Voordat mijn vader en ik die dag afscheid hadden genomen had ik hem nog mijn wisselgeld meegegeven, zodat hij eten kon kopen.. Het was natuurlijk niet veel wat ik hem kon geven, maar toch.. ik voelde me zo teleurgesteld dat hij nog geen 30 meter verderop een vrouw van haar tas beroofde en er hingen zelfs gedachten van schuldgevoel in mijn hoofd. Had ik hem niet genoeg geld gegeven en moest hij daarom die vrouw overvallen? De gedachten van schuldgevoel waren voor mij niets nieuws, deze had en heb ik eigenlijk al gehad vanaf ik mezelf kan herinneren. Mijn verantwoordingsgevoel en het gevoel voor mijn vader te moeten zorgen, draag ik al bij me vanaf de problematiek van mijn vader was ontstaan. Het leek wel alsof we op de één of andere manier verbonden waren en een soort "onuitgesproken deal" met elkaar hadden gemaakt bij mijn geboorte.
De weken na het misdrijf van mijn vader, ging mijn "normale" leventje weer door en ging ik doordeweeks naar school en de weekenden bracht ik negen van de tien keer door in Antwerpen. Ondanks dat de wereld rondom mij doorging en ik geen prater was, wilde dit niet zeggen dat ik in mijn hoofd "rust" had. Het wordt van kleins af aan, door de maatschappij al van mij (en vele anderen) verwacht, ondanks alle emoties en heftige gebeurtenissen, de knop om te draaien en te leven alsof er niets in mijn hoofd omging. Dit deed ik dan ook, maar niets was minder waar..
Mijn vader zat al enige tijd vast in de gevangenis en ondertussen kwamen de brieven bij mij thuis binnengestroomd. Nu hij gedetineerd was en geen mogelijkheid had om te drinken, had mijn vader veel tijd om na te denken.. Zijn detentie had ervoor gezorgd dat hij was afgekickt en zijn schuldgevoel aan hem begon te knagen. Hier thuis heb ik meer dan 50 brieven liggen, vol spijt en lieve woorden van mijn vader. In iedere brief vroeg hij me terug te schrijven of vroeg hij me wanneer ik op bezoek kwam. Met deze vragen had ik veel moeite en wilde hem niet terugschrijven, noch bezoeken. De gedachten dat hij dit had gedaan, bracht een bepaalde afkeer tegen hem naar boven en de gevangenis als "ontmoetingsplek", nodigde mij niet echt uit.
Een aantal weken gingen voorbij en ondertussen had de rechter uitspraak gedaan over de straf van mijn vader. Hij kreeg 18 maanden effectief en moest dus anderhalf jaar in de gevangenis blijven. Bij mij was ondertussen de woede gezakt en begon het gemis van mijn vader terug te komen. Mijn moeder merkte dit aan mij omdat ik vaak verdrietig was en me terugtrok op mijn kamer onder begeleiding van de meest droevige liedjes. Mijn moeder vond het altijd moeilijk om mij zo te zien struggelen met mijn emoties tegenover mijn vader. Het was immers ook niet gemakkelijk voor mij om van iemand te houden die mij beetje bij beetje kapot maakte. Ze stelde voor om een keer bij mijn vader op bezoek te gaan, samen met mijn oom. "Vind je het niet leuk, weet je dat meteen voor de volgende keer, mocht het meevallen, dan kan je wat vaker je vader gaan bezoeken als je dat wil", stelde mijn moeder voor. Omdat ik mijn vader erg miste en hij me ook met heel veel vragen had achtergelaten, wilde ik toch een keer op bezoek gaan. Gevangenis of geen gevangenis...
Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verhalen! Binnen enkele dagen zal ik schrijven over mijn bezoeken naar de gevangenis.
x Yalisa
❤️
BeantwoordenVerwijderenOngelofelijk hoe loyaal een kind blijft tov zijn ouders...
BeantwoordenVerwijderenLieve TK,
VerwijderenHet is inderdaad ongelooflijk hoe loyaal je kan zijn naar een ander, terwijl ik zelf soms niet eens begrijp "waarom"? Het zal als kind/mens in je zitten. In mijn geval hield ik misschien meer van hem dan van mijzelf.
Dikke kus xx
Las net nog zijn briefje met "wat er ooit mag zijn.....ik zal er altijd voor je zijn...." Laat me terugdenken aan vroeger. Wat mensen met een verslavingsproblemathiek vaak vergeten is dat hun "wijze van er te zijn" alles behalve voldoende is voor een kind. Ze staan niet stil bij het feit dat ze "zeggen" dat ze er altijd zijn maar er vaak in de praktijk NIET zijn! En ook staan ze niet stil bij de omgeving waarin zij vertoeven en welke indrukken deze nalaten bij een kind. Er komt een moment dat je doorhebt dat ze tegen je liegen en er komt een moment dat je je door hen DIK en VET in de steek gelaten voelt!!!! "Intensive Care, een gevangenis, een kansarme kroeg....ruzies, een gevecht, of gewoonweg verdwijnen..." Maar goed dat je later als volwassene het verschil kan zien tussen: hoe heeft iemand geleefd, wat heeft hij/zij mij daardoor aangedaan, beseffen zij dit?, zouden ze het anders kunnen gedaan hebben moesten ze dit gekund hebben? Ik geloof dat sommige ouders gewoonweg niet (kunnen) beseffen wat ze hun kinderen aandoen....Wil dat zeggen dat ze hun verantwoordelijkheid niet hadden moeten dragen, nee zeker en vast niet!!! 😙 Maar van wie hebben zij het geleerd?
BeantwoordenVerwijderenJe slaat de spijker op z'n kop! Hij kon ook niet begrijpen dat zijn gedrag bij mij wonden achterliet... Simpelweg omdat hij het vaak de dag daarna niet meer wist.. Maar ik wist nog alles, tot in het kleinste detail.. ( de stommerik ) x
VerwijderenBeste Yalisa,
BeantwoordenVerwijderenVia Facebook kwam ik op je blog terecht. Uit je brieven maak ik op dat je vader in de gevangenis heeft gezeten en inmiddels is overleden. Je stukken hebben veel indruk op me gemaakt en ik vroeg me af of je misschien openstaat voor het schrijven van een gastartikel voor Het Rechtenstudentje. Dit is een Nederlands platform voor rechtenstudenten dat ik in mei 2015 ben gestart (links naar de Facebookpagina en website vind je onder mijn naam).
Ik denk dat het voor onze volgers erg leerzaam en interessant is om te weten hoe het is om een (dierbaar) familielid in de gevangenis te hebben. In de collegebanken leren we immers enkel de theorie en het is goed om ook de praktijkkant eens uit te lichten en te laat zien wat een gevangenisstraf nu écht voor invloed heeft op de levens van mensen.
Idealiter bevat het artikel (van 500 tot 1.000 woorden) een stuk over hoe je vader in de gevangenis terecht is gekomen en daarnaast hoe jou dat in het alledaagse leven beïnvloedt. Uiteraard respecteer ik daarbij de grenzen over wat je wel en niet wilt delen. Daarnaast kan onderaan het artikel een link naar je blog en indien gewenst social media kanalen worden opgenomen.
Ik hoor graag van je. Ik kon op je blog geen e-mailadres vinden, dus vandaar via deze weg een bericht. Je kunt me bereiken via hetrechtenstudentje@gmail.com.
Met vriendelijke groet,
mr. Sylvia Kuijsten
Hoofdredacteur Het Rechtenstudentje
F: facebook.com/het.rechtenstudentje
W: hetrechtenstudentje.nl