De gevangenis deel 2

Laatst vertelde ik jullie over mijn eerste ervaring in de gevangenis, waar ik mijn vader ging bezoeken. De rechter had uitspraak gedaan en had mijn vader 18 maanden gevangenisstraf gegeven. De indrukken die ik op had gedaan tijdens mijn eerste bezoek, hadden een soort rust gevonden, al kon ik dat van mijn emoties niet zeggen. Mijn dagelijkse leventje met onder anderen school, gingen gewoon door maar ik had in mijn hoofd moeite met doorgaan. Ik had veel dubbele gevoelens, die het voor mij moeilijk maakte een keuze te maken of mijn vader nu een "goede" of "slechte" man was. Er was een soort van oorlog in mijn hoofd ontstaan, waarvan mijn gevoel het vaker won dan mijn "verstand".

Mijn vader en ik

Na mijn eerste bezoek aan mijn vader, ben ik nog een enkele keer op bezoek gegaan. De gevangenis bleef voor mij een plek waar ik niet graag was. De tijdsdruk van één uurtje was voor mij te hoog en werd steeds verdrietiger, hoe vaker ik afscheid moest nemen. Destijds kan ik me herinneren dat mijn vader erg emotioneel was en bij ons afscheid altijd begon te huilen. Het feit dat ik hierna gedwongen werd te vertrekken omdat het uur voorbij was, brak me steeds meer. Op het moment van afscheid was ik zelf ook erg verdrietig en het verdriet van mijn vader maakte dit alleen maar zwaarder. De verwarring en emoties hebben mij doen besluiten, niet meer op bezoek te gaan.

De brieven en telefoontjes van mijn vader bleven binnenstromen. Ondanks dat ik aan had gegeven dat ik er erg veel moeite mee had om op bezoek te komen en vooral het afscheid nemen, bleef mijn vader vragen of ik op bezoek kwam. Doordat hij nogal opdringerig kon zijn en het vaak voor mij moeilijk maakte om "nee" te durven zeggen, zei ik soms gewoon "ja" om van de druk af te zijn. Natuurlijk zorgde dit voor een nieuwe druk omdat ik wist dat ik echt niet meer op bezoek wilde in de gevangenis. Het gevoel van machteloosheid tijdens de bezoeken en de onzekerheid ten opzichte van mijn vaders beloftes, werden me te veel. Wekelijks bleven de brieven binnenkomen en probeerde hij toch in contact te blijven met mij. Op de jonge leeftijd die ik toen had, heb ik de brieven vaak als vervelend beschouwd omdat er toch ondanks mijn beslissing, verzoeken in stonden. Zo vroeg hij in iedere brief of ik terug wilde schrijven, de telefoon op wilde pakken als hij belde en of ik meer foto's op wilde sturen. Als jong meisje voelde het als een verplichting om terug te moeten schrijven en wist ik ook niet altijd wat ik nou precies moest schrijven. Mijn vader had in de gevangenis veel tijd om na te denken, kon geen alcohol drinken en dacht dus weer nuchter na waardoor hij met emoties te maken kreeg, die hij nog niet eerder toe had gelaten. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij mij verdriet had aangedaan en er nooit voor mij was geweest. In iedere brief staan dezelfde beloften, de belofte om nuchter te leven en de belofte een goede papa te zijn voor mij. Mijn vader leek alleen altijd te vergeten dat mijn vertrouwen ten opzichte van hem een flinke beschadiging had opgelopen en de gebeurtenissen niet zo makkelijk te vergeten waren. Hij vond het eigenlijk als ik terugdenk maar heel vanzelfsprekend dat het vertrouwen direct weer hersteld zou zijn tussen ons en had vaak alleen maar begrip voor zijn eigen verdriet en gevangenschap. Mijn vaders denkwijze ging als volgt : Hij had een fout gemaakt, waarvan hij vond dat hij er eigenlijk niets aan kon doen omdat hij gedronken had, hij nu een veel te lange straf had gekregen en er daardoor dus niet voor mij kon zijn.. Waarop hij het als mijn taak zag om hem op de hoogte te houden van mijn leven en hem wekelijks te bezoeken.. Want "wat kon hij er nou aan doen dat hij in de gevangenis zat?".

Het probleem met mijn vaders verslaving was dat hij zichzelf helemaal van de wereld dronk, vervolgens een hoop verdriet aanrichtte en het de dag erna zo goed als vergeten was. Doordat hij zich vaak niet meer bewust was van wat er de vorige dag gebeurd was, was zijn realiteit een hele andere dan die van mij. Al het geweld in huis, de gemene man die hij kon worden en zijn langdurig alcoholgebruik met crimineel gedrag tot gevolg, waren nog maar wazig terug te vinden in zijn geheugen, maar ik herinnerde alles.. Ieder detail..

Ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal meeleest, het doet me goed om het met jullie te delen en ook berichtjes te krijgen van anderen die ook vechten voor iemand waar ze van houden!

x Yalisa

Met mijn vaders schoenen