Zijn gedicht voor mij

Lieve lezers,

In mijn verhaal  "De gevangenis" vertelde ik jullie over de brieven die mijn vader me schreef tijdens zijn detentie periode en dat ik ze voor het eerst sinds lange tijd weer had gelezen. Met veel pijn heb ik ze afgelopen week teruggelezen en moet eerlijk zeggen, dat ik daardoor mezelf weer best verdrietig voel. Eén brief die ertussen zat heeft bij mij veel losgemaakt en kon deze mezelf ook niet meer herinneren. In de brief staat een lang gedicht, dat mijn vader zelf voor me heeft geschreven en me tijdens het teruglezen veel pijn deed. Het gedicht wil ik graag met jullie delen zodat jullie niet alleen een beeld krijgen van mijn emoties en gedachten, maar ook een beetje van mijn vaders kant:

"Mijn gedicht voor jou die ik boven alles verkies en ik mijn leven zou geven zonder erover te moeten nadenken, al zou de reden waarom, je eigen schuld zijn. Mijn Yalisa"

"De realiteit werd een leugen en de leugens werden realiteit. Maar wat ik wel wil van jou is dat je me geloofd dat ik altijd van jou ben blijven houden en het me continu pijn deed je te moeten missen. Al was het mijn schuld meestal en kon je het nergens aan ondervinden, dat dit zo was. De tijd dat we samen waren, die tijd was veel te kort. Maar voor ik het echt besefte, was ons hele gezinnetje en alles wat we hadden opgebouwd al volledig ingestort en kansloos. De drank en de drugs die ik nam, gaf me het gevoel van er iets aan  kunnen doen en kracht om te vechten. Nu ben ik opgesloten en ben alles verloren. De straf die ze me hebben gegeven, daar kan ik wel tegen, want de mens die ze me geeft, heeft misschien zelf geen leven. Want mijn echte straf heb ik al gekregen, door te moeten leven met het schuldgevoel voor wat ik jou niet meer kon geven. Door wat ik jou heb aangedaan en te kort gedaan. Vele liedjes die ik hoor, die me aan jou doen denken, kunnen me krenken. Jij bent het allerbeste wat God me kon schenken. Hij gaf jou mij met plezier, maar nam je van me af toen ik het niet leek te waarderen. De pijn en emotie die ik erdoor voel, is Zijn straf die hij me ervoor gaf en dus mijn enige en werkelijke straf. Want alleen van Zijn straf voel je echt wat.

Buiten schijnt de zon maar het onweert in mijn hart. Ik trachtte en probeerde, maar steeds een valse start. Ik droom veel van je mooie ogen en je blonde krullen dansend in de wind. Jij, de reden van mijn leven, mijn bloed, mijn enig kind. Je geloof in mij lijkt voorbij, wat normaal is door iemand zoals mij. Kon ik maar opnieuw beginnen en dan nog liefst vanaf het eerst beginnen. De kansen op geluk zijn me nu ontnomen. Maar toch krijg ik ze terug en ook mijn beurt om terug bij jou te komen. Uren kan ik turen, naar jou foto's op mijn kale muren.

Ik ben je vader en jij mijn kind en ik wil dat je weet, dat ik jou echt bemin. De pijnen in mijn hart en het leed, door de pijn die ik jou aandeed! Ik verdien ze nu ik het weet, wat ik toen niet begreep. Maar 1 ding houdt me gereed, de dag die komt en jou, mij teruggeeft. En hoop dan op die ene kans van jou, voor mij, zodat je ziet, papa maakt me weer blij! Dan zijn alle zorgen weer voorbij en de geleden pijn wordt stilaan weer klein. Ik kan dan terug voor je zorgen, die capaciteit waarvan het leek, hij is ze kwijt. Slechts jij en ik, geen plaats meer voor schrik, van wat zou het nu weer zijn? Want nee, jij kan weer trots gaan zijn, op het langverwachte gelukkig samenzijn. Dat is de opdracht in mijn leven, vanuit mijn hart naar mijn brein, om terug van jou te zijn. Dus God, laat morgen er snel zijn, want ik kostte haar al overdreven veel pijn. Dat kindje wat je me schonk, vol vreugde en zonneschijn. Mijn Yalisa, ik moet nu echt terug bij haar zijn zodat haar hart terug groot en vol liefde kan zijn. Daarom mijn lieve God, wordt weer ruimer en geef haar terug die pluimen, die haar verdriet opruimen."

"Je papa die ontzettend veel van je houdt en zal blijven van je houden. Om het even wat je zou doen of misdoen, kortom niets of niemand zal mij ooit kunnen overtuigen waardoor ik minder voor je zou voelen of niet meer van je zou houden Want uiteindelijk ben jij het die me de kracht geeft om niet op te geven. Want ik weet als alles goed gaat ben jij het die kleur in mijn leven  brengt, iets waar geen ander mens ooit voor in aanmerking zou komen."

"Heel veel liefs en dikke kussen en hopelijk een snelle laatste dag hier zodat we verder kunnen."

Dat was mijn vaders gedicht voor mij en heeft me behoorlijk geraakt. Sinds het overlijden van mijn vader, heeft alles een ander perspectief gekregen en merk ik dat naast mijn verdriet, ook het gevoel van gefaald te hebben op komt zetten. De zinnen "Want uiteindelijk ben jij het die me de kracht geeft om niet op te geven" en "Jij, de reden van mijn leven, mijn bloed, mijn enig kind", deden me meer pijn dan voorheen en heb ik altijd geweten, dat zonder mij, mijn vader veel eerder had opgegeven. De onverklaarbare, onverwoestbare en extreem sterke band tussen mijn vader en mij, hield hem op de been en zorgde er keer op keer voor dat hij vanuit de diepste put, omhoog probeerde te klimmen. Doordat er iets was wat ons beide sterk verbond, bleef ik hopen op zijn kracht en beheerste mijn vaders verslaving niet alleen zijn leven maar ook dat van mij. Door hier dagelijks in betrokken te zijn geweest en het eigenlijk voor mij "normaal" werd om mijn vader te helpen in zijn strijd, was dit een soort "levensdoel" voor mij geworden. Ik kan me nu soms wel voor mijn kop slaan dat ik ooit tegen hem heb gezegd : "Ik heb pas rust als jij dood bent!", terwijl ik dat op die momenten echt meende omdat zijn gedrag mij helemaal kapot maakte. Want hoe ouder ik werd, hoe erger het gedrag van mijn vader werd en hij mij zelfs meerdere malen heeft bedreigd en uitgescholden.. Op die gebeurtenissen kom over een aantal verhalen terug. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat sinds zijn dood ik erg moet wennen aan mijn "nieuwe" leven. De rust die is gekomen vind ik moeilijk te accepteren, omdat mijn dagen altijd draaide om mijn vader. Het was voor hem niet gek om 15 keer mijn voicemail in te spreken, 40 keer binnen een uur te bellen of mijn berichten inbox te bombarderen met allemaal wantrouwige vragen. Naast mijn vaders verslaving, was ik het andere middelpunt in zijn leven, zowel op de goede als slechte manier. Het kon in zijn hoofd niet voorkomen, dat ik niet altijd in de gelegenheid was om zijn (dronken)praat aan te horen. Nu hij er niet meer is, weet ik dat er niets meer kan gebeuren zowel met mij als met hem.. De afgelopen twintig jaar hebben ervoor gezorgd dat ik gewend ben geraakt aan de verantwoordelijke, verzorgende en psychologische rol die ik in mijn vaders leven speelde en de verwoestende, uitputtende rol die hij in dat van mij speelde.

Het moeilijkste vind ik om het boek te moeten sluiten, iets waar ik nog niet klaar voor was om het af te sluiten omdat we voor mijn gevoel zijn strijd nog niet hadden verloren, hoe uitzichtloos het ook was. Nu moet ik accepteren dat mijn vader rust heeft, al vind ik dat moeilijk te geloven.. En ook ik, uiteindelijk mijn rust zal vinden..

x Yalisa

I live in the past because it's the only place I can find you anymore

If you don't think photos are important, wait until they are the only thing you have left

.