De gevangenis

De afgelopen dagen heb ik veel brieven teruggelezen die ik heb ontvangen in de tijd dat mijn vader in de gevangenis zat. Het is zeker 10 jaar geleden dat ik deze voor het laatst had gelezen en ik moet zeggen, dat het niet meeviel.. De brieven en kaarten brachten veel emoties in mij naar boven.. meer dan voorheen.. De brieven heb ik destijds ontvangen en gelezen, met in mijn achterhoofd dat ons pap veilig was en met de hoop dat hij ooit sterk genoeg zou zijn om nuchter te leven en de realiteit zou kunnen dragen. Nu ik ze na mijn vaders overlijden weer voor het eerst heb gelezen, brengt dit andere, heftigere emoties met zich mee.. Mijn vader, de man die mij het leven heeft gegeven en dat vaak tot een hel heeft gemaakt, de man die mij heeft getekend voor het leven.. is er niet meer.. En ondanks dat mijn hele leven om hem, zijn verslavingen en psychotische aandoeningen draaide, zijn deze brieven één van de weinig dingen die ik nog heb, als aandenken aan hem. Het enige wat hij eigenlijk heeft achtergelaten, ben ik…

Enkele brieven die mijn vader me schreef vanuit de gevangenis.

Zoals jullie konden lezen in mijn vorige post, was mijn vader opgepakt voor het stelen van een handtas en had een straf van 18 maanden gekregen. Ondanks dat ik kwaad was op hem, verdrietig was omdat hij in de gevangenis zat en me in de steek gelaten voelde, miste ik mijn vader heel erg en was dagelijks met mijn emoties in gevecht. Het gevoel van het gemis en liefde, is aan mijn kant altijd erg groot geweest en kon het nooit een plekje geven.. Nu ik 26 en “volwassen” ben, is dit gevoel nog steeds aanwezig en denk niet dat het ooit echt weg zal gaan.. 

De bezoeken

Het moment was eindelijk daar.. een moment vol spanning, vreugde en tegelijkertijd angst. Nooit eerder was ik in een gevangenis geweest en wist niet goed wat ik moest verwachten. Wat ik me kan herinneren is dat mijn oom Johann, me altijd wist op te vrolijken en de spanning weg te nemen. Hij draaide muziek in de auto, we zongen allebei mee, haalde wat lekkers te eten en drinken onderweg en stelde me gerust door uit te leggen wat ik kon verwachten en dat het allemaal wel mee zal vallen. Eenmaal aangekomen bij de gevangenis, werd de spanning om mijn vader terug te zien erg groot. De laatste keer dat ik hem had gezien, had hij direct na mij te hebben afgezet en vrouw overvallen..

Eenmaal binnen, blijf ik dicht bij mijn oom en loop achter hem aan naar de aanmeld balie. Hier moeten we onze paspoorten laten zien, worden er foto's van je gezicht gemaakt, deze foto krijg je weer mee op een “bezoekerspas” en overige spullen die niet mee naar binnen mochten, werden opgeborgen in een locker. Na de aanmelding lopen we naar een andere ruimte, waarbij we individueel door de metaaldetector moesten lopen en deze bij mij begon te piepen. Op verzoek van de cipier moet ik mijn schoenen en riem afdoen en nogmaals door het poortje lopen, hierna was alles in orde en mocht ik mijn riem en schoenen weer aantrekken. Het volgende en laatste deel was een “onzichtbare” stempel. Deze stempel werd door een cipier op de armen van de bezoekers geplaatst en was alleen zichtbaar onder een black light lamp, legde hij uit. Het was blijkbaar in het verleden wel eens voorgekomen dat een bezoeker had geswitcht met een gevangene, zodat deze kon ontsnappen als “bezoeker”. De bezoekers werden dus gestempeld, de gevangenen niet. 

Na alle rituelen, die voor mij allemaal nieuw waren en veel indrukken achter lieten, werden we na kort wachten binnengelaten in de bezoekruimte. Hier mochten mijn oom en ik aan tafel gaan zitten, beide aan dezelfde kant, zoals alle bezoekers, zodat wanneer de gevangenen gingen zitten, deze ook allemaal aan dezelfde kant zaten. Enkele minuten later, kwamen de gevangen binnen en daar was mijn papa! Hij was hetzelfde gekleed als alle andere gedetineerden maar viel me meteen op! Het gevoel van blijdschap nam meteen alle andere emoties over en ik voelde me gelukkig dat ik mijn vader een knuffel en kus kon geven, al was dit niet lang..(de cipier wees ons erop dat het contact niet te lang mag duren). Ook mijn oom was blij zijn broer te zien. De gesprekken tijdens ons bezoek gingen vooral om de beloftes die mijn vader maakte aan mijn oom en mij, om zijn leven te beteren en van de alcohol af te blijven. Tijdens onze gesprekken kon ik maar niet stoppen met op de klok te kijken.. het idee dat ik na dat korte bezoekje weer afscheid moest nemen, deed me zeer en hield me constant bezig. Het bezoek duurde maar een uurtje en was voorbij voordat ik het wist.. De cipier roept dat het uur bijna voorbij is en we afscheid moeten gaan nemen. Mijn oom neemt als eerst afscheid van mijn vader, daarna ik. Mijn vader gaf me een dikke knuffel en kus en begon te huilen. Hij beloofde me dat hij niet meer zou drinken als hij vrij kwam en dat hij een echte papa voor mij zou zijn.. Mijn vaders tranen zorgden ervoor dat ik ook moest huilen.. ik wilde hem helemaal niet achterlaten! Ondertussen tikte de tijd door en moesten we de bezoekzaal verlaten. Samen met mijn oom liep ik de ruimte uit en draaide voor een laatste keer om, om naar mijn vader te zwaaien. 

Eenmaal de ruimte te hebben verlaten, werd iedere bezoeker gecontroleerd op zijn of haar “stempel” door middel van een machine met black light, waar je je arm in moest stoppen. Na de controle werden we teruggeleid naar de balie voor onze paspoorten en de lockers. Nadat we onze spullen terug kregen liepen mijn oom en ik naar buiten, terug naar de auto. We hebben het kort nog even over het bezoek en mijn ervaring, maar zijn beide geen “praters”.. Mijn oom zet onze favoriete muziek van Queen op hoog volume en zo rijden we samen terug naar huis. 

Ondanks dat ik geen prater ben en mijn “echte” gevoelens nooit uit zal spreken, wil dit niet zeggen dat dit bezoek geen indruk had achtergelaten. Het gevoel dat ik mijn vader weer moest achterlaten, viel me zwaar.. Zijn beloftes van “ik ga niet meer drinken” en “ik ga een goede papa voor jou zijn”, waren voor mij geen geruststelling.. Het was niet de eerste keer dat hij deze beloftes maakte en ze zonder rekening te houden met mij, weer brak. Mijn hoofd zat vol emoties en gedachten.. Gedachten over hoe ik mijn vader zou kunnen helpen om zijn verslavingen te verslaan, gedachten waar een kind van 10 jaar zich nog niet mee bezig hoort te houden.. Ik ben door alle gebeurtenissen gedwongen “volwassen” te worden op vroege leeftijd en ben mezelf vanaf kinds af aan erg bewust dat het leven veel tegenslagen kan hebben en de mensen genadeloos kunnen zijn. Doordat ik vanaf jonge leeftijd mijn emoties opkrop en altijd alles zelf wil oplossen, voelde ik mezelf onbegrepen door iedereen en nam ik langzaam maar zeker, mijn vader op sleeptouw, waardoor ik tot zijn dood ben blijven strijden voor hem. Deze twintigjarige strijd heeft mij mijn eigen identiteit gekost en ben ik mezelf verloren. Beetje bij beetje, probeer ik mezelf teug te vinden en mijn vaders dood te accepteren, wat voor mij echt niet meevalt. Het is met vallen en opstaan, één stap vooruit zetten en soms weer twee terug.. 

Voor alle mensen die vechten voor iemand met een verslaving, of misschien zelf kampen met een verslaving : Je bent niet alleen en je bent sterker dan je bent! Hoe moeilijk het ook is, laat het niet zover komen, dat je jezelf verliest.. Keep Strong! 

x Yalisa