Criminaliteit als gevolg

Hoewel mijn vader weg was in Nederland en ik in de weekenden vaak bij mijn oom in België was, zag ik mijn vader niet meer zo vaak. De hoop dat ik hem tegen zou komen of wat leuks met hem kon gaan doen hield ik wel vast en hoopte daar ieder weekend weer op. Helaas waren de keren dat ik mijn vader zag, vaak onverantwoord en altijd in een dronken toestand. Zijn drankmisbruik werd ook steeds erger, er was immers geen toezicht en mijn vader had in België eigenlijk niemand die hem erop wees.

Mijn vaders "vrij spel" had als gevolg dat zijn normen en waarden vervaagden en hij beetje bij beetje de controle kwijtraakte, hoewel hij zelf altijd dacht alles onder controle te hebben. Zo ging het drankgebruik op den duur gepaard met crimineel gedrag om zijn verslaving in stand te kunnen houden en te bekostigen. Eén van deze gebeurtenissen zal ik jullie vandaag vertellen..

Het was weekend en zoals eigenlijk ieder weekend, was ik dit keer ook in België. Het was zaterdagmiddag en samen met mijn moeder, oom en nog wat andere familieleden en kennissen, zaten we in het café waar mijn oom boven woonde. Het was die dag erg koud en er was het had die hele week al gesneeuwd. Zoals gewoonlijk vermaakte ik mezelf prima totdat er op het raam van het café werd gebonkt.. Ik keek op en zag daar voor het raam, in de sneeuw, mijn vader staan. Hij gebaarde of ik naar buiten wilde komen omdat hij het café na verschillende vechtpartijen in het verleden niet meer in mocht. Ondanks het stukje angst wat ik ondertussen had opgebouwd voor mijn vader, was ik toch enthousiast om hem te zien en liep dus snel naar buiten. Eenmaal buiten aangekomen gaf ik hem een dikke knuffel en kus maar merkte ik al snel dat hij gedronken had. Ineens viel het me ook op dat hij een korte broek en t-shirt droeg, terwijl de buitentemperatuur onder het vriespunt lag. Een beetje verward en geschrokken vroeg ik aan hem of hij het niet koud had, waarop hij antwoordde dat hij snel liep en het daardoor vanzelf warm kreeg. Mijn vader vroeg of ik even met hem wat wilde gaan drinken zodat we even bij elkaar konden zijn. Ondanks zijn vertoning en gedrag, zei ik hem even te wachten en ben ik binnen naar mijn moeder gelopen om te vragen of ik eventjes mee mocht gaan. Niet geheel gerust, stemde mijn moeder in en gaf me wat geld mee, voor het geval mijn vader niets bij zou hebben.

Na mijn jas te hebben aangetrokken, kwam ik buiten en zag ik dat mijn vader ondertussen een joint aan het draaien was. Ondanks mijn jonge leeftijd wist ik wat hij aan het doen was en gaf ik aan dit niet prettig te vinden, zeker niet wanneer we samen over straat moesten lopen en anderen zouden zien wat hij rookte. Eigenlijk geheel tegen mijn verzoek in, stak hij hem toch aan en zei : "Kom, we gaan wat lopen". Onderweg kan ik mezelf herinneren dat hij veel praatte, maar eigenlijk niets nuttigs had te melden, veelal dronkenpraat en in de slachtofferrol vallen door anderen de schuld te geven van zijn misstappen. Als er mensen meelezen en iemand kennen die alcoholist is, zullen ze dit gedrag vast herkennen!

Na ongeveer een half uur te hebben gelopen, de afgelopen 5 cafés te zijn geweigerd door de misdragingen van mijn vader en ik drinken voor hem had gekocht omdat hij geen geld had, zei ik dat ik  terug wilde naar het café met het smoesje dat ik het koud had. Hoe langer ik met mijn vader rondliep, hoe ellendiger ik mezelf voelde. Zijn dronkenpraat, zijn asociale gedrag door met zijn joint overal binnen te lopen en zijn schaamteloosheid hadden mijn energie opgeslurpt en kon het eigenlijk niet meer opbrengen. De hele weg hadden mensen ons nagekeken omdat mijn vader onverzorgd, in zomeroutfit met een joint in zijn hand over straat liep, ik wilde terug naar mijn moeder..

Mijn vader had me teruggebracht naar het café waar ik voor de deur met onrust afscheid nam. Ik gaf hem het overgebleven geld wat ik van mijn moeder had meegekregen en zei : "Alsjeblieft papa, dan kan je eten kopen." Waarop mijn vader me een kus gaf en afscheid nam. Terug binnen in het café voelde ik me verdrietig en verward, ik maakte mezelf zorgen om mijn vader, om zijn gedrag en of hij het niet koud zou hebben.

Een klein kwartiertje ging voorbij wanneer een goede vriendin van mijn moeder binnen komt gelopen en zegt tegen iedereen : "Als ik jullie was, zou ik goed op jullie tassen letten als jullie buiten lopen want er is zojuist een vrouw overvallen hier een paar meter verderop!". Het hele café was in rep en roer omdat de overvallen vrouw ook nog een bekende van velen bleek te zijn. Haar tas was met bruut geweld van haar schouder gerukt, de dader was gevlucht en had haar in shock achtergelaten.

De dag erna kreeg ik van een bekende te horen dat de overvaller van de dag ervoor was opgepakt door de politie. Dit werd mij natuurlijk met een reden verteld. De man die gister de vrouw had overvallen, was mijn vader en de politie had hem opgepakt. Dit was voor mij de eerste ervaring met mijn vader als "crimineel". Mijn vader was alcoholist en ik had het hier zwaar mee, maar nu was mijn vader ineens een overvaller en dat viel nog zwaarder. Als kind van 10 was ik nog nooit in de gevangenis geweest.. Dat is toch een enge plek waar alleen maar slechte mensen wonen? Maar als ik mijn papa wilde zien, zou dat betekenen dat ik toch naar de gevangenis moest om hem te bezoeken..

x Yalisa

Het café

Een aantal maanden gingen voorbij en ik zag mijn vader steeds minder. Wel was ik vaak in de weekenden in België, maar dan logeerde ik bij mijn oom, die toen boven een oud café woonde. Omdat de band tussen mij en mijn oom altijd erg sterk was, bleef ook de band tussen mijn oom en moeder goed. Doordat mijn vader ondertussen zijn eigen plan had getrokken en minder vaak in de buurt was, ging mijn moeder soms ook mee naar België.

Omdat mijn oom boven het café woonde en het in België destijds redelijk "normaal" was om de kinderen mee naar het café te nemen, was ook ik in de weekenden hier te vinden. Omdat het café enkel vaste klanten had waaronder mijn opa en nog enkele familieleden , die ook dagelijks een bezoekje brachten, kenden iedereen mij en had ik eigenlijk altijd een leuke tijd. Zo heb ik al op vroege leeftijd leren biljarten, mocht ik meehelpen achter de bar, kreeg ik drum les van de lokale bandjes maar heb ik ook veel geweld gezien omdat er veel alcohol werd gedronken. Er ontstonden vaak ruzies die eindigden in heftige gevechten. Ondanks dat ik jong was, ben ik eigenlijk nooit bang geweest.. Zelfs niet wanneer mijn ooms of andere familieleden bij het gevecht waren betrokken. Best gek eigenlijk als ik daar nu over nadenk maar op de een of andere manier was ik het gewend  en heb ik zelfs een keer "meegevochten"..

Mijn moeder, ik en een andere bekende hadden het café verlaten en zouden wat gaan eten. Onderweg krijgt de persoon die samen met ons was, ruzie met een grote kale man en beginnen te vechten. Mijn moeder liep door en nam mij mee zodat we op veilige afstand stonden. Op het moment dat ik mezelf omdraaide en het gevecht weer zag, werd ik ineens woedend en kon ik er niet tegen om te zien hoe iemand waar ik om gaf in een gevecht was. Wat er in mijn hoofd omging weet ik echt niet, maar ik begon naar het gevecht toe te rennen en sprong zo achterop de rug van de "tegenpartij", klemde mijn armen om zijn nek en begon kracht te zetten. Natuurlijk was ik op mijn 10e alles behalve sterk genoeg om het te kunnen winnen, maar heeft mijn hulp er wel voor gezorgd dat ze stopten met vechten. Nu ik "volwassen" ben en ik terugdenk aan hoe normaal het voor mij was geworden om ruzies en gevechten te zien, vind ik het behoorlijk bizar en alles behalve normaal. Als kind leek dit voor mij heel normaal omdat ik niet anders gewend was en ik echt niet het enige kind was dat in het café zat. Ondanks al het "alcoholmisbruik" en geweld in het café heb ik hier een leuke tijd gehad en was iedereen altijd aardig tegen mij. Toch hoort een kind niet zo vaak in het café te zijn waar vaak vechtpartijen voorkomen en mocht ik zelf ooit een kind krijgen, zou ik dit zelf nooit doen.

Door dit alles wat ik jullie in de afgelopen verhalen heb verteld en nog ga vertellen ben ik wel de persoon geworden die ik nu ben en daarvoor ben ik toch dankbaar. Op jonge leeftijd wist ik al dat het leven teleurstellend kon zijn maar heb me ondanks alles op mijn eigen manier ontwikkeld en veel geleerd. Ook voor de mensen die meelezen en misschien hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt, hoop ik dat jullie weten dat je nooit alleen bent en sterker bent dan je zelf denkt! Voel je vrij om een comment achter te laten, dit kan geheel anoniem en wie weet kun je ook van je afschrijven. Hou vol, ooit gaat de zon weer schijnen.

x Yalisa

Droevig cadeau

Gisteren heb ik jullie verteld over mijn schoolreisje naar de ZOO van Antwerpen. Zoals ik gister zei waren uit de tijd net na de scheiding , mij twee gebeurtenissen helder bijgebleven. De tweede gebeurtenis is ook weer een voorbeeld van hoe een kind vaak de dupe is van een echtscheiding, vooral wanneer er geen sprake meer is van een goede band tussen de twee ouders.

Het was weekend en mijn oom, de jongste broer van mijn vader was me op komen halen in Nederland om een weekend in België te blijven logeren. Omdat mijn vader me inmiddels al meerdere keren had laten zitten, terwijl hij me had beloofd te komen halen, kwam mijn oom me voortaan ophalen en nam deze rol op zich. Eigenlijk heeft mijn jongste oom, alle jaren wanneer mijn vader niet in staat was om voor mij te zorgen, voor mij gezorgd. Ook tijdens de heftige tijd, dat mijn vader nog wel in huis woonde, nam mijn oom me iedere zondag mee om de hele dag wat leuks te doen en wat lekkers te eten. Door de jaren heen, hoe ouder ik werd, werd de band tussen mijn oom en mij steeds sterker en zijn we altijd onafscheidelijk geweest, we waren één team. Hij zorgde er altijd voor dat ik mezelf veilig voelde en heb om eerlijk te zijn altijd meer een vader-dochter band met mijn oom gehad, dan met mijn eigen vader. Door hem ben ik nooit iets tekort gekomen en geen mens op deze aarde, betekent meer voor mij dan hij! En daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.

Mijn oom & ik door de jaren heen.

Maar even terug naar het weekend dat ik dus in België bleef logeren..

Wat we precies dat weekend hebben gedaan staat me niet meer bij, wel dat het mooi weer was, mijn vader het hele weekend heeft gedronken en dat we zondagochtend naar de vogeltjesmarkt in Antwerpen gingen, hier was mijn oom ook bij. De vogeltjesmarkt bestaat vandaag de dag nog steeds maar is in de afgelopen jaren drastisch veranderd doordat de wet- en regelgeving aangescherpt zijn. Vroeger werden er allerlei dieren verkocht zoals schapen, ezels, kippen, vogels, knaagdieren en honden, een feest voor een kind zoals ik, die het liefst ieder dier mee naar huis wil nemen. Na een tijdje over de markt te hebben gelopen, kwamen we aan bij het favoriete gedeelte van de markt en waar het voor mij eigenlijk allemaal om draaide, een winkel vol puppy's van verschillende rassen. Omdat mijn moeder het nooit had toegestaan een hond als huisdier te nemen, kon ik mezelf hierin uiten en met iedere puppy knuffelen. Mijn oog viel op een puppy die als eerste super enthousiast naar me toe kwam. Het was een blonde Cocker Spaniël en ik was helemaal verliefd. Mijn vader kreeg dit door en eigenlijk voordat ik het wist, werd de puppy in mijn handen gedrukt en zei mijn vader in zijn dronken bui: " Wil je hem mee naar Nederland nemen? Dan moet je het nu zeggen." In mijn achterhoofd hoorde ik het stemmetje dat mijn moeder dit nooit goed ging vinden maar wilde de puppy natuurlijk wel graag mee naar huis nemen, ik wilde niets liever! Zo gezegd, zo gedaan.. Mijn vader kocht de puppy voor me en ik was natuurlijk de koning te rijk. Vervolgens waren we buitengekomen met de puppy en had mijn vader mijn moeder aan de lijn. Hij schreeuwde tegen haar en zei dat hij de puppy toch mee naar Nederland ging geven..

Omdat de dag erna weer een schooldag was, moest ik afscheid nemen van mijn vader, nam ik mijn puppy mee en stapte ik in de auto van mijn oom. Als ik terugdenk moet dit voor mijn oom een ongemakkelijke situatie zijn geweest. Zijn band met mijn moeder was goed en zat nu ook tussen twee of eigenlijk drie vuren, als je mij erbij telt. Hij wilde mij natuurlijk ook niet kwetsen door middel van de puppy af te pakken. Eenmaal in Helmond aangekomen, had de puppy mij en heel de auto ondergepoept en stond mijn moeder kwaad en nerveus te wachten. Ze was natuurlijk over haar toeren omdat mijn vader me achteraf gezien alleen de puppy had gegeven om mijn moeder te stangen, hij wist goed dat ze dit absoluut niet wilde. Ook het feit dat ik ongewassen, met mijn haren recht overeind en in mijn nachthemd uit de auto stapte, maakte haar kwaad! Na een kort gesprek met mijn oom, is hij teruggegaan naar België en is de puppy bij mij gebleven. Die avond hebben mijn moeder en ik een gesprek gehad waarin ze zei dat ze de puppy echt niet in huis wilde hebben en dat mijn vader dit expres had gedaan. Wat mijn moeder ook zei, het maakte niets uit, ik wilde de puppy, die ondertussen de naam "Donny" had gekregen houden!

De dag erna kon ik niet wachten om mijn klasgenootjes te vertellen over Donny. Iedereen reageerde enthousiast en wilde hem natuurlijk zien. Mijn beste vriendinnetje is na school daarom ook mee naar mij thuis gegaan. De hele middag hebben we op het grote grasveld in de straat gespeeld met de puppy en ik was dolblij met hem. Dinsdag na school kwam ik thuis en rende meteen naar binnen om Donny te zien, maar Donny én al zijn spulletjes waren nergens te bekennen. Ondertussen was mijn moeder ook binnengekomen en begon me uit te leggen dat ze mijn oom had gebeld en hem had gevraagd de puppy op te komen halen omdat ze het niet trok. Mijn oom was dus in de tijd dat ik op school zat, Donny thuis op komen halen en had hem meegenomen naar België. Wanneer ik dit hoorde, was mijn hart gebroken en was ik kwaad op mijn moeder. Eindelijk had ik een hondje, iets wat ik al jaren wilde en geeft mijn moeder de hond na een aantal dagen achter mijn rug om weg! Ik heb hier als kind echt intens verdriet om gehad en het mijn moeder lang kwalijk genomen. Nu ik ouder ben weet ik ook dat het een rotstreek is geweest van mijn vader om mij als kind van 10 een puppy te geven terwijl hij goed wist dat mijn moeder hier echt niet achter stond en mijn hart hiermee dus automatisch zou breken..

Gelukkig is Donny goed terecht gekomen in Belgie. Mijn oom was wat gaan drinken in het café waar hij destijds boven woonde en werd aangesproken door een man die interesse had in de hond. De man heeft de pup mee naar huis genomen en hem in plaats van Donny, "Pruts" genoemd. Wanneer ik de jaren daarna in Belgie was, bracht de man mij regelmatig een bezoekje in het café en nam "Donny" dan mee, zo kon ik toch nog eens met hem spelen en knuffelen..

x Yalisa

Samen met mijn puppy Donny

Een reisje om niet te vergeten..

Samen met mijn moeder

Als ik terugdenk en alles goed op een rijtje zet, is het moment dat de echtscheiding officieel was, het moment waarop mijn vaders strijd, ook mijn strijd zou gaan worden. Mijn moeder begon langzaam uit zijn visier te verdwijnen en was eindelijk na jarenlange strijd officieel gescheiden. Mijn vader kwam eigenlijk niet meer naar Nederland, mits hij me kwam bezoeken of op kwam halen.

Het is niet meer op twee handen te tellen, hoe vaak ik als klein meisje helemaal klaar zat om met hem mee te gaan en hij me uren liet wachten en vervolgens niet op kwam dagen. Een week later ontving ik dan pas een brief van hem met daarin iedere keer een ander excuus waarom hij niet was gekomen. Ondanks zijn smoesjes, wist ik dat hij dan te veel had gedronken en me simpelweg gewoon vergeten was. Nu ik terugdenk aan die momenten doet het me nog steeds veel pijn, omdat ik op die dagen als kind echt verward en intens verdrietig was, een gevoel dat onbeschrijflijk veel pijn kan doen.

Als kind had ik op jonge leeftijd al een behoorlijke rugzak met bagage, waar ik voor mijn gevoel altijd alleen mee heb gelopen. Ook voelde ik me vaak anders dan anderen en was ik met andere dingen bezig dan mijn leeftijdsgenootjes. Vaak zat ik op mijn kamer brieven of gedichten te schrijven gericht aan mijn vader onder begeleiding van droevige muziek. Dit was een manier om mijzelf te uiten als meisje. Want zoals ik al schreef in één van mijn vorige posts, ben ik altijd een echte binnenvetter geweest. Praten over mijn emoties en gevoelens vond ik erg moeilijk en wilde altijd alles zelf verwerken, waardoor ik al op vroege leeftijd qua emoties in een soort van "automatische overlevingspiloot" raakte. Praten is sowieso niet één van ons "Rasker's" sterkste kanten. Maar hoe minder je voelt, des te beter dacht ik altijd. Ik had immers al zoveel gevoeld en geleerd dat je met gevoelens toelaten, alleen maar gekwetst zou worden, dus hield ik me sterk, zelfs tegenover mijn moeder. Daardoor heb ik altijd in "stil verdriet geleefd", in een wereld die voor mij grauw, grijs en eenzaam was.

Twee gebeurtenissen in het jaar na de scheiding, staan me nog glashelder bij, ik was toen ongeveer tien jaar. Eén daarvan wil ik graag vandaag met jullie delen. Het tweede verhaal schrijf ik morgen omdat het anders erg veel wordt.

Ergens aan het eind van het schooljaar ging ook mijn basisschool op het jaarlijkse schoolreisje. Toen we het aanmeldformuliertje mee naar huis kregen, wat mijn moeder moest ondertekenen, was ik door het dolle heen. Dit jaar gingen we op schoolreisje naar de ZOO in Antwerpen. Natuurlijk zag ik meteen de mogelijkheid om mijn vader te zien omdat hij in Antwerpen woonde en vroeg dit aan mijn moeder. Van mijn moeder mocht ik mijn vader bellen om te vragen of hij die dag ook naar de ZOO kwam om zo samen de dag door te kunnen brengen. Het was ondertussen al een behoorlijke tijd geleden dat ik hem had gezien en miste hem verschrikkelijk ondanks hij me keer op keer liet zitten. Mijn vader beloofde me door de telefoon dat hij de dag van het schoolreisje ook naar de dierentuin zou komen en we samen door de ZOO zouden lopen. Alle vriendinnetjes waarmee ik had afgesproken een groepje te vormen, was ik totaal vergeten. Over een paar weken zie ik papa!

Een aantal dagen voor ons reisje naar Antwerpen heb ik mijn vader  gesproken om zeker te weten dat hij ook kwam. Gelukkig was hij het niet vergeten en vroeg hoe laat we aan zouden komen, hij zou dan bij de ingang op me wachten.

De ochtend van het schoolreisje, was ik behoorlijk nerveus, kan ik mezelf herinneren. Niet omdat ik benieuwd was naar de dieren, maar wel dat ik mijn vader terug zou zien en ik toch altijd schrik had voor hoe hij ging verschijnen. Hij zou zichzelf namelijk niet schamen om zwaar onder invloed bij de ingang op me te wachten. Eenmaal aangekomen in Antwerpen, waar ik al van kleins af aan bekend ben, begin ik rond te kijken of ik mijn vader misschien al zie lopen, maar zag hem niet. Toen onze bus stopte bij de ZOO en ik uitstapte, zag ik ook bij de ingang mijn vader niet staan. Hoopvol keek ik rond, opzoek naar hem, maar toen we 15 minuten verder waren en inmiddels allemaal waren uitgestapt, zag ik hem nog steeds niet. Opeens was de dag waar ik zo naar uit had gekeken, veranderd in een dag van constant over mijn schouder kijken of mijn vader misschien niet later was aangekomen en me was komen zoeken. Mijn vriendinnetjes hadden zich wel een keer afgevraagd waar mijn vader was, omdat ik hun had verteld dat hij zou komen, maar kinderen zijn kinderen en waren dit na het zien van de eerste dieren natuurlijk al lang weer vergeten. Zelfs wanneer er een boodschap werd omgeroepen door de geluidsinstallatie van het park, luisterde ik aandachtig in de hoop dat ze mijn naam zouden omroepen en dat mijn vader op me stond te wachten. Terwijl al mijn vriendinnetjes plezier hadden, herinner ik deze dag als teleurstellend. De dag liep ten einde en de klas moest zich weer verzamelen om naar de bus te lopen en terug naar Nederland te rijden.

Teleurgesteld en vol verdriet zit ik in de bus en kijk nog voor één laatste keer met tranen in mijn ogen naar buiten, waar opeens mijn vader zwaaiend en schreeuwend aan komt gestrompeld met bloedvlekken in zijn kleren en een blauw oog. Dit moment speelde zich echt af als een drama film en is me altijd detail tot detail bijgebleven. Het moment waarop ik mijn vader zag, had de chauffeur net de deuren van de bus gesloten en begon zijn draai te maken om te vertrekken. Wat ik op dat moment voelde was net alsof mijn hart in stukjes werd verscheurd. De hele dag heb ik teleurgesteld rondgelopen, constant op zoek naar mijn vader.. Hij had de hele dag gehad om te verschijnen en net op het moment dat hij dit niet moest doen, was hij daar ineens.. Het enige wat ik op dat moment hysterisch kon uitschreeuwen was : "PAPA!", "IK MOET NAAR MIJN PAPA!" en wilde de bus uit om naar hem toe te gaan. De bus was al beginnen rijden en de leerkracht probeerde me te kalmeren. Het moment dat ik stopte met huilen, voelde ik nog maar één ding en dat was niks.. Ik was verdoofd van al het huilen en kon eigenlijk alleen nog maar leeg voor me uitstaren..

x Yalisa

Vriendinnetjes van school & ik

Voordat ik verder ga

Zoals ik in mijn eerste post aangaf, vind ik dat we in een wereld leven die genadeloos is. Mensen beoordelen anderen op hun verschijning, fouten en eigenlijk alles wat de mens als eerste ziet en hem niet aanstaat. Doordat ik tot mijn vaders dood heb gevochten om hem beter te maken, hebben zowel mijn vader als ik veel te maken gekregen met deze zogenoemde "hypocriete wereld" vol mensen die denken het allemaal te weten, maar geen idee hebben waar ze over praten. Ik ben altijd in mijn vader blijven geloven en heb altijd medelijden met hem gehad, daar had ik mijn redenen voor en dat verdiende hij ook..

Het volgende wat ik jullie wil vertellen heb ik uit verhalen van mijn vader en zijn broers. Om privacy redenen en het respect voor mijn ooms ga ik deze situatie kort uitleggen en zal ik voornamelijk over mijn vader praten. Ik vind dat jullie dit wel moeten weten en het misschien wat duidelijker maakt waarom ik het mijn vader, diep van binnen nooit écht kwalijk kon nemen wat hij deed.

Mijn vader en zijn moeder.

Op 4 november 1963, een zwaar bewolkte winterdag, werd mijn vader als eerste kind van het gezin geboren. Hij kreeg de naam Marc Maria Jozef Rasker. Later in 1965 en 1968 kregen zijn ouders (mijn opa en oma) nog twee zonen, waardoor ze dus een gezin vormden met 3 kinderen. Eigenlijk al voor de geboorte van mijn jongste oom, ging het huwelijk niet goed. Beide ouders dronken veel en waren eigenlijk niet geschikt als ouders.

Mijn oma, vader en zijn broertjes.

Al op vroege leeftijd komen ze terecht in een weeshuis, wat geen fijne plek was om op te groeien. Na het weeshuis worden ze in huis genomen door hun oma, dit was een heks van een wijf. De enige reden dat ze de kinderen in huis nam was dat ze dan geld zou ontvangen. Dit geld gebruikte ze niet om kleren of andere spullen die de kinderen nodig hadden te kopen. Nee, de heks stopte het geld in eigen zak. Het kwam geregeld voor dat ze dagen geen eten kregen van hun oma. Omdat mijn vader de oudste was, klom hij weleens stiekem uit het raam om eten te gaan stelen voor hem en zijn broertjes. Zo moesten ze met z'n drietjes als kleine kinderen al samen zien te overleven. Als ze 's ochtends opstonden, stond hun oma op hun kamer en schreeuwde : "Jullie zijn gestraft!". Ze wisten zelf nooit waarom ze straf hadden. De enige reden kon zijn dat ze waren opgestaan in de ochtend om naar school te gaan.  Mijn vader werd na het weeshuis naar een school voor doofstommen gestuurd. Als jullie jezelf afvragen of mijn vader doofstom was of in welke vorm dan ook problemen had met zijn gehoor, kan ik jullie verzekeren dat zijn gehoor uitstekend was. Dit voorbeeld laat zien hoe er destijds met hun werd omgegaan. De avonden bij hun oma thuis waren vaak niet geschikt voor kinderen. Mijn vader vertelde me dat hij ooit uren met de koffiepot op zijn hand heeft moeten staan en moest dienen als bijzettafeltje. Wanneer zijn oma of iemand anders van het huishouden koffie wilde, moest hij vliegensvlug de koffie inschenken. Deed hij iets wat hun niet aanstond, kreeg hij klappen.

In het weeshuis.

Bij oma thuis ( links mijn vader )

Alcohol was niet meer dan normaal..
Stel je voor.. je hebt een kindje en deze viert zijn 3e verjaardag. Voor ons is het heel normaal een taart te kopen, gezonde sapjes of ranja te schenken en de kinderen op het feestje een leuke dag te bezorgen. In het gezin van mijn vader ging een feestje er heel anders aan toe. De volwassenen nodigde de gasten uit en uiteindelijk werd het één groot zuipfestijn wat ook vaak uitdraaide op geweld. Mijn vader kreeg in plaats van een lekker glaasje ranja, een groot glas bier. "Omdat hij 3 jaar werd mocht hij er wel maar 3 opdrinken of toch zeker stoppen wanneer hij voelde dat hij zat werd". Zo ging dat jaar, na jaar, na jaar. In de tijd dat ze bij hun oma woonde zagen ze hun vader wel eens en mochten ze meehelpen klussen. Ook hierin werden ze niet betaald door middel van geld maar kregen ze blikjes of flesjes bier. Wanneer hun vader geen alimentatie betaalde aan hun oma, werden de kinderen gestraft en ga zo maar door.

Mijn vader op anderhalf jarige leeftijd

Na de scheiding van mijn opa en oma, is mijn opa hertrouwt met een nieuwe vrouw en kreeg hierna nog één zoon Patrick. Mijn oma heeft na de scheiding nog 2 zoons gekregen, waarvan ik er één ken en de ander nog nooit heb gezien maar beide een andere richting zijn uitgegaan en geen contact hadden met de rest van de familie. Mijn oma is op de jonge leeftijd van 37 overleden en liet dus 5 kinderen achter. Mijn vader was toen 17.

Er zijn nog tientallen gruwelijke verhalen die mijn vader als kind heeft meegemaakt, maar zoals ik al aangaf in de intro, hou ik deze uit privacy redenen privé. Maar het feit dat mijn vader is geboren in een onveilig thuis, van kleins af aan moest overleven en alcohol er letterlijk met de paplepel werd ingegoten, was het voor mij altijd moeilijk om hem "te laten vallen", wat hij mij ook aandeed. Hoe ouder ik zelf werd hoe meer ik mijn vader zag als een verloren man, die als kind veel onrecht is aangedaan en dit nooit heeft kunnen verwerken.

Voor mijn ooms heb ik onbeschrijflijk veel respect en ik zal hun nooit uit kunnen leggen hoeveel ze voor mij betekenen en hoe trots ik op hun ben dat ze zichzelf wél staande hebben gehouden in deze strijd tegen hun verleden.
Johann en Francis, ik hou van jullie.

x Yalisa

Papa

Er was niets meer te redden

Helemaal op het einde van mijn ouders huwelijk, waren ze nog wel getrouwd maar van liefde was geen sprake. Mijn vader wilde niet scheiden en zo begon voor mijn moeder een echtscheiding die zeker 3 jaar heeft geduurd. Nadat de advocaat meerdere jaren had geprobeerd in contact te komen met mijn vader en dit echter niet lukte omdat mijn vader geen vaste verblijfsplaats had, besloot hij om de scheiding met of zonder goedkeuring van mijn vader door te voeren. Op 22-03-2002 heeft de rechter uitspraak gedaan en was mijn moeder officieel geen mevrouw Rasker meer.

Het feit dat mijn moeder midden in de echtscheiding zat en de advocaat geen gehoor kreeg van mijn vader, was voor mijn vader geen reden om uit beeld te blijven. Ondanks alles had hij nog steeds dagelijks grote invloed op ons leven. Mijn moeder liet mij vrij over de beslissingen die ik maakte of ik wel of geen contact wilde met mijn vader. Al vanaf ik mezelf kan herinneren is mijn vader altijd een van de belangrijkste personen geweest en heb ik altijd ondanks alles, erg naar zijn aanwezigheid verlangd. Ik hield en zal voor altijd zielsveel van hem houden, wat hij ook deed of wat zijn gebreken ook waren. Het is een extreem sterke band die ik niet kan uitleggen maar die mijn vader en ik beide duidelijk voelden. Misschien was het omdat we zoveel op elkaar leken? Zowel van de binnen- als buitenkant. Hoe dan ook, het feit dat ik vrij was in de keuze om te gaan met mijn vader, heeft ervoor gezorgd dat ik van kleins af aan een onbesproken contract ben aangegaan, dat ervoor zorgde hoe ouder ik werd, hoe intenser en heftiger de gebeurtenissen werden en er voor mijn vader bepaalde grenzen verdwenen.

Van het volgende voorval staan mijzelf nog maar enkele dingen bij, omdat ik dit zelf niet als vervelend heb ervaren. Voor mijn moeder moet dit verschrikkelijk zijn geweest en weet alle details daarom ook van haar..

Als kind speelde ik graag buiten en was skeeleren één van mijn hobby's. Mijn moeder was altijd erg voorzichtig met mij en waarschuwde me altijd dat ik niet ver weg mocht en dat ik altijd in het zicht moest blijven. Zoals gewoonlijk, ging ze buiten kijken of ze me zag, maar ik was nergens te bekennen. Omdat toen (1999) de mobiele telefoon nog niet zo vanzelfsprekend was als dat het nu is, kon mijn moeder niemand even snel bellen om te vragen of ze me hadden gezien. Een aantal uur later bleek dat tijdens ik aan het skeeleren was, mijn vader zwaar onder invloed, mij in de auto had meegenomen naar België, geheel achter mijn moeders rug om. In de volksmond spreken we dan van ontvoering maar zoals ik al zei heb ik dit zelf niet als vervelend ervaren omdat ik blij was mijn vader te zien en je een kind natuurlijk makkelijk wijs kunt maken "dat mama het goed vind". Wel is het levensgevaarlijk en onverantwoord geweest om mij onder invloed helemaal mee te nemen naar België. Dat maakt me eigenlijk nu veel kwader dan dat het toen invloed op me had. Uiteindelijk heeft mijn oom me teruggebracht naar Nederland en ik was verder prima in orde. Mezelf helemaal niet bewust van het feit dat "mama" vreselijk ongerust was. Ik was blij, ik had papa gezien!

Ergens midden in de echtscheiding, in 2000, woonde mijn vader in een klein appartementje boven een café in Mechelen, in een smal straatje dat leidde naar de kerk en "de Grote markt". Omdat ik die tijd toch graag mijn vader wilde zien, maar niet graag alleen ging en durfde, ging mijn moeder voor één weekend met mij mee. Nu ik ouder ben en terugdenk moet dat een behoorlijk lastige situatie geweest zijn voor mijn moeder, maar ben ik haar dankbaar dat ze me altijd zelf heeft laten kiezen. Het weekend dat we daar verbleven veranderde ook alweer snel in een hel. Dat ik op bezoek was, zorgde er alles behalve voor dat mijn vader niet dronk. Het leek hem niets te doen dat ik op bezoek was gekomen en was alleen maar bezig mijn moeder verwijten naar haar hoofd te gooien. Wanneer bij mijn vader de stoppen weer doorrsloegen omdat hij teveel had gedronken, was hij tierend vertrokken en de deur achter zich op slot gedaan.. Hij had ons opgesloten.. Mijn moeder heeft nooit laten zien dat ze bang was en daarvoor heb ik veel respect. Ze was sterk op de momenten dat ik haar nodig had. Laat in die avond was het feest in het café, onder het appartement begonnen. Het liedje "It feels so good" van zangeres Sonique werd die avond veel gedraaid. Nu jaren later, wanneer ik dit liedje hoor, neemt het me weer mee naar die avond.

De dag erna keerde mijn vader terug naar het appartement. Waar hij was geweest of wat hij had gedaan, weet ik tot de dag van vandaag nog niet. Wel weet ik dat mijn moeder mij had klaargemaakt om te vertrekken. Toen mijn vader zag dat we wilden gaan, werd hij opnieuw kwaad en erg agressief. Toch is het ons gelukt om via de deur, naar de gang, via de trap naar beneden te rennen met al onze spullen. Toen we beneden de voordeur open deden, stond mijn vader al boven uit het raam te dreigen en te schreeuwen. Mijn moeder zei me hier niets van aan te trekken en dat we nu veilig waren en naar mijn oom, de middelste broer van mijn vader zouden lopen, die woonde daar niet ver vandaan. Wanneer we beginnen te lopen schrik ik mezelf rot van een harde klap achter mij. Mijn vader had een grote zware bloempot van boven naar beneden uit het raam gegooid en had ons maar net gemist..

Dit was mijn laatste verhaal van deze week, maandag begin ik weer met schrijven.

x Yalisa

Het huwelijk redden

Hoe verder de tijd vorderde, hoe erger mijn vader werd. Niet alleen was mijn vader verslaafd aan alcohol, ook cocaine en gokken waren deel van hem geworden. Ochtenden dat mijn moeder mij naar school bracht, zagen we mijn vader vaak met zijn voeten op het dashboard in zijn werkbus liggen en lag hij zijn roes uit te slapen. Hoe je het ook went of keert, mijn vader had als het ware de controle over ons leven. Meerdere malen heeft mijn moeder hem op straat gezet omdat hij in de toestand waarin hij dan verkeerde, niet aantoonbaar was. Om daarna afleiding te zoeken nam mijn moeder me bijvoorbeeld mee naar het centrum, zodat ik dan aan andere dingen kon denken. Wat wij niet wisten is dat mijn vader terwijl wij weg waren, met de ladder van het werk het slaapkamerraam binnenklom en met werkkleding en schoenen in bed was gaan liggen. Natuurlijk toen we thuiskwamen en mijn moeder erachterkwam dat hij in bed lag, ontstond er weer ruzie.

Zo ging het ongeveer door tot mijn achtste. Mijn vader was in een aantal jaren veranderd in een agressieve, enge man. Een man die het normaal vond om spullen kapot te slaan, straalbezopen van de trap af te donderen, ruzie te maken, drugs te gebruiken en boos op mij werd als ik bang voor hem was.

Ondertussen was mijn vader nog steeds werkzaam als dakdekker, maar was voortaan meer aan het drinken en gebruiken dan dat hij aan het werk was. Karweien die mijn vader in de weekenden aannam om bij te verdienen, veranderden van tevreden klanten in boze klanten. Zo begon mijn vader vaak aan een dak, brak het open, vroeg de mensen om een voorschot om materiaal bij te kopen en verdween dan met het geld de kroeg of Belgie in. De mensen zaten vervolgens met een dak dat was opengebroken, waren hun geld kwijt, zagen mijn vader niet meer terug en met als kers op de taart zaten ze met een verregende bovenverdieping omdat het die avond hard begon te regenen.

Mijn moeder was het ondertussen helemaal zat en ging hieraan kapot. Ze wilde scheiden. Toen mijn vader dat doorkreeg, wilde hij ineens zijn best gaan doen en proberen niet meer te drinken. Om het nog een laatste keer te proberen, gingen we als gezin op vakantie naar Spanje. Wat een leuke vakantie had moeten worden eindigde in een hel. Mijn vader liet ons constant alleen, achteraf gezien om drugs te scoren, dronk nog meer dan dat hij thuis deed en werd nog agressiever. De avond voordat we terug naar Nederland zouden vliegen, hadden mijn vaders "frustraties" denk ik hun toppunt bereikt. Hij begon tegen ons te schreeuwen en wilde onze paspoorten en tickets verscheuren. Ik kan jullie niet uitleggen wat je dan als klein kind voelt. Angst en machteloosheid namen me over en ik begon te huilen. Mijn moeder probeerde ondanks haar eigen angsten mij te troosten wat mijn vader denk ik op dat moment nog kwader maakte. Zijn stoppen sloegen toen door en gaf mijn moeder een klap in haar gezicht en pakte een zware glazen asbak en gooide deze van het balkon. Volgens mij is hij daarna weggegaan en ben ik samen met mijn moeder achtergebleven op de hotelkamer. Ik wil er wel graag bij vermelden dat dit de enige keer is dat mijn vader mijn moeder heeft geslagen, ook mij heeft hij nooit fysiek pijngedaan.

Terug in Nederland ging het leven wat we voor de vakantie hadden alleen nog maar meer achteruit. En was mijn moeder vastberaden te gaan scheiden.

x Yalisa

Geen fijn thuis

De herinnering die ik vanmorgen aan jullie beschreef, van toen ik ongeveer 5 jaar was, betekent voor mij ook het begin van het einde. Vanaf die tijd herinner ik mijn vader niet in leuke herinneringen, maar vooral verdrietige en angstige herinneringen.

Nadat mijn vader enkele jaren in Nederland woonde, waren zijn strafvervolgingen in België verjaard en hing er geen gevangenisstraf meer boven zijn hoofd. Dit betekende automatisch dat hij weer de grens over kon en zonder gevaar van aanhouding België kon bezoeken. Vanaf het moment dat mijn vader weer terug België in kon komen, ging het snel bergafwaarts met hem. Hij raakte terug in contact met zijn "foute vrienden van vroeger" en begon steeds meer te drinken en steeds minder thuis te komen.

Er heerste vaak een gespannen sfeer thuis . Mijn moeder had het zwaar met het gedrag van mijn vader. Mijn vader werkte nog wel op het dak maar begon al met drinken voordat hij moest vertrekken in zijn werk bus. Soms kwam hij nachten niet thuis en als hij wel thuiskwam, was dit erg laat, straalbezopen en agressief. Er waren avonden dat mijn vader in het café, niet ver van ons huis vandaan, begon te vechten en alles kort en klein begon te slaan. De eigenaar van het café kwam mijn moeder dan thuis roepen als het weer zo ver was. In die tijd ben niet alleen ik maar vooral mijn moeder er aan onderdoor gegaan.

Dit is een gebeurtenissen uit die tijd, die mij nog erg helder bij staat :
Al vanaf ik een klein meisje ben, ben ik dol op dieren en een echte dierenvriend. Omdat het huwelijk van mijn ouders alles behalve goed liep, mijn moeder daardoor neurotisch het huis begon te poetsen en soms 4 keer per dag stofzuigde en dweilde, mocht ik geen huisdieren hebben zoals een hond. Een hond zou rommel maken en dat zou nog meer stress opleveren. Wat ik wel kreeg was een kanarie en noemde hem Vogel. Ondanks dat een kanarie absoluut geen hond is, was Vogel voor mij wel écht MIJN huisdier en ik hield van hem. Hij kreeg een mooie kooi met een hangende standaard, voor het raam in de woonkamer.

Op een bepaald moment, waarschijnlijk was ik een jaar of 6-7, vond ik het alles behalve prettig om thuis te zijn. Er was zoveel geschreeuw in huis en voelde me vaak angstig. Ik weet nog dat mijn vader weer eens agressief en dronken thuis kwam en alles in huis kapot begon te slaan, waarna hij kwaad vertrok. Kort daarna zit ik in de woonkamer op de bank en wordt ineens onze voorruit ingeslagen. Met een harde klap vliegen alle glasscherven door de kamer. Ook de vogelkooi met Vogel erin viel met een harde klap op de grond. Dit deed mij op dat moment erg veel verdriet en ik weet nog dat ik erg bang was. Zeker te bedenken dat degene die het raam eruit sloeg, mijn papa was..

Eigenlijk als ik terugkijk naar die tijd, was het enige rustmoment voor mij school. Daar had ik lieve vriendinnetjes en kon ik thuis even vergeten. Maar ook op school begonnen de leraren te zien dat er wat mis was thuis. Verschillende juffen hebben vaak met mij gepraat wanneer ze zagen dat het met mij wat minder ging. Het deed me als klein meisje goed om hierover te kunnen praten op school. Maar uiteindelijk moet je als kind toch terug naar huis..

Tot morgen     x Yalisa

Mijn eerste echte herinnering..

Vanaf ongeveer je 4e levensjaar kun je jezelf dingen herinneren. Waarom we dingen van voor die tijd vaak niet meer kunnen herinneren, is nog niet helemaal wetenschappelijk bekend maar er zijn verschillende theorieën over. Eén voorbeeld van die theorieën is bijvoorbeeld : Een kind van 4 kan zichzelf een bepaalde dag in de speeltuin nog goed herinneren. Maar wanneer het kind 7 jaar ouder is, heeft het al zo vaak gespeeld in de speeltuin, dat de dagen allemaal op elkaar beginnen te lijken en zo eigenlijk als één herinnering worden opgeslagen. Hier kon ik mezelf wel in vinden.

Toen ik mezelf af ging vragen wat mijn eerste herinnering was, moest ik hier best lang en diep over nadenken.. Toen uiteindelijk deze als eerste herinnering naar boven kwam :
Het was een warme dag en ik zou die ochtend op schoolreisje gaan, ik zat toen in groep 2 van Christelijke basisschool de Rank in Helmond, dus zal ik 5 jaar zijn geweest. Die ochtend was mijn moeder erg gehaast en achteraf gezien behoorlijk gestrest. Ze moest me met de fiets naar school brengen en kwam er op het moment dat we aan wilden fietsen achter dat haar band slap was. Omdat mijn oma 5 deuren verderop woonde, kon mijn moeder haar fiets lenen. Onderweg naar school, kan ik mezelf nog herinneren dat mijn benen zwaar begonnen te wegen, waardoor ik steeds meer moeite had om mijn benen uit elkaar te houden. Omdat de fiets van mijn oma geen jasbeschermers had en ik mijn benen niet meer uit elkaar kon houden, kwam ik met mijn linkervoet  tussen de spaken van die fiets. Mijn hak hing nog maar met een stukje vlees aan mijn voet. Mijn moeder die op dat moment een flinke rughernia had, heeft me toen helemaal naar huis gedragen, niemand wilde haar helpen. Vervolgens ging het heel snel. Een kennis uit de straat die kippenslachter was, bracht mij en mijn moeder als een gek naar het ziekenhuis. Ik weet nog dat toen ik in die bus zat, er nog half levende kippen in die bus lagen en ik daar toen ook nog schrik van had. In het ziekenhuis aangekomen, bleek dat mijn voet gebroken was en moest deze worden gezet en in het gips. Later die avond, toen ik in bed lag, kan ik mezelf herinneren dat mijn vader pas nadat ik in bed lag thuis kwam. Ze hadden ruzie en mijn vader schreeuwde tegen mijn moeder. Als kind hoor je die dingen, maar stel je er eigenlijk nooit echt vragen over of ben je het de dag erna zo goed als vergeten.

Nu ik ouder ben en natuurlijk ook veel verhalen van mijn moeder heb gehoord, weet ik nu waarom mijn vader die avond zo schreeuwde tegen mijn moeder. Hij kwam pas laat thuis omdat hij na het werk was gaan zuipen in de kroeg. Mijn vader was straalbezopen thuis gekomen en gaf mijn moeder de schuld van mijn gebroken been.. Met nare en kleinerende beschuldigingen tot gevolg. De reden dat ze die ochtend zo gestrest was kwam doordat mijn vader eigenlijk al een behoorlijk alcohol probleem had en verbaal behoorlijk agressief kon worden. Dit is voor mij ook hét moment, dat mijn vader langzaam in iets veranderde, dat steeds een stukje meer van hem overnam.

Zoals ik al zei heb ik er behoorlijk lang over na moeten denken maar dit is dus mijn eerste échte levensherinnering.. Ik had er eigenlijk ook nooit eerder bij stil gestaan, zoals denk ik vele van jullie hier nooit echt bij stil hebben gestaan. Misschien wel leuk om zelf eens over na te denken. De jaren die daaraan vooraf gingen, ken ik alleen terug uit foto's.

Het is jammer dat ik mezelf niets herinner van die jaren daarvoor, want dat waren juist de beste en mooiste jaren die wij met z'n drietjes als gezin hadden..

x Yalisa

Laat ik bij het begin beginnen.

Mijn naam is Yalisa, half Nederlands, half Belg. Mijn moeder is geboren en getogen in Helmond, mijn vader geboren in Borgerhout Antwerpen.

Laat ik bij het begin beginnen, nog voordat ik geboren werd..
Ergens in de herfst van 1989 leerden mijn ouders elkaar kennen. Mijn vader was net nieuw in Nederland en eigenlijk direct nadat ze elkaar hadden ontmoet ,bij een gezamenlijke Belgische vriend,  sloeg de vonk over. Mijn moeder was destijds 21, mijn vader 26, de leeftijd die ik nu heb. Na korte tijd samen, is mijn vader bij mijn moeder ingetrokken, die toen nog thuis woonde bij haar moeder. Mijn vader had werk als dakdekker, wat goed verdiende en zo konden ze sparen voor hun uitzet.

Alles verliep prima tot een korte tijd voordat ze samen gingen wonen..
De gezamenlijke vriend waar mijn ouders elkaar hadden leren kennen, komt binnen en duwt de voorpagina van de Antwerpse krant onder mijn moeder's neus, wat er als volgt uitzag: De titel van het artikel luidde "Wie kent deze man?", met daaronder een grote foto en de uitleg wat deze man had misdaan. Mijn moeder was geschokt. De gezochte man op de voorpagina was mijn vader! De reden dat mijn vader hier in Nederland terecht was gekomen, was omdat hij diverse banken voor miljoenen, destijds nog Belgische Franken had opgelicht door middel van document-, vingerafdruk- en anderen vervalsingen. Door naar Nederland te vluchten, was mijn vader ontkomen aan alle justitie en strafvervolging, ze konden hem immers nergens vinden. Aangezien de communicatie tussen Nederland en België erg slecht was en mijn moeders liefde voor mijn vader erg groot was, zijn ze toch samen gaan wonen en samen verder gegaan.

In mei 1990 is mijn moeder zwanger geraakt en beide waren dolgelukkig met dit nieuws. Het feit dat mijn vader gezocht werd in Belgie, heeft zelfs hun huwelijk op 17 januari 1991 niet in de weg gestaan.

Om precies te zijn één maand en vijf dagen na hun huwelijk, op 22 februari 1991 om 15:10 uur, werd ik geboren. Niet wetende, wat me in dit leven wat hun mij hadden gegeven, nog te wachten stond..

Mijn vader, moeder en ik.

Laat me je meenemen naar het verleden

Nu is het juiste moment.. Het moment dat ze het boek voorgoed moet sluiten. Het steeds zwaarder wegend boek dat ze bij haar draagt vanaf ze haarzelf kan herinneren.

Het sterke, zelfverzekerde, vrolijke meisje .. Dat was ze al lang niet meer. Hoe kon iets waar je zoveel van hield, je helemaal kapot maken?



29 maart 2017, 21:00 uur

Na een dagje weg te zijn geweest, zit ik in de auto op de terugweg naar huis. Plotseling gaat mijn telefoon, het is mijn moeder. Ze vraagt hoe lang het nog duurt voordat ik terug ben in Helmond. Met een instant raar gevoel in mijn maag, zeg ik dat het nog zeker een uurtje duurt. Ik hoorde aan haar stem dat er iets niet goed was en meteen dacht ik : "Het zal toch niet...". Ze wilde geen antwoord geven op mijn vraag wat er aan de hand was en vroeg of ik meteen als ik in Helmond was, naar haar wilde rijden. Het uur in de auto leek wel een eeuwigheid te duren en mijn hart bonkte in mijn keel..

"Je kunt beter even gaan zitten", zei mijn moeder, toen ik bij haar thuis was aangekomen. Mijn hart maakte nog meer overtoeren dan dat het al deed. "Yalisa, ze hebben papa dood gevonden op bed, in zijn woning. Ik vind het zo verschrikkelijk voor jou".

Het gevoel wat daar op volgde kan ik beschrijven als een grote leegte. Ik voelde alles, maar tegelijkertijd voelde ik niets.. Verwarring, omdat mijn vader in mijn ogen onsterfelijk was en overal bovenop kwam.

Vanaf ik een klein meisje was, ben ik mezelf voor aan het bereiden op dit moment. Het moment dat ik dit slechte nieuws zou krijgen. Het klinkt voor jullie misschien raar om bijna je hele leven bezig te zijn met het voorbereiden op de dood van je vader, maar voor mij was dit eigenlijk niet zo vreemd.

"Een gebroken persoon, die dagelijks moest vechten met zijn demonen en keer op keer verloor", "Een man die overgenomen werd door zijn demonen en er uiteindelijk zelf één werd". Dat is een korte omschrijving van wie mijn vader was geworden.

Mijn naam is Yalisa Rasker, op 22 februari 1991 werd ik geboren. Ik ben de dochter uit een gebroken gezin, de dochter van een vader die de strijd met zijn alcoholverslaving heeft verloren. Dagelijks, jarenlang heb ik hulpeloos toegekeken hoe mijn vader van een sterke slimme man, veranderde in een verloren persoon, die niet kon leven met de pijn en onrecht die hem als kind zijn aangedaan. De jarenlange strijd die ik heb geleverd om mijn vader te helpen, een strijd waarin ik mezelf ben verloren, een strijd waarin we beiden hebben verloren. Een wereld vol mensen die met afschuw en onbegrip reageren, me voor gek verklaarden dat ik zo ver ging voor mijn vader. Een hypocriete wereld waarin mensen alleen zwart-wit zien, "moet hij maar niet zoveel zuipen, dat doet hij allemaal zelf!" Niet wetend, of niet kunnen nadenken wat de reden kan zijn, dat een persoon zo ver van wal kan raken. De levenslange strijd die we samen hebben proberen te winnen, maar ondanks alles, toch hebben verloren.

In deze blog wil ik mensen die iemand kennen of zelf in een soort gelijke situatie verkeren, steun bieden, mijn verhalen delen en vertellen hoe ik hiermee omging. Er lopen veel mensen rond die met verslavingen in de familie te maken hebben. Hopelijk kan ik jullie met de verhalen van mijn vader steun bieden en inspireren sterk te blijven.

x Yalisa