wantrouwige vragen. Naast mijn vaders verslaving, was ik het andere middelpunt in zijn leven, zowel op de goede als slechte manier. Het kon in zijn hoofd niet voorkomen, dat ik niet altijd in de gelegenheid was om zijn (dronken)praat aan te horen. Nu hij er niet meer is, weet ik dat er niets meer kan gebeuren zowel met mij als met hem.. De afgelopen twintig jaar hebben ervoor gezorgd dat ik gewend ben geraakt aan de verantwoordelijke, verzorgende en psychologische rol die ik in mijn vaders leven speelde en de verwoestende, uitputtende rol die hij in dat van mij speelde.

Het moeilijkste vind ik om het boek te moeten sluiten, iets waar ik nog niet klaar voor was om het af te sluiten omdat we voor mijn gevoel zijn strijd nog niet hadden verloren, hoe uitzichtloos het ook was. Nu moet ik accepteren dat mijn vader rust heeft, al vind ik dat moeilijk te geloven.. En ook ik, uiteindelijk mijn rust zal vinden..

x Yalisa

I live in the past because it's the only place I can find you anymore

If you don't think photos are important, wait until they are the only thing you have left

.

De gevangenis

De afgelopen dagen heb ik veel brieven teruggelezen die ik heb ontvangen in de tijd dat mijn vader in de gevangenis zat. Het is zeker 10 jaar geleden dat ik deze voor het laatst had gelezen en ik moet zeggen, dat het niet meeviel.. De brieven en kaarten brachten veel emoties in mij naar boven.. meer dan voorheen.. De brieven heb ik destijds ontvangen en gelezen, met in mijn achterhoofd dat ons pap veilig was en met de hoop dat hij ooit sterk genoeg zou zijn om nuchter te leven en de realiteit zou kunnen dragen. Nu ik ze na mijn vaders overlijden weer voor het eerst heb gelezen, brengt dit andere, heftigere emoties met zich mee.. Mijn vader, de man die mij het leven heeft gegeven en dat vaak tot een hel heeft gemaakt, de man die mij heeft getekend voor het leven.. is er niet meer.. En ondanks dat mijn hele leven om hem, zijn verslavingen en psychotische aandoeningen draaide, zijn deze brieven één van de weinig dingen die ik nog heb, als aandenken aan hem. Het enige wat hij eigenlijk heeft achtergelaten, ben ik…

Enkele brieven die mijn vader me schreef vanuit de gevangenis.

Zoals jullie konden lezen in mijn vorige post, was mijn vader opgepakt voor het stelen van een handtas en had een straf van 18 maanden gekregen. Ondanks dat ik kwaad was op hem, verdrietig was omdat hij in de gevangenis zat en me in de steek gelaten voelde, miste ik mijn vader heel erg en was dagelijks met mijn emoties in gevecht. Het gevoel van het gemis en liefde, is aan mijn kant altijd erg groot geweest en kon het nooit een plekje geven.. Nu ik 26 en “volwassen” ben, is dit gevoel nog steeds aanwezig en denk niet dat het ooit echt weg zal gaan.. 

De bezoeken

Het moment was eindelijk daar.. een moment vol spanning, vreugde en tegelijkertijd angst. Nooit eerder was ik in een gevangenis geweest en wist niet goed wat ik moest verwachten. Wat ik me kan herinneren is dat mijn oom Johann, me altijd wist op te vrolijken en de spanning weg te nemen. Hij draaide muziek in de auto, we zongen allebei mee, haalde wat lekkers te eten en drinken onderweg en stelde me gerust door uit te leggen wat ik kon verwachten en dat het allemaal wel mee zal vallen. Eenmaal aangekomen bij de gevangenis, werd de spanning om mijn vader terug te zien erg groot. De laatste keer dat ik hem had gezien, had hij direct na mij te hebben afgezet en vrouw overvallen..

Eenmaal binnen, blijf ik dicht bij mijn oom en loop achter hem aan naar de aanmeld balie. Hier moeten we onze paspoorten laten zien, worden er foto's van je gezicht gemaakt, deze foto krijg je weer mee op een “bezoekerspas” en overige spullen die niet mee naar binnen mochten, werden opgeborgen in een locker. Na de aanmelding lopen we naar een andere ruimte, waarbij we individueel door de metaaldetector moesten lopen en deze bij mij begon te piepen. Op verzoek van de cipier moet ik mijn schoenen en riem afdoen en nogmaals door het poortje lopen, hierna was alles in orde en mocht ik mijn riem en schoenen weer aantrekken. Het volgende en laatste deel was een “onzichtbare” stempel. Deze stempel werd door een cipier op de armen van de bezoekers geplaatst en was alleen zichtbaar onder een black light lamp, legde hij uit. Het was blijkbaar in het verleden wel eens voorgekomen dat een bezoeker had geswitcht met een gevangene, zodat deze kon ontsnappen als “bezoeker”. De bezoekers werden dus gestempeld, de gevangenen niet. 

Na alle rituelen, die voor mij allemaal nieuw waren en veel indrukken achter lieten, werden we na kort wachten binnengelaten in de bezoekruimte. Hier mochten mijn oom en ik aan tafel gaan zitten, beide aan dezelfde kant, zoals alle bezoekers, zodat wanneer de gevangenen gingen zitten, deze ook allemaal aan dezelfde kant zaten. Enkele minuten later, kwamen de gevangen binnen en daar was mijn papa! Hij was hetzelfde gekleed als alle andere gedetineerden maar viel me meteen op! Het gevoel van blijdschap nam meteen alle andere emoties over en ik voelde me gelukkig dat ik mijn vader een knuffel en kus kon geven, al was dit niet lang..(de cipier wees ons erop dat het contact niet te lang mag duren). Ook mijn oom was blij zijn broer te zien. De gesprekken tijdens ons bezoek gingen vooral om de beloftes die mijn vader maakte aan mijn oom en mij, om zijn leven te beteren en van de alcohol af te blijven. Tijdens onze gesprekken kon ik maar niet stoppen met op de klok te kijken.. het idee dat ik na dat korte bezoekje weer afscheid moest nemen, deed me zeer en hield me constant bezig. Het bezoek duurde maar een uurtje en was voorbij voordat ik het wist.. De cipier roept dat het uur bijna voorbij is en we afscheid moeten gaan nemen. Mijn oom neemt als eerst afscheid van mijn vader, daarna ik. Mijn vader gaf me een dikke knuffel en kus en begon te huilen. Hij beloofde me dat hij niet meer zou drinken als hij vrij kwam en dat hij een echte papa voor mij zou zijn.. Mijn vaders tranen zorgden ervoor dat ik ook moest huilen.. ik wilde hem helemaal niet achterlaten! Ondertussen tikte de tijd door en moesten we de bezoekzaal verlaten. Samen met mijn oom liep ik de ruimte uit en draaide voor een laatste keer om, om naar mijn vader te zwaaien. 

Eenmaal de ruimte te hebben verlaten, werd iedere bezoeker gecontroleerd op zijn of haar “stempel” door middel van een machine met black light, waar je je arm in moest stoppen. Na de controle werden we teruggeleid naar de balie voor onze paspoorten en de lockers. Nadat we onze spullen terug kregen liepen mijn oom en ik naar buiten, terug naar de auto. We hebben het kort nog even over het bezoek en mijn ervaring, maar zijn beide geen “praters”.. Mijn oom zet onze favoriete muziek van Queen op hoog volume en zo rijden we samen terug naar huis. 

Ondanks dat ik geen prater ben en mijn “echte” gevoelens nooit uit zal spreken, wil dit niet zeggen dat dit bezoek geen indruk had achtergelaten. Het gevoel dat ik mijn vader weer moest achterlaten, viel me zwaar.. Zijn beloftes van “ik ga niet meer drinken” en “ik ga een goede papa voor jou zijn”, waren voor mij geen geruststelling.. Het was niet de eerste keer dat hij deze beloftes maakte en ze zonder rekening te houden met mij, weer brak. Mijn hoofd zat vol emoties en gedachten.. Gedachten over hoe ik mijn vader zou kunnen helpen om zijn verslavingen te verslaan, gedachten waar een kind van 10 jaar zich nog niet mee bezig hoort te houden.. Ik ben door alle gebeurtenissen gedwongen “volwassen” te worden op vroege leeftijd en ben mezelf vanaf kinds af aan erg bewust dat het leven veel tegenslagen kan hebben en de mensen genadeloos kunnen zijn. Doordat ik vanaf jonge leeftijd mijn emoties opkrop en altijd alles zelf wil oplossen, voelde ik mezelf onbegrepen door iedereen en nam ik langzaam maar zeker, mijn vader op sleeptouw, waardoor ik tot zijn dood ben blijven strijden voor hem. Deze twintigjarige strijd heeft mij mijn eigen identiteit gekost en ben ik mezelf verloren. Beetje bij beetje, probeer ik mezelf teug te vinden en mijn vaders dood te accepteren, wat voor mij echt niet meevalt. Het is met vallen en opstaan, één stap vooruit zetten en soms weer twee terug.. 

Voor alle mensen die vechten voor iemand met een verslaving, of misschien zelf kampen met een verslaving : Je bent niet alleen en je bent sterker dan je bent! Hoe moeilijk het ook is, laat het niet zover komen, dat je jezelf verliest.. Keep Strong! 

x Yalisa 

Een rollercoaster van emoties

Het weekend in België was voorbij en gingen terug naar Nederland omdat de dag erna de school weer begon. Het gevoel wat ik terug meenam uit België, kende ik voor het weekend nog niet. Teleurgesteld en verward kwam ik terug thuis. Mijn vader had een vrouw overvallen en was nu een "misdadiger".

Voordat mijn vader en ik die dag afscheid hadden genomen had ik hem nog mijn wisselgeld meegegeven, zodat hij eten kon kopen.. Het was natuurlijk niet veel wat ik hem kon geven, maar toch.. ik voelde me zo teleurgesteld dat hij nog geen 30 meter verderop een vrouw van haar tas beroofde en er hingen zelfs gedachten van schuldgevoel in mijn hoofd. Had ik hem niet genoeg geld gegeven en moest hij daarom die vrouw overvallen? De gedachten van schuldgevoel waren voor mij niets nieuws, deze had en heb ik eigenlijk al gehad vanaf ik mezelf kan herinneren. Mijn verantwoordingsgevoel en het gevoel voor mijn vader te moeten zorgen, draag ik al bij me vanaf de problematiek van mijn vader was ontstaan. Het leek wel alsof we op de één of andere manier verbonden waren en een soort "onuitgesproken deal" met elkaar hadden gemaakt bij mijn geboorte.

De weken na het misdrijf van mijn vader, ging mijn "normale" leventje weer door en ging ik doordeweeks naar school en de weekenden bracht ik negen van de tien keer door in Antwerpen. Ondanks dat de wereld rondom mij doorging en ik geen prater was, wilde dit niet zeggen dat ik in mijn hoofd "rust" had. Het wordt van kleins af aan, door de maatschappij al van mij (en vele anderen) verwacht, ondanks alle emoties en heftige gebeurtenissen, de knop om te draaien en te leven alsof er niets in mijn hoofd omging. Dit deed ik dan ook, maar niets was minder waar..

Mijn vader zat al enige tijd vast in de gevangenis en ondertussen kwamen de brieven bij mij thuis binnengestroomd. Nu hij gedetineerd was en geen mogelijkheid had om te drinken, had mijn vader veel tijd om na te denken.. Zijn detentie had ervoor gezorgd dat hij was afgekickt en zijn schuldgevoel aan hem begon te knagen. Hier thuis heb ik meer dan 50 brieven liggen, vol spijt en lieve woorden van mijn vader. In iedere brief vroeg hij me terug te schrijven of vroeg hij me wanneer ik op bezoek kwam. Met deze vragen had ik veel moeite en wilde hem niet terugschrijven, noch bezoeken. De gedachten dat hij dit had gedaan, bracht een bepaalde afkeer tegen hem naar boven en de gevangenis als "ontmoetingsplek", nodigde mij niet echt uit.

Een aantal weken gingen voorbij en ondertussen had de rechter uitspraak gedaan over de straf van mijn vader. Hij kreeg 18 maanden effectief en moest dus anderhalf jaar in de gevangenis blijven. Bij mij was ondertussen de woede gezakt en begon het gemis van mijn vader terug te komen. Mijn moeder merkte dit aan mij omdat ik vaak verdrietig was en me terugtrok op mijn kamer onder begeleiding van de meest droevige liedjes. Mijn moeder vond het altijd moeilijk om mij zo te zien struggelen met mijn emoties tegenover mijn vader. Het was immers ook niet gemakkelijk voor mij om van iemand te houden die mij beetje bij beetje kapot maakte. Ze stelde voor om een keer bij mijn vader op bezoek te gaan, samen met mijn oom. "Vind je het niet leuk, weet je dat meteen voor de volgende keer, mocht het meevallen, dan kan je wat vaker je vader gaan bezoeken als je dat wil", stelde mijn moeder voor. Omdat ik mijn vader erg miste en hij me ook met heel veel vragen had achtergelaten, wilde ik toch een keer op bezoek gaan. Gevangenis of geen gevangenis...

Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verhalen! Binnen enkele dagen zal ik schrijven over mijn bezoeken naar de gevangenis.

x Yalisa

Criminaliteit als gevolg

Hoewel mijn vader weg was in Nederland en ik in de weekenden vaak bij mijn oom in België was, zag ik mijn vader niet meer zo vaak. De hoop dat ik hem tegen zou komen of wat leuks met hem kon gaan doen hield ik wel vast en hoopte daar ieder weekend weer op. Helaas waren de keren dat ik mijn vader zag, vaak onverantwoord en altijd in een dronken toestand. Zijn drankmisbruik werd ook steeds erger, er was immers geen toezicht en mijn vader had in België eigenlijk niemand die hem erop wees.

Mijn vaders "vrij spel" had als gevolg dat zijn normen en waarden vervaagden en hij beetje bij beetje de controle kwijtraakte, hoewel hij zelf altijd dacht alles onder controle te hebben. Zo ging het drankgebruik op den duur gepaard met crimineel gedrag om zijn verslaving in stand te kunnen houden en te bekostigen. Eén van deze gebeurtenissen zal ik jullie vandaag vertellen..

Het was weekend en zoals eigenlijk ieder weekend, was ik dit keer ook in België. Het was zaterdagmiddag en samen met mijn moeder, oom en nog wat andere familieleden en kennissen, zaten we in het café waar mijn oom boven woonde. Het was die dag erg koud en er was het had die hele week al gesneeuwd. Zoals gewoonlijk vermaakte ik mezelf prima totdat er op het raam van het café werd gebonkt.. Ik keek op en zag daar voor het raam, in de sneeuw, mijn vader staan. Hij gebaarde of ik naar buiten wilde komen omdat hij het café na verschillende vechtpartijen in het verleden niet meer in mocht. Ondanks het stukje angst wat ik ondertussen had opgebouwd voor mijn vader, was ik toch enthousiast om hem te zien en liep dus snel naar buiten. Eenmaal buiten aangekomen gaf ik hem een dikke knuffel en kus maar merkte ik al snel dat hij gedronken had. Ineens viel het me ook op dat hij een korte broek en t-shirt droeg, terwijl de buitentemperatuur onder het vriespunt lag. Een beetje verward en geschrokken vroeg ik aan hem of hij het niet koud had, waarop hij antwoordde dat hij snel liep en het daardoor vanzelf warm kreeg. Mijn vader vroeg of ik even met hem wat wilde gaan drinken zodat we even bij elkaar konden zijn. Ondanks zijn vertoning en gedrag, zei ik hem even te wachten en ben ik binnen naar mijn moeder gelopen om te vragen of ik eventjes mee mocht gaan. Niet geheel gerust, stemde mijn moeder in en gaf me wat geld mee, voor het geval mijn vader niets bij zou hebben.

Na mijn jas te hebben aangetrokken, kwam ik buiten en zag ik dat mijn vader ondertussen een joint aan het draaien was. Ondanks mijn jonge leeftijd wist ik wat hij aan het doen was en gaf ik aan dit niet prettig te vinden, zeker niet wanneer we samen over straat moesten lopen en anderen zouden zien wat hij rookte. Eigenlijk geheel tegen mijn verzoek in, stak hij hem toch aan en zei : "Kom, we gaan wat lopen". Onderweg kan ik mezelf herinneren dat hij veel praatte, maar eigenlijk niets nuttigs had te melden, veelal dronkenpraat en in de slachtofferrol vallen door anderen de schuld te geven van zijn misstappen. Als er mensen meelezen en iemand kennen die alcoholist is, zullen ze dit gedrag vast herkennen!

Na ongeveer een half uur te hebben gelopen, de afgelopen 5 cafés te zijn geweigerd door de misdragingen van mijn vader en ik drinken voor hem had gekocht omdat hij geen geld had, zei ik dat ik  terug wilde naar het café met het smoesje dat ik het koud had. Hoe langer ik met mijn vader rondliep, hoe ellendiger ik mezelf voelde. Zijn dronkenpraat, zijn asociale gedrag door met zijn joint overal binnen te lopen en zijn schaamteloosheid hadden mijn energie opgeslurpt en kon het eigenlijk niet meer opbrengen. De hele weg hadden mensen ons nagekeken omdat mijn vader onverzorgd, in zomeroutfit met een joint in zijn hand over straat liep, ik wilde terug naar mijn moeder..

Mijn vader had me teruggebracht naar het café waar ik voor de deur met onrust afscheid nam. Ik gaf hem het overgebleven geld wat ik van mijn moeder had meegekregen en zei : "Alsjeblieft papa, dan kan je eten kopen." Waarop mijn vader me een kus gaf en afscheid nam. Terug binnen in het café voelde ik me verdrietig en verward, ik maakte mezelf zorgen om mijn vader, om zijn gedrag en of hij het niet koud zou hebben.

Een klein kwartiertje ging voorbij wanneer een goede vriendin van mijn moeder binnen komt gelopen en zegt tegen iedereen : "Als ik jullie was, zou ik goed op jullie tassen letten als jullie buiten lopen want er is zojuist een vrouw overvallen hier een paar meter verderop!". Het hele café was in rep en roer omdat de overvallen vrouw ook nog een bekende van velen bleek te zijn. Haar tas was met bruut geweld van haar schouder gerukt, de dader was gevlucht en had haar in shock achtergelaten.

De dag erna kreeg ik van een bekende te horen dat de overvaller van de dag ervoor was opgepakt door de politie. Dit werd mij natuurlijk met een reden verteld. De man die gister de vrouw had overvallen, was mijn vader en de politie had hem opgepakt. Dit was voor mij de eerste ervaring met mijn vader als "crimineel". Mijn vader was alcoholist en ik had het hier zwaar mee, maar nu was mijn vader ineens een overvaller en dat viel nog zwaarder. Als kind van 10 was ik nog nooit in de gevangenis geweest.. Dat is toch een enge plek waar alleen maar slechte mensen wonen? Maar als ik mijn papa wilde zien, zou dat betekenen dat ik toch naar de gevangenis moest om hem te bezoeken..

x Yalisa

Het café

Een aantal maanden gingen voorbij en ik zag mijn vader steeds minder. Wel was ik vaak in de weekenden in België, maar dan logeerde ik bij mijn oom, die toen boven een oud café woonde. Omdat de band tussen mij en mijn oom altijd erg sterk was, bleef ook de band tussen mijn oom en moeder goed. Doordat mijn vader ondertussen zijn eigen plan had getrokken en minder vaak in de buurt was, ging mijn moeder soms ook mee naar België.

Omdat mijn oom boven het café woonde en het in België destijds redelijk "normaal" was om de kinderen mee naar het café te nemen, was ook ik in de weekenden hier te vinden. Omdat het café enkel vaste klanten had waaronder mijn opa en nog enkele familieleden , die ook dagelijks een bezoekje brachten, kenden iedereen mij en had ik eigenlijk altijd een leuke tijd. Zo heb ik al op vroege leeftijd leren biljarten, mocht ik meehelpen achter de bar, kreeg ik drum les van de lokale bandjes maar heb ik ook veel geweld gezien omdat er veel alcohol werd gedronken. Er ontstonden vaak ruzies die eindigden in heftige gevechten. Ondanks dat ik jong was, ben ik eigenlijk nooit bang geweest.. Zelfs niet wanneer mijn ooms of andere familieleden bij het gevecht waren betrokken. Best gek eigenlijk als ik daar nu over nadenk maar op de een of andere manier was ik het gewend  en heb ik zelfs een keer "meegevochten"..

Mijn moeder, ik en een andere bekende hadden het café verlaten en zouden wat gaan eten. Onderweg krijgt de persoon die samen met ons was, ruzie met een grote kale man en beginnen te vechten. Mijn moeder liep door en nam mij mee zodat we op veilige afstand stonden. Op het moment dat ik mezelf omdraaide en het gevecht weer zag, werd ik ineens woedend en kon ik er niet tegen om te zien hoe iemand waar ik om gaf in een gevecht was. Wat er in mijn hoofd omging weet ik echt niet, maar ik begon naar het gevecht toe te rennen en sprong zo achterop de rug van de "tegenpartij", klemde mijn armen om zijn nek en begon kracht te zetten. Natuurlijk was ik op mijn 10e alles behalve sterk genoeg om het te kunnen winnen, maar heeft mijn hulp er wel voor gezorgd dat ze stopten met vechten. Nu ik "volwassen" ben en ik terugdenk aan hoe normaal het voor mij was geworden om ruzies en gevechten te zien, vind ik het behoorlijk bizar en alles behalve normaal. Als kind leek dit voor mij heel normaal omdat ik niet anders gewend was en ik echt niet het enige kind was dat in het café zat. Ondanks al het "alcoholmisbruik" en geweld in het café heb ik hier een leuke tijd gehad en was iedereen altijd aardig tegen mij. Toch hoort een kind niet zo vaak in het café te zijn waar vaak vechtpartijen voorkomen en mocht ik zelf ooit een kind krijgen, zou ik dit zelf nooit doen.

Door dit alles wat ik jullie in de afgelopen verhalen heb verteld en nog ga vertellen ben ik wel de persoon geworden die ik nu ben en daarvoor ben ik toch dankbaar. Op jonge leeftijd wist ik al dat het leven teleurstellend kon zijn maar heb me ondanks alles op mijn eigen manier ontwikkeld en veel geleerd. Ook voor de mensen die meelezen en misschien hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt, hoop ik dat jullie weten dat je nooit alleen bent en sterker bent dan je zelf denkt! Voel je vrij om een comment achter te laten, dit kan geheel anoniem en wie weet kun je ook van je afschrijven. Hou vol, ooit gaat de zon weer schijnen.

x Yalisa

Droevig cadeau

Gisteren heb ik jullie verteld over mijn schoolreisje naar de ZOO van Antwerpen. Zoals ik gister zei waren uit de tijd net na de scheiding , mij twee gebeurtenissen helder bijgebleven. De tweede gebeurtenis is ook weer een voorbeeld van hoe een kind vaak de dupe is van een echtscheiding, vooral wanneer er geen sprake meer is van een goede band tussen de twee ouders.

Het was weekend en mijn oom, de jongste broer van mijn vader was me op komen halen in Nederland om een weekend in België te blijven logeren. Omdat mijn vader me inmiddels al meerdere keren had laten zitten, terwijl hij me had beloofd te komen halen, kwam mijn oom me voortaan ophalen en nam deze rol op zich. Eigenlijk heeft mijn jongste oom, alle jaren wanneer mijn vader niet in staat was om voor mij te zorgen, voor mij gezorgd. Ook tijdens de heftige tijd, dat mijn vader nog wel in huis woonde, nam mijn oom me iedere zondag mee om de hele dag wat leuks te doen en wat lekkers te eten. Door de jaren heen, hoe ouder ik werd, werd de band tussen mijn oom en mij steeds sterker en zijn we altijd onafscheidelijk geweest, we waren één team. Hij zorgde er altijd voor dat ik mezelf veilig voelde en heb om eerlijk te zijn altijd meer een vader-dochter band met mijn oom gehad, dan met mijn eigen vader. Door hem ben ik nooit iets tekort gekomen en geen mens op deze aarde, betekent meer voor mij dan hij! En daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.

Mijn oom & ik door de jaren heen.

Maar even terug naar het weekend dat ik dus in België bleef logeren..

Wat we precies dat weekend hebben gedaan staat me niet meer bij, wel dat het mooi weer was, mijn vader het hele weekend heeft gedronken en dat we zondagochtend naar de vogeltjesmarkt in Antwerpen gingen, hier was mijn oom ook bij. De vogeltjesmarkt bestaat vandaag de dag nog steeds maar is in de afgelopen jaren drastisch veranderd doordat de wet- en regelgeving aangescherpt zijn. Vroeger werden er allerlei dieren verkocht zoals schapen, ezels, kippen, vogels, knaagdieren en honden, een feest voor een kind zoals ik, die het liefst ieder dier mee naar huis wil nemen. Na een tijdje over de markt te hebben gelopen, kwamen we aan bij het favoriete gedeelte van de markt en waar het voor mij eigenlijk allemaal om draaide, een winkel vol puppy's van verschillende rassen. Omdat mijn moeder het nooit had toegestaan een hond als huisdier te nemen, kon ik mezelf hierin uiten en met iedere puppy knuffelen. Mijn oog viel op een puppy die als eerste super enthousiast naar me toe kwam. Het was een blonde Cocker Spaniël en ik was helemaal verliefd. Mijn vader kreeg dit door en eigenlijk voordat ik het wist, werd de puppy in mijn handen gedrukt en zei mijn vader in zijn dronken bui: " Wil je hem mee naar Nederland nemen? Dan moet je het nu zeggen." In mijn achterhoofd hoorde ik het stemmetje dat mijn moeder dit nooit goed ging vinden maar wilde de puppy natuurlijk wel graag mee naar huis nemen, ik wilde niets liever! Zo gezegd, zo gedaan.. Mijn vader kocht de puppy voor me en ik was natuurlijk de koning te rijk. Vervolgens waren we buitengekomen met de puppy en had mijn vader mijn moeder aan de lijn. Hij schreeuwde tegen haar en zei dat hij de puppy toch mee naar Nederland ging geven..

Omdat de dag erna weer een schooldag was, moest ik afscheid nemen van mijn vader, nam ik mijn puppy mee en stapte ik in de auto van mijn oom. Als ik terugdenk moet dit voor mijn oom een ongemakkelijke situatie zijn geweest. Zijn band met mijn moeder was goed en zat nu ook tussen twee of eigenlijk drie vuren, als je mij erbij telt. Hij wilde mij natuurlijk ook niet kwetsen door middel van de puppy af te pakken. Eenmaal in Helmond aangekomen, had de puppy mij en heel de auto ondergepoept en stond mijn moeder kwaad en nerveus te wachten. Ze was natuurlijk over haar toeren omdat mijn vader me achteraf gezien alleen de puppy had gegeven om mijn moeder te stangen, hij wist goed dat ze dit absoluut niet wilde. Ook het feit dat ik ongewassen, met mijn haren recht overeind en in mijn nachthemd uit de auto stapte, maakte haar kwaad! Na een kort gesprek met mijn oom, is hij teruggegaan naar België en is de puppy bij mij gebleven. Die avond hebben mijn moeder en ik een gesprek gehad waarin ze zei dat ze de puppy echt niet in huis wilde hebben en dat mijn vader dit expres had gedaan. Wat mijn moeder ook zei, het maakte niets uit, ik wilde de puppy, die ondertussen de naam "Donny" had gekregen houden!

De dag erna kon ik niet wachten om mijn klasgenootjes te vertellen over Donny. Iedereen reageerde enthousiast en wilde hem natuurlijk zien. Mijn beste vriendinnetje is na school daarom ook mee naar mij thuis gegaan. De hele middag hebben we op het grote grasveld in de straat gespeeld met de puppy en ik was dolblij met hem. Dinsdag na school kwam ik thuis en rende meteen naar binnen om Donny te zien, maar Donny én al zijn spulletjes waren nergens te bekennen. Ondertussen was mijn moeder ook binnengekomen en begon me uit te leggen dat ze mijn oom had gebeld en hem had gevraagd de puppy op te komen halen omdat ze het niet trok. Mijn oom was dus in de tijd dat ik op school zat, Donny thuis op komen halen en had hem meegenomen naar België. Wanneer ik dit hoorde, was mijn hart gebroken en was ik kwaad op mijn moeder. Eindelijk had ik een hondje, iets wat ik al jaren wilde en geeft mijn moeder de hond na een aantal dagen achter mijn rug om weg! Ik heb hier als kind echt intens verdriet om gehad en het mijn moeder lang kwalijk genomen. Nu ik ouder ben weet ik ook dat het een rotstreek is geweest van mijn vader om mij als kind van 10 een puppy te geven terwijl hij goed wist dat mijn moeder hier echt niet achter stond en mijn hart hiermee dus automatisch zou breken..

Gelukkig is Donny goed terecht gekomen in Belgie. Mijn oom was wat gaan drinken in het café waar hij destijds boven woonde en werd aangesproken door een man die interesse had in de hond. De man heeft de pup mee naar huis genomen en hem in plaats van Donny, "Pruts" genoemd. Wanneer ik de jaren daarna in Belgie was, bracht de man mij regelmatig een bezoekje in het café en nam "Donny" dan mee, zo kon ik toch nog eens met hem spelen en knuffelen..

x Yalisa

Samen met mijn puppy Donny

Een reisje om niet te vergeten..

Samen met mijn moeder

Als ik terugdenk en alles goed op een rijtje zet, is het moment dat de echtscheiding officieel was, het moment waarop mijn vaders strijd, ook mijn strijd zou gaan worden. Mijn moeder begon langzaam uit zijn visier te verdwijnen en was eindelijk na jarenlange strijd officieel gescheiden. Mijn vader kwam eigenlijk niet meer naar Nederland, mits hij me kwam bezoeken of op kwam halen.

Het is niet meer op twee handen te tellen, hoe vaak ik als klein meisje helemaal klaar zat om met hem mee te gaan en hij me uren liet wachten en vervolgens niet op kwam dagen. Een week later ontving ik dan pas een brief van hem met daarin iedere keer een ander excuus waarom hij niet was gekomen. Ondanks zijn smoesjes, wist ik dat hij dan te veel had gedronken en me simpelweg gewoon vergeten was. Nu ik terugdenk aan die momenten doet het me nog steeds veel pijn, omdat ik op die dagen als kind echt verward en intens verdrietig was, een gevoel dat onbeschrijflijk veel pijn kan doen.

Als kind had ik op jonge leeftijd al een behoorlijke rugzak met bagage, waar ik voor mijn gevoel altijd alleen mee heb gelopen. Ook voelde ik me vaak anders dan anderen en was ik met andere dingen bezig dan mijn leeftijdsgenootjes. Vaak zat ik op mijn kamer brieven of gedichten te schrijven gericht aan mijn vader onder begeleiding van droevige muziek. Dit was een manier om mijzelf te uiten als meisje. Want zoals ik al schreef in één van mijn vorige posts, ben ik altijd een echte binnenvetter geweest. Praten over mijn emoties en gevoelens vond ik erg moeilijk en wilde altijd alles zelf verwerken, waardoor ik al op vroege leeftijd qua emoties in een soort van "automatische overlevingspiloot" raakte. Praten is sowieso niet één van ons "Rasker's" sterkste kanten. Maar hoe minder je voelt, des te beter dacht ik altijd. Ik had immers al zoveel gevoeld en geleerd dat je met gevoelens toelaten, alleen maar gekwetst zou worden, dus hield ik me sterk, zelfs tegenover mijn moeder. Daardoor heb ik altijd in "stil verdriet geleefd", in een wereld die voor mij grauw, grijs en eenzaam was.

Twee gebeurtenissen in het jaar na de scheiding, staan me nog glashelder bij, ik was toen ongeveer tien jaar. Eén daarvan wil ik graag vandaag met jullie delen. Het tweede verhaal schrijf ik morgen omdat het anders erg veel wordt.

Ergens aan het eind van het schooljaar ging ook mijn basisschool op het jaarlijkse schoolreisje. Toen we het aanmeldformuliertje mee naar huis kregen, wat mijn moeder moest ondertekenen, was ik door het dolle heen. Dit jaar gingen we op schoolreisje naar de ZOO in Antwerpen. Natuurlijk zag ik meteen de mogelijkheid om mijn vader te zien omdat hij in Antwerpen woonde en vroeg dit aan mijn moeder. Van mijn moeder mocht ik mijn vader bellen om te vragen of hij die dag ook naar de ZOO kwam om zo samen de dag door te kunnen brengen. Het was ondertussen al een behoorlijke tijd geleden dat ik hem had gezien en miste hem verschrikkelijk ondanks hij me keer op keer liet zitten. Mijn vader beloofde me door de telefoon dat hij de dag van het schoolreisje ook naar de dierentuin zou komen en we samen door de ZOO zouden lopen. Alle vriendinnetjes waarmee ik had afgesproken een groepje te vormen, was ik totaal vergeten. Over een paar weken zie ik papa!

Een aantal dagen voor ons reisje naar Antwerpen heb ik mijn vader  gesproken om zeker te weten dat hij ook kwam. Gelukkig was hij het niet vergeten en vroeg hoe laat we aan zouden komen, hij zou dan bij de ingang op me wachten.

De ochtend van het schoolreisje, was ik behoorlijk nerveus, kan ik mezelf herinneren. Niet omdat ik benieuwd was naar de dieren, maar wel dat ik mijn vader terug zou zien en ik toch altijd schrik had voor hoe hij ging verschijnen. Hij zou zichzelf namelijk niet schamen om zwaar onder invloed bij de ingang op me te wachten. Eenmaal aangekomen in Antwerpen, waar ik al van kleins af aan bekend ben, begin ik rond te kijken of ik mijn vader misschien al zie lopen, maar zag hem niet. Toen onze bus stopte bij de ZOO en ik uitstapte, zag ik ook bij de ingang mijn vader niet staan. Hoopvol keek ik rond, opzoek naar hem, maar toen we 15 minuten verder waren en inmiddels allemaal waren uitgestapt, zag ik hem nog steeds niet. Opeens was de dag waar ik zo naar uit had gekeken, veranderd in een dag van constant over mijn schouder kijken of mijn vader misschien niet later was aangekomen en me was komen zoeken. Mijn vriendinnetjes hadden zich wel een keer afgevraagd waar mijn vader was, omdat ik hun had verteld dat hij zou komen, maar kinderen zijn kinderen en waren dit na het zien van de eerste dieren natuurlijk al lang weer vergeten. Zelfs wanneer er een boodschap werd omgeroepen door de geluidsinstallatie van het park, luisterde ik aandachtig in de hoop dat ze mijn naam zouden omroepen en dat mijn vader op me stond te wachten. Terwijl al mijn vriendinnetjes plezier hadden, herinner ik deze dag als teleurstellend. De dag liep ten einde en de klas moest zich weer verzamelen om naar de bus te lopen en terug naar Nederland te rijden.

Teleurgesteld en vol verdriet zit ik in de bus en kijk nog voor één laatste keer met tranen in mijn ogen naar buiten, waar opeens mijn vader zwaaiend en schreeuwend aan komt gestrompeld met bloedvlekken in zijn kleren en een blauw oog. Dit moment speelde zich echt af als een drama film en is me altijd detail tot detail bijgebleven. Het moment waarop ik mijn vader zag, had de chauffeur net de deuren van de bus gesloten en begon zijn draai te maken om te vertrekken. Wat ik op dat moment voelde was net alsof mijn hart in stukjes werd verscheurd. De hele dag heb ik teleurgesteld rondgelopen, constant op zoek naar mijn vader.. Hij had de hele dag gehad om te verschijnen en net op het moment dat hij dit niet moest doen, was hij daar ineens.. Het enige wat ik op dat moment hysterisch kon uitschreeuwen was : "PAPA!", "IK MOET NAAR MIJN PAPA!" en wilde de bus uit om naar hem toe te gaan. De bus was al beginnen rijden en de leerkracht probeerde me te kalmeren. Het moment dat ik stopte met huilen, voelde ik nog maar één ding en dat was niks.. Ik was verdoofd van al het huilen en kon eigenlijk alleen nog maar leeg voor me uitstaren..

x Yalisa

Vriendinnetjes van school & ik

Voordat ik verder ga

Zoals ik in mijn eerste post aangaf, vind ik dat we in een wereld leven die genadeloos is. Mensen beoordelen anderen op hun verschijning, fouten en eigenlijk alles wat de mens als eerste ziet en hem niet aanstaat. Doordat ik tot mijn vaders dood heb gevochten om hem beter te maken, hebben zowel mijn vader als ik veel te maken gekregen met deze zogenoemde "hypocriete wereld" vol mensen die denken het allemaal te weten, maar geen idee hebben waar ze over praten. Ik ben altijd in mijn vader blijven geloven en heb altijd medelijden met hem gehad, daar had ik mijn redenen voor en dat verdiende hij ook..

Het volgende wat ik jullie wil vertellen heb ik uit verhalen van mijn vader en zijn broers. Om privacy redenen en het respect voor mijn ooms ga ik deze situatie kort uitleggen en zal ik voornamelijk over mijn vader praten. Ik vind dat jullie dit wel moeten weten en het misschien wat duidelijker maakt waarom ik het mijn vader, diep van binnen nooit écht kwalijk kon nemen wat hij deed.

Mijn vader en zijn moeder.

Op 4 november 1963, een zwaar bewolkte winterdag, werd mijn vader als eerste kind van het gezin geboren. Hij kreeg de naam Marc Maria Jozef Rasker. Later in 1965 en 1968 kregen zijn ouders (mijn opa en oma) nog twee zonen, waardoor ze dus een gezin vormden met 3 kinderen. Eigenlijk al voor de geboorte van mijn jongste oom, ging het huwelijk niet goed. Beide ouders dronken veel en waren eigenlijk niet geschikt als ouders.

Mijn oma, vader en zijn broertjes.

Al op vroege leeftijd komen ze terecht in een weeshuis, wat geen fijne plek was om op te groeien. Na het weeshuis worden ze in huis genomen door hun oma, dit was een heks van een wijf. De enige reden dat ze de kinderen in huis nam was dat ze dan geld zou ontvangen. Dit geld gebruikte ze niet om kleren of andere spullen die de kinderen nodig hadden te kopen. Nee, de heks stopte het geld in eigen zak. Het kwam geregeld voor dat ze dagen geen eten kregen van hun oma. Omdat mijn vader de oudste was, klom hij weleens stiekem uit het raam om eten te gaan stelen voor hem en zijn broertjes. Zo moesten ze met z'n drietjes als kleine kinderen al samen zien te overleven. Als ze 's ochtends opstonden, stond hun oma op hun kamer en schreeuwde : "Jullie zijn gestraft!". Ze wisten zelf nooit waarom ze straf hadden. De enige reden kon zijn dat ze waren opgestaan in de ochtend om naar school te gaan.  Mijn vader werd na het weeshuis naar een school voor doofstommen gestuurd. Als jullie jezelf afvragen of mijn vader doofstom was of in welke vorm dan ook problemen had met zijn gehoor, kan ik jullie verzekeren dat zijn gehoor uitstekend was. Dit voorbeeld laat zien hoe er destijds met hun werd omgegaan. De avonden bij hun oma thuis waren vaak niet geschikt voor kinderen. Mijn vader vertelde me dat hij ooit uren met de koffiepot op zijn hand heeft moeten staan en moest dienen als bijzettafeltje. Wanneer zijn oma of iemand anders van het huishouden koffie wilde, moest hij vliegensvlug de koffie inschenken. Deed hij iets wat hun niet aanstond, kreeg hij klappen.

In het weeshuis.

Bij oma thuis ( links mijn vader )

Alcohol was niet meer dan normaal..
Stel je voor.. je hebt een kindje en deze viert zijn 3e verjaardag. Voor ons is het heel normaal een taart te kopen, gezonde sapjes of ranja te schenken en de kinderen op het feestje een leuke dag te bezorgen. In het gezin van mijn vader ging een feestje er heel anders aan toe. De volwassenen nodigde de gasten uit en uiteindelijk werd het één groot zuipfestijn wat ook vaak uitdraaide op geweld. Mijn vader kreeg in plaats van een lekker glaasje ranja, een groot glas bier. "Omdat hij 3 jaar werd mocht hij er wel maar 3 opdrinken of toch zeker stoppen wanneer hij voelde dat hij zat werd". Zo ging dat jaar, na jaar, na jaar. In de tijd dat ze bij hun oma woonde zagen ze hun vader wel eens en mochten ze meehelpen klussen. Ook hierin werden ze niet betaald door middel van geld maar kregen ze blikjes of flesjes bier. Wanneer hun vader geen alimentatie betaalde aan hun oma, werden de kinderen gestraft en ga zo maar door.

Mijn vader op anderhalf jarige leeftijd

Na de scheiding van mijn opa en oma, is mijn opa hertrouwt met een nieuwe vrouw en kreeg hierna nog één zoon Patrick. Mijn oma heeft na de scheiding nog 2 zoons gekregen, waarvan ik er één ken en de ander nog nooit heb gezien maar beide een andere richting zijn uitgegaan en geen contact hadden met de rest van de familie. Mijn oma is op de jonge leeftijd van 37 overleden en liet dus 5 kinderen achter. Mijn vader was toen 17.

Er zijn nog tientallen gruwelijke verhalen die mijn vader als kind heeft meegemaakt, maar zoals ik al aangaf in de intro, hou ik deze uit privacy redenen privé. Maar het feit dat mijn vader is geboren in een onveilig thuis, van kleins af aan moest overleven en alcohol er letterlijk met de paplepel werd ingegoten, was het voor mij altijd moeilijk om hem "te laten vallen", wat hij mij ook aandeed. Hoe ouder ik zelf werd hoe meer ik mijn vader zag als een verloren man, die als kind veel onrecht is aangedaan en dit nooit heeft kunnen verwerken.

Voor mijn ooms heb ik onbeschrijflijk veel respect en ik zal hun nooit uit kunnen leggen hoeveel ze voor mij betekenen en hoe trots ik op hun ben dat ze zichzelf wél staande hebben gehouden in deze strijd tegen hun verleden.
Johann en Francis, ik hou van jullie.

x Yalisa

Papa

Er was niets meer te redden

Helemaal op het einde van mijn ouders huwelijk, waren ze nog wel getrouwd maar van liefde was geen sprake. Mijn vader wilde niet scheiden en zo begon voor mijn moeder een echtscheiding die zeker 3 jaar heeft geduurd. Nadat de advocaat meerdere jaren had geprobeerd in contact te komen met mijn vader en dit echter niet lukte omdat mijn vader geen vaste verblijfsplaats had, besloot hij om de scheiding met of zonder goedkeuring van mijn vader door te voeren. Op 22-03-2002 heeft de rechter uitspraak gedaan en was mijn moeder officieel geen mevrouw Rasker meer.

Het feit dat mijn moeder midden in de echtscheiding zat en de advocaat geen gehoor kreeg van mijn vader, was voor mijn vader geen reden om uit beeld te blijven. Ondanks alles had hij nog steeds dagelijks grote invloed op ons leven. Mijn moeder liet mij vrij over de beslissingen die ik maakte of ik wel of geen contact wilde met mijn vader. Al vanaf ik mezelf kan herinneren is mijn vader altijd een van de belangrijkste personen geweest en heb ik altijd ondanks alles, erg naar zijn aanwezigheid verlangd. Ik hield en zal voor altijd zielsveel van hem houden, wat hij ook deed of wat zijn gebreken ook waren. Het is een extreem sterke band die ik niet kan uitleggen maar die mijn vader en ik beide duidelijk voelden. Misschien was het omdat we zoveel op elkaar leken? Zowel van de binnen- als buitenkant. Hoe dan ook, het feit dat ik vrij was in de keuze om te gaan met mijn vader, heeft ervoor gezorgd dat ik van kleins af aan een onbesproken contract ben aangegaan, dat ervoor zorgde hoe ouder ik werd, hoe intenser en heftiger de gebeurtenissen werden en er voor mijn vader bepaalde grenzen verdwenen.

Van het volgende voorval staan mijzelf nog maar enkele dingen bij, omdat ik dit zelf niet als vervelend heb ervaren. Voor mijn moeder moet dit verschrikkelijk zijn geweest en weet alle details daarom ook van haar..

Als kind speelde ik graag buiten en was skeeleren één van mijn hobby's. Mijn moeder was altijd erg voorzichtig met mij en waarschuwde me altijd dat ik niet ver weg mocht en dat ik altijd in het zicht moest blijven. Zoals gewoonlijk, ging ze buiten kijken of ze me zag, maar ik was nergens te bekennen. Omdat toen (1999) de mobiele telefoon nog niet zo vanzelfsprekend was als dat het nu is, kon mijn moeder niemand even snel bellen om te vragen of ze me hadden gezien. Een aantal uur later bleek dat tijdens ik aan het skeeleren was, mijn vader zwaar onder invloed, mij in de auto had meegenomen naar België, geheel achter mijn moeders rug om. In de volksmond spreken we dan van ontvoering maar zoals ik al zei heb ik dit zelf niet als vervelend ervaren omdat ik blij was mijn vader te zien en je een kind natuurlijk makkelijk wijs kunt maken "dat mama het goed vind". Wel is het levensgevaarlijk en onverantwoord geweest om mij onder invloed helemaal mee te nemen naar België. Dat maakt me eigenlijk nu veel kwader dan dat het toen invloed op me had. Uiteindelijk heeft mijn oom me teruggebracht naar Nederland en ik was verder prima in orde. Mezelf helemaal niet bewust van het feit dat "mama" vreselijk ongerust was. Ik was blij, ik had papa gezien!

Ergens midden in de echtscheiding, in 2000, woonde mijn vader in een klein appartementje boven een café in Mechelen, in een smal straatje dat leidde naar de kerk en "de Grote markt". Omdat ik die tijd toch graag mijn vader wilde zien, maar niet graag alleen ging en durfde, ging mijn moeder voor één weekend met mij mee. Nu ik ouder ben en terugdenk moet dat een behoorlijk lastige situatie geweest zijn voor mijn moeder, maar ben ik haar dankbaar dat ze me altijd zelf heeft laten kiezen. Het weekend dat we daar verbleven veranderde ook alweer snel in een hel. Dat ik op bezoek was, zorgde er alles behalve voor dat mijn vader niet dronk. Het leek hem niets te doen dat ik op bezoek was gekomen en was alleen maar bezig mijn moeder verwijten naar haar hoofd te gooien. Wanneer bij mijn vader de stoppen weer doorrsloegen omdat hij teveel had gedronken, was hij tierend vertrokken en de deur achter zich op slot gedaan.. Hij had ons opgesloten.. Mijn moeder heeft nooit laten zien dat ze bang was en daarvoor heb ik veel respect. Ze was sterk op de momenten dat ik haar nodig had. Laat in die avond was het feest in het café, onder het appartement begonnen. Het liedje "It feels so good" van zangeres Sonique werd die avond veel gedraaid. Nu jaren later, wanneer ik dit liedje hoor, neemt het me weer mee naar die avond.

De dag erna keerde mijn vader terug naar het appartement. Waar hij was geweest of wat hij had gedaan, weet ik tot de dag van vandaag nog niet. Wel weet ik dat mijn moeder mij had klaargemaakt om te vertrekken. Toen mijn vader zag dat we wilden gaan, werd hij opnieuw kwaad en erg agressief. Toch is het ons gelukt om via de deur, naar de gang, via de trap naar beneden te rennen met al onze spullen. Toen we beneden de voordeur open deden, stond mijn vader al boven uit het raam te dreigen en te schreeuwen. Mijn moeder zei me hier niets van aan te trekken en dat we nu veilig waren en naar mijn oom, de middelste broer van mijn vader zouden lopen, die woonde daar niet ver vandaan. Wanneer we beginnen te lopen schrik ik mezelf rot van een harde klap achter mij. Mijn vader had een grote zware bloempot van boven naar beneden uit het raam gegooid en had ons maar net gemist..

Dit was mijn laatste verhaal van deze week, maandag begin ik weer met schrijven.

x Yalisa