De beloofde dag van vrijheid

Vorige keer konden jullie lezen dat de bezoeken aan de gevangenis voor mij te emotioneel waren en een te lange nasleep hadden. Dit heeft mij toen doen besluiten, mijn vader niet meer te bezoeken. De druk die mijn vader (on)bewust op mijn schouders legde, door zijn verzoeken in zijn brieven en tijdens onze telefoongesprekken hielden echter niet op. Ook zei hij vaak : "Yalisatje, ik ga nuchter leven en doe dit alleen voor jou maar daar heb ik jou wel bij nodig. Jij bent de reden dat ik blijf proberen". Zijn beloftes om niet meer te drinken en er voor mij te zijn, gaven me stiekem als kind toch hoop, omdat ik van hem hield en ik niets liever wilde dan dat hij "beter" werd. Het werd als het ware in mijn hoofd MIJN taak om hem te helpen.. Hij deed dit tenslotte voor mij, zei hij.

De dag van mijn vaders vrijlating was aangebroken en zijn beloftes en goede voornemens verdwenen al snel als sneeuw voor de zon..

Mijn vader had zijn straf van ongeveer 18 maanden uitgezeten en kwam op vrije voet. Naar dit moment had ik lange tijd uitgekeken omdat ik hem enkele maanden niet had bezocht en hem wel erg miste. Hoewel mijn vertrouwen en geloof in zijn woorden op vele momenten nog ontbrak, hoopte ik dat hij ze waar zou maken en dit de dag zou zijn waarop alles beter zou worden. Helaas had de vrijlating voor mijn vader een hele andere betekenis.

Mijn vader kwam vrij, had anderhalf jaar geen kans gehad om alcohol te drinken en was dus nuchter. Toch was de eerste nuchtere vrije keuze die mijn vader maakte een slechte keuze. Hij koos ervoor zijn "slechte vrienden" van voor zijn detentie op te zoeken en eigenlijk direct zijn oude slechte gewoontes op te pakken. Niet alleen dronk mijn vader nóg meer dan voor zijn gevangenisstraf maar ook zijn interesse in drugs leek toe te zijn genomen. Mijn vader, de alcoholist die ze hadden opgesloten was vrijgekomen en was niet enkel meer alcoholist maar nu ook heroïneverslaafde..

Ondertussen was door dit alles mijn wereldje ingestort.. Mijn verdriet was onbeschrijflijk en het dag in, dag uit, zorgen maken om mijn vader beheerste mijn leven. Hij had me weer teleurgesteld en weer was ik in zijn beloftes getrapt. Maar ik ben ik en ik zette altijd mijn gevoel aan de kant voor hem. De momenten dat ik mijn vader in die periode zag, waren stressvol, verdrietig en hectisch. Stressvol en hectisch in mijn hoofd, verdrietig omdat ik mijn vader langzaam zag veranderen in een afhankelijke, zielige junkie. De momenten dat ik hem zag waren alles behalve prettig en kan ze beter beschrijven als eng en verontrustend. Hij nam me wel eens mee naar zijn "vrienden", zowel mannen als vrouwen, die allemaal drugs gebruikte en vaak in vieze, niet-kindvriendelijke panden verbleven. Vaak wilde ik in deze situaties zo snel mogelijk weer weg en terug naar mijn moeder of oom. Omdat mijn vader vaak toch te ver heen was om logisch na te denken en het hem eigenlijk ook niet veel kon schelen of ik er wel of niet bij was, bracht hij me zonder moeilijk te doen terug. Hij sliep in deze periode vaak op straat en had geen verblijfsplaats. Soms kon hij overnachten in één van de daklozenopvangen in Antwerpen, mits hij genoeg geld had wat vaak niet het geval was. Het beetje geld wat mijn vader overdag bij elkaar bedelde in de stad, werd vaker gebruikt voor drank of drugs dan voor eten of een slaapplek. Ook zorgden de verslavingen van mijn vader ervoor dat het geld van het bedelen niet genoeg was en hij op een andere manier aan geld of drank moest komen. Zijn normen en waarden werden overgenomen door zijn verslavingen die er zoals de vorige keer voor zorgden dat hij ging stelen van mensen of winkels.

Het deed me pijn om mijn papa die nuchter was, in een korte tijd te zien veranderen in iets wat nog erger was dan voorheen en was constant bezig met de gedachten of hij dit extreme gedrag wel ging overleven. Zoals ik al eens ooit eerder schreef, kende het gedrag van mijn vader enkel zwart en wit, geen grijs en dus geen middenweg. Het was alles of niets en zo ook dit keer met zijn heroïneverslaving. Niet alleen zijn uiterlijk maar ook zijn algehele gezondheid ging achteruit.. Wat vele mensen denken te kunnen overzien en voorkomen wanneer ze heroïne gebruiken gebeurde toch.. Ergens is er een moment geweest waarop mijn vader een "vieze" naald heeft gebruikt en hij Hepatitis C heeft opgelopen. Hepatitis C geeft een ontsteking van de lever die ontstaat door besmetting met dit virus. Mensen kunnen ongemerkt besmet zijn en pas na jaren klachten krijgen. Bloedcontact en onzorgvuldig gebruik van drugsspuiten zijn de belangrijkste manieren waarop mensen besmet raken met het hepatitis C-virus.. Het dagelijkse alcoholmisbruik van mijn vader had hier zeer slechte invloed op. Overmatig alcoholgebruik kan er namelijk voor zorgen dat het virus overgaat in onbehandelbare levercirrose wat de dood tot gevolg kan hebben.

Na een korte tijd op vrije voet te zijn geweest werd mijn vader opnieuw opgepakt voor meerdere diefstallen en werd hij "cold turkey" opgesloten.. Nogmaals weg van alle drugs en drank, opnieuw opgesloten tussen vier muren omdat hij wéér was ontspoord. 

Opnieuw zat mijn hoofd vol vragen en emoties die ik niet kon uiten. Al die maanden had ik uitgekeken naar het moment van "belofte" de dag dat hij vrij kwam en de dag dat alles anders zou zijn. Zelfs de 18 maanden alcoholvrij, waren voor hem niet lang genoeg om zijn drang te overwinnen en weer voelde het alsof hij niet genoeg van mij hield om sterk te blijven. De beloften die hij deed hadden geen betekenis voor hem gehad, waar deze voor mij van groot belang waren. 

Mijn vader, mijn eerste grote liefde, de man waarvoor ik door het vuur ging, brak nogmaals mijn hart, zonder er enig berouw om te tonen.

 

De gevangenis deel 2

Laatst vertelde ik jullie over mijn eerste ervaring in de gevangenis, waar ik mijn vader ging bezoeken. De rechter had uitspraak gedaan en had mijn vader 18 maanden gevangenisstraf gegeven. De indrukken die ik op had gedaan tijdens mijn eerste bezoek, hadden een soort rust gevonden, al kon ik dat van mijn emoties niet zeggen. Mijn dagelijkse leventje met onder anderen school, gingen gewoon door maar ik had in mijn hoofd moeite met doorgaan. Ik had veel dubbele gevoelens, die het voor mij moeilijk maakte een keuze te maken of mijn vader nu een "goede" of "slechte" man was. Er was een soort van oorlog in mijn hoofd ontstaan, waarvan mijn gevoel het vaker won dan mijn "verstand".

Mijn vader en ik

Na mijn eerste bezoek aan mijn vader, ben ik nog een enkele keer op bezoek gegaan. De gevangenis bleef voor mij een plek waar ik niet graag was. De tijdsdruk van één uurtje was voor mij te hoog en werd steeds verdrietiger, hoe vaker ik afscheid moest nemen. Destijds kan ik me herinneren dat mijn vader erg emotioneel was en bij ons afscheid altijd begon te huilen. Het feit dat ik hierna gedwongen werd te vertrekken omdat het uur voorbij was, brak me steeds meer. Op het moment van afscheid was ik zelf ook erg verdrietig en het verdriet van mijn vader maakte dit alleen maar zwaarder. De verwarring en emoties hebben mij doen besluiten, niet meer op bezoek te gaan.

De brieven en telefoontjes van mijn vader bleven binnenstromen. Ondanks dat ik aan had gegeven dat ik er erg veel moeite mee had om op bezoek te komen en vooral het afscheid nemen, bleef mijn vader vragen of ik op bezoek kwam. Doordat hij nogal opdringerig kon zijn en het vaak voor mij moeilijk maakte om "nee" te durven zeggen, zei ik soms gewoon "ja" om van de druk af te zijn. Natuurlijk zorgde dit voor een nieuwe druk omdat ik wist dat ik echt niet meer op bezoek wilde in de gevangenis. Het gevoel van machteloosheid tijdens de bezoeken en de onzekerheid ten opzichte van mijn vaders beloftes, werden me te veel. Wekelijks bleven de brieven binnenkomen en probeerde hij toch in contact te blijven met mij. Op de jonge leeftijd die ik toen had, heb ik de brieven vaak als vervelend beschouwd omdat er toch ondanks mijn beslissing, verzoeken in stonden. Zo vroeg hij in iedere brief of ik terug wilde schrijven, de telefoon op wilde pakken als hij belde en of ik meer foto's op wilde sturen. Als jong meisje voelde het als een verplichting om terug te moeten schrijven en wist ik ook niet altijd wat ik nou precies moest schrijven. Mijn vader had in de gevangenis veel tijd om na te denken, kon geen alcohol drinken en dacht dus weer nuchter na waardoor hij met emoties te maken kreeg, die hij nog niet eerder toe had gelaten. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij mij verdriet had aangedaan en er nooit voor mij was geweest. In iedere brief staan dezelfde beloften, de belofte om nuchter te leven en de belofte een goede papa te zijn voor mij. Mijn vader leek alleen altijd te vergeten dat mijn vertrouwen ten opzichte van hem een flinke beschadiging had opgelopen en de gebeurtenissen niet zo makkelijk te vergeten waren. Hij vond het eigenlijk als ik terugdenk maar heel vanzelfsprekend dat het vertrouwen direct weer hersteld zou zijn tussen ons en had vaak alleen maar begrip voor zijn eigen verdriet en gevangenschap. Mijn vaders denkwijze ging als volgt : Hij had een fout gemaakt, waarvan hij vond dat hij er eigenlijk niets aan kon doen omdat hij gedronken had, hij nu een veel te lange straf had gekregen en er daardoor dus niet voor mij kon zijn.. Waarop hij het als mijn taak zag om hem op de hoogte te houden van mijn leven en hem wekelijks te bezoeken.. Want "wat kon hij er nou aan doen dat hij in de gevangenis zat?".

Het probleem met mijn vaders verslaving was dat hij zichzelf helemaal van de wereld dronk, vervolgens een hoop verdriet aanrichtte en het de dag erna zo goed als vergeten was. Doordat hij zich vaak niet meer bewust was van wat er de vorige dag gebeurd was, was zijn realiteit een hele andere dan die van mij. Al het geweld in huis, de gemene man die hij kon worden en zijn langdurig alcoholgebruik met crimineel gedrag tot gevolg, waren nog maar wazig terug te vinden in zijn geheugen, maar ik herinnerde alles.. Ieder detail..

Ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal meeleest, het doet me goed om het met jullie te delen en ook berichtjes te krijgen van anderen die ook vechten voor iemand waar ze van houden!

x Yalisa

Met mijn vaders schoenen

Zijn gedicht voor mij

Lieve lezers,

In mijn verhaal  "De gevangenis" vertelde ik jullie over de brieven die mijn vader me schreef tijdens zijn detentie periode en dat ik ze voor het eerst sinds lange tijd weer had gelezen. Met veel pijn heb ik ze afgelopen week teruggelezen en moet eerlijk zeggen, dat ik daardoor mezelf weer best verdrietig voel. Eén brief die ertussen zat heeft bij mij veel losgemaakt en kon deze mezelf ook niet meer herinneren. In de brief staat een lang gedicht, dat mijn vader zelf voor me heeft geschreven en me tijdens het teruglezen veel pijn deed. Het gedicht wil ik graag met jullie delen zodat jullie niet alleen een beeld krijgen van mijn emoties en gedachten, maar ook een beetje van mijn vaders kant:

"Mijn gedicht voor jou die ik boven alles verkies en ik mijn leven zou geven zonder erover te moeten nadenken, al zou de reden waarom, je eigen schuld zijn. Mijn Yalisa"

"De realiteit werd een leugen en de leugens werden realiteit. Maar wat ik wel wil van jou is dat je me geloofd dat ik altijd van jou ben blijven houden en het me continu pijn deed je te moeten missen. Al was het mijn schuld meestal en kon je het nergens aan ondervinden, dat dit zo was. De tijd dat we samen waren, die tijd was veel te kort. Maar voor ik het echt besefte, was ons hele gezinnetje en alles wat we hadden opgebouwd al volledig ingestort en kansloos. De drank en de drugs die ik nam, gaf me het gevoel van er iets aan  kunnen doen en kracht om te vechten. Nu ben ik opgesloten en ben alles verloren. De straf die ze me hebben gegeven, daar kan ik wel tegen, want de mens die ze me geeft, heeft misschien zelf geen leven. Want mijn echte straf heb ik al gekregen, door te moeten leven met het schuldgevoel voor wat ik jou niet meer kon geven. Door wat ik jou heb aangedaan en te kort gedaan. Vele liedjes die ik hoor, die me aan jou doen denken, kunnen me krenken. Jij bent het allerbeste wat God me kon schenken. Hij gaf jou mij met plezier, maar nam je van me af toen ik het niet leek te waarderen. De pijn en emotie die ik erdoor voel, is Zijn straf die hij me ervoor gaf en dus mijn enige en werkelijke straf. Want alleen van Zijn straf voel je echt wat.

Buiten schijnt de zon maar het onweert in mijn hart. Ik trachtte en probeerde, maar steeds een valse start. Ik droom veel van je mooie ogen en je blonde krullen dansend in de wind. Jij, de reden van mijn leven, mijn bloed, mijn enig kind. Je geloof in mij lijkt voorbij, wat normaal is door iemand zoals mij. Kon ik maar opnieuw beginnen en dan nog liefst vanaf het eerst beginnen. De kansen op geluk zijn me nu ontnomen. Maar toch krijg ik ze terug en ook mijn beurt om terug bij jou te komen. Uren kan ik turen, naar jou foto's op mijn kale muren.

Ik ben je vader en jij mijn kind en ik wil dat je weet, dat ik jou echt bemin. De pijnen in mijn hart en het leed, door de pijn die ik jou aandeed! Ik verdien ze nu ik het weet, wat ik toen niet begreep. Maar 1 ding houdt me gereed, de dag die komt en jou, mij teruggeeft. En hoop dan op die ene kans van jou, voor mij, zodat je ziet, papa maakt me weer blij! Dan zijn alle zorgen weer voorbij en de geleden pijn wordt stilaan weer klein. Ik kan dan terug voor je zorgen, die capaciteit waarvan het leek, hij is ze kwijt. Slechts jij en ik, geen plaats meer voor schrik, van wat zou het nu weer zijn? Want nee, jij kan weer trots gaan zijn, op het langverwachte gelukkig samenzijn. Dat is de opdracht in mijn leven, vanuit mijn hart naar mijn brein, om terug van jou te zijn. Dus God, laat morgen er snel zijn, want ik kostte haar al overdreven veel pijn. Dat kindje wat je me schonk, vol vreugde en zonneschijn. Mijn Yalisa, ik moet nu echt terug bij haar zijn zodat haar hart terug groot en vol liefde kan zijn. Daarom mijn lieve God, wordt weer ruimer en geef haar terug die pluimen, die haar verdriet opruimen."

"Je papa die ontzettend veel van je houdt en zal blijven van je houden. Om het even wat je zou doen of misdoen, kortom niets of niemand zal mij ooit kunnen overtuigen waardoor ik minder voor je zou voelen of niet meer van je zou houden Want uiteindelijk ben jij het die me de kracht geeft om niet op te geven. Want ik weet als alles goed gaat ben jij het die kleur in mijn leven  brengt, iets waar geen ander mens ooit voor in aanmerking zou komen."

"Heel veel liefs en dikke kussen en hopelijk een snelle laatste dag hier zodat we verder kunnen."

Dat was mijn vaders gedicht voor mij en heeft me behoorlijk geraakt. Sinds het overlijden van mijn vader, heeft alles een ander perspectief gekregen en merk ik dat naast mijn verdriet, ook het gevoel van gefaald te hebben op komt zetten. De zinnen "Want uiteindelijk ben jij het die me de kracht geeft om niet op te geven" en "Jij, de reden van mijn leven, mijn bloed, mijn enig kind", deden me meer pijn dan voorheen en heb ik altijd geweten, dat zonder mij, mijn vader veel eerder had opgegeven. De onverklaarbare, onverwoestbare en extreem sterke band tussen mijn vader en mij, hield hem op de been en zorgde er keer op keer voor dat hij vanuit de diepste put, omhoog probeerde te klimmen. Doordat er iets was wat ons beide sterk verbond, bleef ik hopen op zijn kracht en beheerste mijn vaders verslaving niet alleen zijn leven maar ook dat van mij. Door hier dagelijks in betrokken te zijn geweest en het eigenlijk voor mij "normaal" werd om mijn vader te helpen in zijn strijd, was dit een soort "levensdoel" voor mij geworden. Ik kan me nu soms wel voor mijn kop slaan dat ik ooit tegen hem heb gezegd : "Ik heb pas rust als jij dood bent!", terwijl ik dat op die momenten echt meende omdat zijn gedrag mij helemaal kapot maakte. Want hoe ouder ik werd, hoe erger het gedrag van mijn vader werd en hij mij zelfs meerdere malen heeft bedreigd en uitgescholden.. Op die gebeurtenissen kom over een aantal verhalen terug. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat sinds zijn dood ik erg moet wennen aan mijn "nieuwe" leven. De rust die is gekomen vind ik moeilijk te accepteren, omdat mijn dagen altijd draaide om mijn vader. Het was voor hem niet gek om 15 keer mijn voicemail in te spreken, 40 keer binnen een uur te bellen of mijn berichten inbox te bombarderen met allemaal wantrouwige vragen. Naast mijn vaders verslaving, was ik het andere middelpunt in zijn leven, zowel op de goede als slechte manier. Het kon in zijn hoofd niet voorkomen, dat ik niet altijd in de gelegenheid was om zijn (dronken)praat aan te horen. Nu hij er niet meer is, weet ik dat er niets meer kan gebeuren zowel met mij als met hem.. De afgelopen twintig jaar hebben ervoor gezorgd dat ik gewend ben geraakt aan de verantwoordelijke, verzorgende en psychologische rol die ik in mijn vaders leven speelde en de verwoestende, uitputtende rol die hij in dat van mij speelde.

Het moeilijkste vind ik om het boek te moeten sluiten, iets waar ik nog niet klaar voor was om het af te sluiten omdat we voor mijn gevoel zijn strijd nog niet hadden verloren, hoe uitzichtloos het ook was. Nu moet ik accepteren dat mijn vader rust heeft, al vind ik dat moeilijk te geloven.. En ook ik, uiteindelijk mijn rust zal vinden..

x Yalisa

I live in the past because it's the only place I can find you anymore

If you don't think photos are important, wait until they are the only thing you have left

.

De gevangenis

De afgelopen dagen heb ik veel brieven teruggelezen die ik heb ontvangen in de tijd dat mijn vader in de gevangenis zat. Het is zeker 10 jaar geleden dat ik deze voor het laatst had gelezen en ik moet zeggen, dat het niet meeviel.. De brieven en kaarten brachten veel emoties in mij naar boven.. meer dan voorheen.. De brieven heb ik destijds ontvangen en gelezen, met in mijn achterhoofd dat ons pap veilig was en met de hoop dat hij ooit sterk genoeg zou zijn om nuchter te leven en de realiteit zou kunnen dragen. Nu ik ze na mijn vaders overlijden weer voor het eerst heb gelezen, brengt dit andere, heftigere emoties met zich mee.. Mijn vader, de man die mij het leven heeft gegeven en dat vaak tot een hel heeft gemaakt, de man die mij heeft getekend voor het leven.. is er niet meer.. En ondanks dat mijn hele leven om hem, zijn verslavingen en psychotische aandoeningen draaide, zijn deze brieven één van de weinig dingen die ik nog heb, als aandenken aan hem. Het enige wat hij eigenlijk heeft achtergelaten, ben ik…

Enkele brieven die mijn vader me schreef vanuit de gevangenis.

Zoals jullie konden lezen in mijn vorige post, was mijn vader opgepakt voor het stelen van een handtas en had een straf van 18 maanden gekregen. Ondanks dat ik kwaad was op hem, verdrietig was omdat hij in de gevangenis zat en me in de steek gelaten voelde, miste ik mijn vader heel erg en was dagelijks met mijn emoties in gevecht. Het gevoel van het gemis en liefde, is aan mijn kant altijd erg groot geweest en kon het nooit een plekje geven.. Nu ik 26 en “volwassen” ben, is dit gevoel nog steeds aanwezig en denk niet dat het ooit echt weg zal gaan.. 

De bezoeken

Het moment was eindelijk daar.. een moment vol spanning, vreugde en tegelijkertijd angst. Nooit eerder was ik in een gevangenis geweest en wist niet goed wat ik moest verwachten. Wat ik me kan herinneren is dat mijn oom Johann, me altijd wist op te vrolijken en de spanning weg te nemen. Hij draaide muziek in de auto, we zongen allebei mee, haalde wat lekkers te eten en drinken onderweg en stelde me gerust door uit te leggen wat ik kon verwachten en dat het allemaal wel mee zal vallen. Eenmaal aangekomen bij de gevangenis, werd de spanning om mijn vader terug te zien erg groot. De laatste keer dat ik hem had gezien, had hij direct na mij te hebben afgezet en vrouw overvallen..

Eenmaal binnen, blijf ik dicht bij mijn oom en loop achter hem aan naar de aanmeld balie. Hier moeten we onze paspoorten laten zien, worden er foto's van je gezicht gemaakt, deze foto krijg je weer mee op een “bezoekerspas” en overige spullen die niet mee naar binnen mochten, werden opgeborgen in een locker. Na de aanmelding lopen we naar een andere ruimte, waarbij we individueel door de metaaldetector moesten lopen en deze bij mij begon te piepen. Op verzoek van de cipier moet ik mijn schoenen en riem afdoen en nogmaals door het poortje lopen, hierna was alles in orde en mocht ik mijn riem en schoenen weer aantrekken. Het volgende en laatste deel was een “onzichtbare” stempel. Deze stempel werd door een cipier op de armen van de bezoekers geplaatst en was alleen zichtbaar onder een black light lamp, legde hij uit. Het was blijkbaar in het verleden wel eens voorgekomen dat een bezoeker had geswitcht met een gevangene, zodat deze kon ontsnappen als “bezoeker”. De bezoekers werden dus gestempeld, de gevangenen niet. 

Na alle rituelen, die voor mij allemaal nieuw waren en veel indrukken achter lieten, werden we na kort wachten binnengelaten in de bezoekruimte. Hier mochten mijn oom en ik aan tafel gaan zitten, beide aan dezelfde kant, zoals alle bezoekers, zodat wanneer de gevangenen gingen zitten, deze ook allemaal aan dezelfde kant zaten. Enkele minuten later, kwamen de gevangen binnen en daar was mijn papa! Hij was hetzelfde gekleed als alle andere gedetineerden maar viel me meteen op! Het gevoel van blijdschap nam meteen alle andere emoties over en ik voelde me gelukkig dat ik mijn vader een knuffel en kus kon geven, al was dit niet lang..(de cipier wees ons erop dat het contact niet te lang mag duren). Ook mijn oom was blij zijn broer te zien. De gesprekken tijdens ons bezoek gingen vooral om de beloftes die mijn vader maakte aan mijn oom en mij, om zijn leven te beteren en van de alcohol af te blijven. Tijdens onze gesprekken kon ik maar niet stoppen met op de klok te kijken.. het idee dat ik na dat korte bezoekje weer afscheid moest nemen, deed me zeer en hield me constant bezig. Het bezoek duurde maar een uurtje en was voorbij voordat ik het wist.. De cipier roept dat het uur bijna voorbij is en we afscheid moeten gaan nemen. Mijn oom neemt als eerst afscheid van mijn vader, daarna ik. Mijn vader gaf me een dikke knuffel en kus en begon te huilen. Hij beloofde me dat hij niet meer zou drinken als hij vrij kwam en dat hij een echte papa voor mij zou zijn.. Mijn vaders tranen zorgden ervoor dat ik ook moest huilen.. ik wilde hem helemaal niet achterlaten! Ondertussen tikte de tijd door en moesten we de bezoekzaal verlaten. Samen met mijn oom liep ik de ruimte uit en draaide voor een laatste keer om, om naar mijn vader te zwaaien. 

Eenmaal de ruimte te hebben verlaten, werd iedere bezoeker gecontroleerd op zijn of haar “stempel” door middel van een machine met black light, waar je je arm in moest stoppen. Na de controle werden we teruggeleid naar de balie voor onze paspoorten en de lockers. Nadat we onze spullen terug kregen liepen mijn oom en ik naar buiten, terug naar de auto. We hebben het kort nog even over het bezoek en mijn ervaring, maar zijn beide geen “praters”.. Mijn oom zet onze favoriete muziek van Queen op hoog volume en zo rijden we samen terug naar huis. 

Ondanks dat ik geen prater ben en mijn “echte” gevoelens nooit uit zal spreken, wil dit niet zeggen dat dit bezoek geen indruk had achtergelaten. Het gevoel dat ik mijn vader weer moest achterlaten, viel me zwaar.. Zijn beloftes van “ik ga niet meer drinken” en “ik ga een goede papa voor jou zijn”, waren voor mij geen geruststelling.. Het was niet de eerste keer dat hij deze beloftes maakte en ze zonder rekening te houden met mij, weer brak. Mijn hoofd zat vol emoties en gedachten.. Gedachten over hoe ik mijn vader zou kunnen helpen om zijn verslavingen te verslaan, gedachten waar een kind van 10 jaar zich nog niet mee bezig hoort te houden.. Ik ben door alle gebeurtenissen gedwongen “volwassen” te worden op vroege leeftijd en ben mezelf vanaf kinds af aan erg bewust dat het leven veel tegenslagen kan hebben en de mensen genadeloos kunnen zijn. Doordat ik vanaf jonge leeftijd mijn emoties opkrop en altijd alles zelf wil oplossen, voelde ik mezelf onbegrepen door iedereen en nam ik langzaam maar zeker, mijn vader op sleeptouw, waardoor ik tot zijn dood ben blijven strijden voor hem. Deze twintigjarige strijd heeft mij mijn eigen identiteit gekost en ben ik mezelf verloren. Beetje bij beetje, probeer ik mezelf teug te vinden en mijn vaders dood te accepteren, wat voor mij echt niet meevalt. Het is met vallen en opstaan, één stap vooruit zetten en soms weer twee terug.. 

Voor alle mensen die vechten voor iemand met een verslaving, of misschien zelf kampen met een verslaving : Je bent niet alleen en je bent sterker dan je bent! Hoe moeilijk het ook is, laat het niet zover komen, dat je jezelf verliest.. Keep Strong! 

x Yalisa 

Een rollercoaster van emoties

Het weekend in België was voorbij en gingen terug naar Nederland omdat de dag erna de school weer begon. Het gevoel wat ik terug meenam uit België, kende ik voor het weekend nog niet. Teleurgesteld en verward kwam ik terug thuis. Mijn vader had een vrouw overvallen en was nu een "misdadiger".

Voordat mijn vader en ik die dag afscheid hadden genomen had ik hem nog mijn wisselgeld meegegeven, zodat hij eten kon kopen.. Het was natuurlijk niet veel wat ik hem kon geven, maar toch.. ik voelde me zo teleurgesteld dat hij nog geen 30 meter verderop een vrouw van haar tas beroofde en er hingen zelfs gedachten van schuldgevoel in mijn hoofd. Had ik hem niet genoeg geld gegeven en moest hij daarom die vrouw overvallen? De gedachten van schuldgevoel waren voor mij niets nieuws, deze had en heb ik eigenlijk al gehad vanaf ik mezelf kan herinneren. Mijn verantwoordingsgevoel en het gevoel voor mijn vader te moeten zorgen, draag ik al bij me vanaf de problematiek van mijn vader was ontstaan. Het leek wel alsof we op de één of andere manier verbonden waren en een soort "onuitgesproken deal" met elkaar hadden gemaakt bij mijn geboorte.

De weken na het misdrijf van mijn vader, ging mijn "normale" leventje weer door en ging ik doordeweeks naar school en de weekenden bracht ik negen van de tien keer door in Antwerpen. Ondanks dat de wereld rondom mij doorging en ik geen prater was, wilde dit niet zeggen dat ik in mijn hoofd "rust" had. Het wordt van kleins af aan, door de maatschappij al van mij (en vele anderen) verwacht, ondanks alle emoties en heftige gebeurtenissen, de knop om te draaien en te leven alsof er niets in mijn hoofd omging. Dit deed ik dan ook, maar niets was minder waar..

Mijn vader zat al enige tijd vast in de gevangenis en ondertussen kwamen de brieven bij mij thuis binnengestroomd. Nu hij gedetineerd was en geen mogelijkheid had om te drinken, had mijn vader veel tijd om na te denken.. Zijn detentie had ervoor gezorgd dat hij was afgekickt en zijn schuldgevoel aan hem begon te knagen. Hier thuis heb ik meer dan 50 brieven liggen, vol spijt en lieve woorden van mijn vader. In iedere brief vroeg hij me terug te schrijven of vroeg hij me wanneer ik op bezoek kwam. Met deze vragen had ik veel moeite en wilde hem niet terugschrijven, noch bezoeken. De gedachten dat hij dit had gedaan, bracht een bepaalde afkeer tegen hem naar boven en de gevangenis als "ontmoetingsplek", nodigde mij niet echt uit.

Een aantal weken gingen voorbij en ondertussen had de rechter uitspraak gedaan over de straf van mijn vader. Hij kreeg 18 maanden effectief en moest dus anderhalf jaar in de gevangenis blijven. Bij mij was ondertussen de woede gezakt en begon het gemis van mijn vader terug te komen. Mijn moeder merkte dit aan mij omdat ik vaak verdrietig was en me terugtrok op mijn kamer onder begeleiding van de meest droevige liedjes. Mijn moeder vond het altijd moeilijk om mij zo te zien struggelen met mijn emoties tegenover mijn vader. Het was immers ook niet gemakkelijk voor mij om van iemand te houden die mij beetje bij beetje kapot maakte. Ze stelde voor om een keer bij mijn vader op bezoek te gaan, samen met mijn oom. "Vind je het niet leuk, weet je dat meteen voor de volgende keer, mocht het meevallen, dan kan je wat vaker je vader gaan bezoeken als je dat wil", stelde mijn moeder voor. Omdat ik mijn vader erg miste en hij me ook met heel veel vragen had achtergelaten, wilde ik toch een keer op bezoek gaan. Gevangenis of geen gevangenis...

Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verhalen! Binnen enkele dagen zal ik schrijven over mijn bezoeken naar de gevangenis.

x Yalisa